Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Εκτός θέσης

Ζω σε μια μικρή πόλη. Είμαι ένας μικρός άνθρωπος και δεν θέλω πολλά από τη ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστέυω. Από πάντα το είχα στο μυαλό μου...  'Δεν θέλεις πολλά', μου έλεγα, 'δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος'.

Ένα ποτήρι μπύρα, κάποια σύντροφο, ίσως και μια μικρή για τα πιο ταπεινά ένστινκτα, ίσα ίσα να πεις πως έκανες και μια αμαρτία. Έστω για την χαρά να αγοράζεις προφυλαχτικά απ' το περίπτερο...

Έτσι ήθελα να κτίσω την ζωή μου, με τα πιο απλά υλικά. Χωρίς στόμφο, χωρίς φοβερές αποκλίσεις από την πλειοψηφία, χωρίς ιδιαίτερα ψυχολογικά προβλήματα, χωρίς πάθος για μεγαλουπόλεις, ακριβά ρεστοράν και μουσεία μοντέρνας τέχνης.

Και πράγματι έτσι έγινε. Μικροαστικά. Με μια μετρίως αμοιβόμενη δουλειά. Με κανένα μπαράκι για την παρασκευή το βράδυ όπου πηγαίνουν άνθρωποι σαν κι εμένα που τους αρέσει η λίγο πιο καλή μουσική. Που σε γενικές γραμμές είναι δημοκράτες. Συζητάνε. Κάποιοι διαβάζουν βιβλία ή έχουν αρκετά εξειδικευμένες γνώσεις για το μοντέρνο σινεμά...

Τέτοια σκεφτόμουν γυρνώντας κι από την αποψινή καθιερωμένη μπύρα, μόνο που η καρδιά μου δεν έλεγε να ησυχάσει...δεν γινόταν να καταναγκαστεί.


Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Ο πρώτος μου αυνανισμός


Η ευτυχία που ένιωσα έμοιαζε λάθος. Ίσως να έφταιγε το πλακάκι που σκέπαζε τους τοίχους του μπάνιου -ένα ιερό ανωμαλίας. 'Ίσως ήταν τα αρώματα του πατέρα, οι κρέμες της μητέρας, τα φτηνά αποσμητικά. Δεν ξέρω.

Σίγουρα ένιωθα πολύ μικρός για να αφυπνισθώ σεξουαλικά, υποθέτω έτσι νιώθουν οι περισσότεροι...έπλυνα τα χέρια μου καλά με σαπούνι μήπως και κυλήσει το γεγονός μαζί με το νερό στην αποχέτευση. Μάταια. Στα δάχτυλα μπορούσα ακόμα να μυρίσω την γλυκερή αποφορά του σπέρματος -ή μήπως ήταν απλά το σαπούνι;

Όπως και να 'χει έπρεπε να βγω έξω και να κάνω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θα πρεπε να προσέξω καλά τον τόνο της φωνής μου...είχα ακούσει πως αλλάζει ο τόνος της όταν αυνανίζεσαι, γίνεται πιο μπάσος.

Α και η τύφλωση. Βέβαια ο αυνανισμός τυφλώνει. Πράγματι δεν πέρασαν παρά μερικοί μήνες προτού διαπιστώσω πως δεν ξεχώριζα τα μικρά γράμματα στον πίνακα της τάξης.

Έκλεισα προσεκτικά πίσω μου την πόρτα. Στάθηκα λίγο με την ιδέα πως η ζωή μου πια θα άλλαζε για πάντα. Καταλάβαινα εκείνη την στιγμή πως έμπαινα σε έναν καινούριο κόσμο, στο κόσμο των ενηλίκων; των εφήβων; σίγουρα πορευόμουν σε αχαρτογράφητα νερά.

Καταλάβαινα όμως και κάτι άλλο...πως το γνήσιο πάθος είναι κάτι πολύ προσωπικό, ένα κουσούρι, ένα μυστικό γραμμένο σε παιδικά ακαταλαβίστικα...δύσκολα μεταφράζεται, δύσκολα μοιράζεται.

Στο ημερολόγιο μου εκείνη την μέρα -το έχω ακόμα- σημείωσα...

Σήμερα έμαθα τι θα πει ανθρώπινη μοναξιά. Την γνώση αυτή την απόκτησα μέσα από τον αυνανισμό. Ωραίος ήτανε. Ίδρωσα, ανατρίχιασα και στον οργασμό έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.'Τρωρα τρωρα τρωρα...χρύνω καυλρα' φώναξα κι έπειτα σώπασα κι ήθελα να κλάψω. 

