tag:blogger.com,1999:blog-3060646087485373762024-03-05T20:57:55.254-08:00Τα ημερολόγια του Main MenuMainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.comBlogger82125tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-60848817010241190162017-01-30T07:49:00.004-08:002017-01-30T12:36:07.835-08:00Το καινούριο μου επώνυμο μπλογκ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<a href="http://greekfailure.blogspot.gr/">Η τέχνη της αποτυχίας</a><br />
<br />
<br />
http://greekfailure.blogspot.gr/</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-52424824239099021312015-10-11T11:02:00.000-07:002015-10-12T02:54:26.019-07:00θα μαι δικός σου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
θα μαι δικός σου, όσο περνάει ο καιρός<br />
κάθε μέρα και πιο πολύ<br />
κάθε νύχτα, κάθε στιγμή. Εσύ θα ραγίζεις<br />
κι εγώ θα σε γεμίζω.<br />
<br />
Ότι είναι δικό μου θα είναι και δικό σου.<br />
Τα γεννητικά μου όργανα.<br />
Και οι στοίβες με τις εφημερίδες.<br />
Και τα άδεια ποτήρια πλάι στο κομοδίνο.<br />
Και τα αθλητικά μου παπούτσια.<br />
<br />
Όσο περνάει ο καιρός, όσο χτυπούν οι ώρες<br />
όλο και πιο πολύ.<br />
<br />
.<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-82616946325645522282015-05-25T21:02:00.000-07:002015-07-06T23:23:17.670-07:00Ανάξιοι το χρέος του έρωτα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν σε συγχώρεσα ποτέ κι ούτε τον εαυτό μου<br />
πιο πολύ γιατί ήμασταν ανάξιοι<br />
το χρέος του έρωτα<br />
να ξεπληρώσουμε με τίμιο τρόπο που ν' αρμόζει σε ένα τέτοιο Θεό.<br />
<br />
Δικηγορίστικα τερτίπια δεν αντέχουν στην κρίση του.<br />
Ούτε ο χρόνος, ούτε η απόσταση, ούτε ο θάνατος<br />
ο ίδιος με τα φριχτά όρνεα και τον τρομερό<br />
σκύλο Κέρβερο μπορεί να τρομάξει αυτούς που αγαπούν με ιερό δεσμό.<br />
<br />
Υπήρχαν ευκαιρίες, υπήρχαν τρόποι. Όμως σώθηκαν<br />
όλα γρήγορα. Το κουράγιο, η πίστη, η υπομονή,<br />
η εγκαρτέρηση μέσα απ' τις εποχές της μοναξιάς<br />
για το κορμί του άλλου που μπορεί να ξεδιψάσει την οργή.<br />
<br />
Δεν μας φυλάει τίποτα τώρα αγάπη μου απ' τις Ερινύες.<br />
Κανένας λόγος ρήτορα, καμιά σοφιστεία που με<br />
γλυκιά κουβέντα κολακεύει τους ανθρώπους.<br />
Δες πως η νύχτα έρχεται. Πως έρχεται το σούρουπο<br />
εγκυμονώντας άσχημα όνειρα.<br />
<br />
Ούτε της πόλης το κουτσομπολιό, ούτε οι ντροπές<br />
που φέρνει η φτώχεια. Ούτε τα μαχαιρώματα<br />
στα σκοτεινά δρομάκια να συγκριθούν μπορούν με αυτό<br />
τον φόβο.<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidv5qx3yatvwWBgst-X3OrEduNuerH4k7YI30Iv7ACBtSuh8xARho7vJESKClu1X9SfWwA8IoiWpMcJR7f1AiK1MdPg9RjjJb95u4TvFuQhHOyWP1z6l40kLFL_PHAUjhGd4DRlZRQObsW/s1600/Back-View-Eros.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_ma8EcgCNOBtlnggt1AnDthjrsHYxTvtckvKO2uikTksbBNupNjxpSIiWnYeZi6E5Nh6bbGLwWWJI6ZQVKQpZskG2ctszA3AABglem-fgbGq2PyvwncjrcEdp6uF7Uy_SBUq299dOtZ17/s1600/Sleeping-Eros.gif" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="116" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_ma8EcgCNOBtlnggt1AnDthjrsHYxTvtckvKO2uikTksbBNupNjxpSIiWnYeZi6E5Nh6bbGLwWWJI6ZQVKQpZskG2ctszA3AABglem-fgbGq2PyvwncjrcEdp6uF7Uy_SBUq299dOtZ17/s200/Sleeping-Eros.gif" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidv5qx3yatvwWBgst-X3OrEduNuerH4k7YI30Iv7ACBtSuh8xARho7vJESKClu1X9SfWwA8IoiWpMcJR7f1AiK1MdPg9RjjJb95u4TvFuQhHOyWP1z6l40kLFL_PHAUjhGd4DRlZRQObsW/s1600/Back-View-Eros.gif" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /><img border="0" height="128" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidv5qx3yatvwWBgst-X3OrEduNuerH4k7YI30Iv7ACBtSuh8xARho7vJESKClu1X9SfWwA8IoiWpMcJR7f1AiK1MdPg9RjjJb95u4TvFuQhHOyWP1z6l40kLFL_PHAUjhGd4DRlZRQObsW/s200/Back-View-Eros.gif" width="200" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><i><span style="text-align: center;">Ο Κοιμώμενος Έρως. Μπρούτζινο άγαλμα της ελληνιστικής περιόδου από την Ρόδο. Β</span><span style="text-align: center;">ρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Ένα αληθινό ρεαλιστικό αριστούργημα ενός από τους αρχαιότερους Θεούς. Αναμένουμε ακόμα το ξύπνημα του...</span></i></span><br />