Μεγάλες Προσδοκίες

Τι είναι αληθινή αγάπη; Εντάξει ξεκαρδίζομαι. Τι ερώτημα κι αυτό και πόσο μάταιο να το σκέφτεσαι τέτοιες υπέροχες μέρες...αχ μας ήρθε απότομα φέτος η άνοιξη, όχι απότομα, πιο σωστά απρόσμενα.

 Σαν απίστευτο μοιάζει το γεγονός...τόσους μήνες που χαθήκαμε στις ατελείωτες συζητήσεις για την κρίση, για τα μαύρα σύννεφα στον πολιτικό ορίζοντα, για τα φαντάσματα που πλανιόνται πάνω από την Ευρώπη...και τώρα ξαφνικά φως...παντού...συγυρίζει την φύση στην παλιά καθιερωμένη της τάξη...

Τα φύλλα σκουπίζονται από τις αυλές και τους κήπους.

Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες ανοίγουν αγουροξυπνημένοι τα γραφεία τους.

Οι  εποχιακοί γκριζομάλληδες τουρίστες χάνουν τον δρόμο τους στα σοκάκια.

Τα νεκροταφεία πρασινίζουν, τα λουλούδια εις μνήμη είναι τώρα πιο ζωντανά, πιο εντυπωσιακά.

Και οι μαθήτριες λίγο πιο εκεί χέρι, χέρι -καθώς μια γάτα κάνει το μπάνιο της στην πεζούλα- περιχαρώς διαβαίνουν την πρώτη τους καυλωμένη άνοιξη.


Τι είναι αληθινή αγάπη; Κάθε φορά που το σκέφτομαι ξεκαρδίζομαι...ειλικρινά.

Κι όντως είναι μάταιο να αναλογίζεσαι τέτοια θλιβερά πράγματα τέτοιες όμορφες μέρες. Όμως τώρα με πιάνει, από μικρό παιδί, παραμονές Μαΐου, ίσως με τις αισθήσεις σε εγρήγορση από την πολλή ομορφιά...αποκτώ κι εγώ μεγάλες προσδοκίες...κι έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια.

 'Θα σου πω εγώ τι είναι αληθινή αγάπη....είναι τυφλή αφοσίωση, εκούσιος αυτοεξευτελισμός, απόλυτη υποταγή, πίστη κι εγκαρτέρηση ενάντια στην λογική σου, ενάντια στην λογική όλου του κόσμου...το να παραδίδεις όλη σου την καρδιά και όλη την ψυχή στον εκτελεστή σου...αυτό είναι αληθινή αγάπη'


Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Δον Κιχώτης

Είναι κάτι μέρες που λαμβάνεις μηνύματα και τηλέφωνα μόνο από τους λάθους ανθρώπους. Ο αντιπαθητικός από το γραφείο...κανένας χάχας γνωστός, συνήθως χοντρός, που τον φορτώθηκες από λύπηση... ή κάποια που δεν θυμάσαι καν το πρόσωπο της και επιμένει να σε αποκαλεί μωρό μου μήπως και διασώσει κάτι από το ρομαντισμό εκείνης της πίπας που σου έκανε στο αυτοκίνητο μεθυσμένη, μασώντας τσίκλα.

Άνθρωποι παράξενοι που ποτέ σου δεν κατάλαβες...άστοχοι, έτσι τουλάχιστον θέλεις να πιστεύεις, γραφικότητες που υπερτονίζουν ακόμα περισσότερο το προσωπικό σου δράμα.

Αχ, εσύ είσαι φτιαγμένος για άλλα...για τα υψηλά της ποιήσεως τα ιδανικά...για των ιδεών την πόλη.

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ο άγιος ψεύτης

Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου διαβάσματα της εφηβείας, όπως και πολλών άλλων της γενιάς μου, ήταν η σειρά βιβλίων του Κάρλος Καστανέντα όπου καταγράφει, υποτίθεται, την εμπειρία του κοντά σε έναν αυθεντικό Σαμάνο μιας ινδιάνικης φυλής τον Δον Χουάν Μάτους.

Προσωπικά βρίσκω αυτά τα βιβλία ακόμα και τώρα αριστουργηματικά. Το βασικό υλικό των ιστοριών και των χαρακτήρων είναι η σύγκρουση μεταξύ επιστημονικής σκέψης και υπερβατικής εμπειρίας.

Ο ίδιος ο Καστανέντα καθηγητής της ανθρωπολογίας είναι εκπαιδευμένος στην ταξινόμηση και στην πειραματική επαλήθευση, στην ακριβή χρήση των όρων και της γραμματικής. Ο Δον Χουάν Μάτους, ο εμπειρικός Σαμάνος από την άλλη, είναι ο άνθρωπος της δράσης, ένας φτωχός κι ασήμαντος κατά τ' άλλα χωριάτης, ο οποίος απορρίπτει κάθε επίτευγμα του δυτικού πολιτισμού ως ανοησία.

 Οι αφορισμοί του είναι τόσο κραυγαλέοι και υπερβολικοί που συχνά βγάζουν και τον ίδιο τον Καστανέντα από τα ρούχα του...'Μα πως είναι δυνατόν να το λες αυτό Δον Χουάν...είναι εξωφρενικό'

Εξ'αρχής είχα πάρα πολλές αμφιβολίες για την αυθεντικότητα αυτού του Δον Χουάν. Παραήταν σκωπτικός, παρά ήταν γνωστικός για ανεπιτήδευτος ινδιάνος. Και το χιούμορ του ήταν μεγαλοφυές μέσα στην απλότητά του. 'Όταν ονειρεύεσαι να κρατάς το πουλί σου' συμβούλευε...'ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει'.Αλλά και το όνομα του...'Δον Χουάν'. Τι σόι όνομα ήταν αυτό για σαμάνο.

Έτυχε λοιπόν κάπου εκεί την ίδια περίοδο να πέσει στα χέρια μου ένα άλλο βιβλίο ενός άλλου ίσως πιο γνωστού και πιο καθιερωμένου διανοητή του Αλμπέρτ Καμύ το γνωστό 'ο μύθος του Σίσυφου.' Γράφτηκε το 1942 μέσα στο αδιέξοδο του πολέμου και μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1955 την δεκαετία της πληθυσμιακής έκρηξης στις Ηνωμένες πολιτείες, δέκα περίπου χρόνια προτού ξεκινήσει να γράφει ο Καστανέντα ....την εποχή των Μπητνικς και της Μπιμποπ Τζαζ και γενικά της γέννησης της ποπ κουλτούρας.

Η βασική ιδέα του Καμύ, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνω εγώ, είναι πως η ζωή δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και σκοπό και πως το μόνο κίνητρο να ζούμε είναι μια παράλογη θέληση για ζωή, μια φλόγα που καίει έτσι αστόχαστα μέσα μας. Τίποτα δεν οδηγεί πουθενά. Είμαστε ταξιδιώτες χωρίς προορισμό, χωρίς βάρος, φύλλα στον άνεμο.

Κι έτσι κάπως συνθέτει μια καινούρια ηθική φόρμουλα για τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τον Καμύ οι άνθρωποι δεν πρέπει να προσδίδουν σε τίποτα σημασία, πρέπει να είναι ανάλαφροι, ίσως και λίγο θεατρίνοι -στην ουσία ψεύτες- καθότι τίποτα δεν είναι αληθινά αληθινό, τίποτα δεν θα γλυτώσει από τα χέρια του θανάτου. Η ζωή είναι μια τρέλα που λέει και ο λαός.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του Καμύ για τον ιδανικό άνθρωπο είναι ο Δον Ζουάν, ο μεγάλος γόης, που ερωτεύεται κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη του φορά, που παραδίδεται στις στιγμιαίες του έξεις με μνήμη χρυσόψαρου...περνώντας από την ζωή χωρίς να αφήνει πίσω ίχνη. Ο απόλυτος ταξιδιώτης...ο πιο παλιός φευγάτος.

Λοιπόν αυτή είναι ακριβώς και η θεωρία του Δον Χουάν Μάτους του Καστανέντα. 'Στη ζωή λέει ο Δον Χουάν Μάτους δεν πρέπει να κατέχεις τίποτα, δεν πρέπει να έχεις ούτε καν μόνιμη κατοικία ή κατοικίδια, πρέπει να είσαι έτοιμος πάντα να φύγεις και να ζεις κάθε στιγμή με την ανάσα του θανάτου στο σβέρκο σου...'. Η απόλυτη πνευματική ολοκλήρωση είναι η κίνηση προς το άγνωστο, η περιπέτεια...

Όλα τα άλλα, οι καταγραφές, οι λίστες, οι ταξινομήσεις δεν είναι πάρα οι μάταιες σου προσπάθειες να κρατηθείς από τη ζωή σου λες και δεν ξέρεις πως σίγουρα θα την χάσεις. Ο μόνος αληθινός επιστήμονας, σύμφωνα με τον Δον Χουάν, είναι αυτός που ξέρει το αναπόφευκτο του θανάτου του και καθορίζει κάθε πράξη του σύμφωνα με αυτή τη γνώση.

Η ομοιότητα ήταν πολύ εξόφθαλμη για να την αγνοήσω. Άλλωστε ο Καστανέντα ήταν διανοούμενος, και παιδί της εποχής του. Είμαι σίγουρος πως ο Δον Χουάν Μάτους είναι μυθοπλασία και πως γράφτηκε πάνω στις βασικές αρχές του υπαρξισμού όπως τις αναφέρει ο Καμύ στο μύθο του Σίσυφου. Τα μοτίβα είναι παράλληλα και επαναλαμβάνονται με επίμονο τρόπο στην αφήγηση.

Βέβαια ο Καστανέντα προχωράει ένα βήμα παραπάνω. Δεν είναι ώρα εδώ να εξηγήσω πως και γιατί, όμως στην απλή φιλοσοφία του Καμύ προσθέτει την δύναμη της παραβολής και του ανεκδότου δίνοντας μια παραδοσιακή χρεία στις εξιστορήσεις του. Επίσης, τους χαρακτήρες του τους καλύπτει με κάτι το μαγικό χωρίς ποτέ να ξεπέφτει σε γελοίες new-age κοινοτοπίες. Ο Καστανέντα κατά βάθος πάντα παραμένει απαισιόδοξος, πιστός στις υπαρξιστικές καταβολές του.

Μου κάνει εντύπωση όμως που δεν έχω διαβάσει πουθενά για αυτή την σύμπτωση με τα ονόματα. Σίγουρα όμως, αν όντως είναι έτσι, ο Κάρλος αποτίνει φόρο τιμής στον δάσκαλο του, φτιάχνοντας ένα τόσο πετυχημένο και ξεκαρδιστικό ψέμα...τα βιβλία του πούλησαν απίστευτα αντίτυπα, εκατομμύρια ανά τον κόσμο και υπάρχουν ακόλουθοι της κοσμοθεωρίας του παντού, οι οποίοι κάνουν τον σταυρό τους, που λέει ο λόγος, στον Δον Χουαν τον μεγάλο σαμάνο προφήτη...


Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Τα δέκα πράγματα

Διάβασα στην Καθημερινή για ένα καινούριο βιβλίο του Ρομπέρτο Σαβιάνο, του επικηρυγμένου από την Μαφία συγγραφέα ο οποίος χαίρει παγκόσμιας εκτίμησης για την δημοσιογραφική του τόλμη και την ανάλαφρη, δροσερή γραφή του.

Το καινούριο βιβλίο του Σαβιάνο έχει να κάνει με την ιταλική μιντιοκρατία και δημοκρατία και όλες τις φαυλότητες της. Διάβασα πως ο Σαβιάνο σε αυτό το βιβλίο προσπαθεί να αφηγηθεί χρησιμοποιώντας καταλόγους ανθρώπων με τα δέκα πράγματα για τα οποία θεωρεί ο καθένας ότι αξίζει να ζεις.

Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ την δική μου λίστα. Ορίστε λοιπόν τα δέκα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζω...


1) Η αίσθηση πως δεν μεγάλωσα ποτέ όταν αυνανίζομαι.

2) Η όπερα Ντον Τζιοβάνι και ο όγκος του ακατέργαστου πάθους που φέρει.

3) Το να πηγαίνω σε μουσεία και να κοιτάζω μόνο τις γυναίκες κι όχι τα εκθέματα.

4) Το να γράφω κάτι και μετά να μου αρέσει.

5) Οι φούξια βουκαμβίλιες στην κατηφόρα.

6) Το να λέω...σου τα λεγα δεν σου τα λεγα...

7) Το να με ξύνει στην πλάτη κάποια ερωμένη αφού έχω τελειώσει.

8) Ήχοι από ανοησίες παιδιών σε ώρες κοινής ησυχίας.

9) Τα βυζιά.

10) Οι μέρες που σου λείπω αφόρητα και δεν μου το λες.