<br />
</div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-12128469559043163752015-05-23T01:14:00.002-07:002015-05-27T15:21:35.158-07:00Οι Αμαρτωλοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Τζόυ, Τζόυ, πως την κάνεις έτσι γλυκιά την σάλτσα;" ρώτησε ο κοκαλιάρης ο Μπόμπυ.<br />
"Το Γκραν Μαρνιέ την κάνει έτσι", του απάντησα. "Όμως καίω όλο το οινόπνευμα."<br />
<br />
<i>Μου έλειψε η παλιά μου ζωή. </i><br />
<i>Τώρα που πήρα τον σωστό δρόμο </i><br />
<i>πεθύμησα το αίμα. </i><br />
<i>Πεθύμησα να ζω όπως επέλεξα να ζω.</i><br />
<i><br /></i>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s1600/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s200/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" width="200" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
Κάθισα αναπαυτικά και τους κοίταζα που έτρωγαν. Καταβρόχθιζαν το φαγητό σαν να ήταν το τελευταίο τους γεύμα. Θα λεγε κανείς πως ετοιμάζονταν όλοι για την ηλεκτρική καρέκλα. Μετά το φαγητό μισοξάπλωσαν στις πολυθρόνες τους κι άρχισαν να κάνουν αηδιαστικούς θορύβους. Εγώ πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ.<br />
<br />
<i>Να μην σκέφτομαι άλλο </i><br />
<i>πέρα από σαρκικές απολαύσεις </i><br />
<i>και τις φωτογραφίες από τους τόπους του εγκλήματος</i><span style="background-color: white; color: #252525; font-family: sans-serif; font-size: 14px; line-height: 22.3999996185303px;">·</span><br />
<i>μέσα στο φως του Αυγερινού.</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s1600/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s200/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" width="200" /></a></div>
<i><br /></i>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Αμέσως ξαναβγήκα τρέχοντας από την κουζίνα κρατώντας στο χέρι μου ένα βαζάκι με αγγουράκια τουρσί. "Τι διάβολο είναι τούτο εδώ;" ούρλιαξα. Ανάμεσα στα αγγουράκια είχα διακρίνει ένα ανθρώπινο δάχτυλο. Έναν δείχτη. Κοπάνησα το βαζάκι στο τραπέζι κι όλοι έβαλαν τα γέλια.<br />
<br />
"Α, αυτό; Δεν είναι τίποτα, είναι το δάχτυλο του Φράνκι" είπε στο τέλος ο Τόμμυ Άγκρο. "Δούλευε μπάρμαν σ' ένα μαγαζί μου. Όποτε ανοίγω καινούριο μαγαζί, αφήνω αυτό το βαζάκι πίσω από το μπαρ για να βλέπουν όλοι όσοι δουλεύουν για μένα. Του βάζω και μια μικρή ταμπέλα που λέει; Αυτό είναι το δάχτυλο του Φράνκι. Είναι εδώ γιατί έκλεψε το αφεντικό του. Έτσι όποιος μ.. δουλεύει για μένα, θα το σκεφτεί καλά για να με κλέψει...Αν τσακώσω κανένα για δεύτερη φορά του κόβω το χέρι. Μέχρι τώρα έχω κόψει μόνο ένα χέρι. Το χω στον καταψύκτη, στο σπίτι μου, στη Νέα Υόρκη. Θες να το φέρω μαζί μου την άλλη φορά που θα ξανακατέβω Τζόυ;"<br />
<br />
<i>Μου έλειψαν τα μαύρα σου αθλητικά παπούτσια.</i><br />
<i>Αυτά που φόραγες την πρώτη μας φορά...</i><br />
<i>Τότε που κατάλαβα πως είσαι σαν κι εμένα</i><br />
<i>και αλλαξοπίστησα για να σ' ερωτευτώ.</i><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s1600/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmDXX5CnOaMnshraypzyZf_FjVdIQdaZC11Y8hSuywAVaaWTXNTcxEQNG4-4befXomHhWBi4s6-yRFlGQm95ttfUNno-KQhg-2L_8LpGcTpg4itd44qKcsIzkFKXzN2S2-hd24P7k3TOl/s200/tumblr_lmxmtv94VF1qfvq6po1_500.jpg" width="200" /></a><br />
<br />
<br />
"Ευχαριστώ πολύ να μένει." Κουνώντας το κεφάλι μου ξαναμπήκα στην κουζίνα του Τ.Α. κι είχα το νου μου μήπως ανακαλύψω και τίποτα άλλα ανθρώπινα κομμάτια.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">Η ιστορία είναι από το βιβλίο <i>Η Κουζίνα της Μαφίας </i>του Joseph "Joe Dogs" Ianuzzi. Μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Άρτεμη. Εκδ. Παπαδόπουλος. Στην φωτογραφία ο ιδρυτής της εκκλησίας του Σατανά Αντόν Ζαντόρ ΛαΒέι σε νεαρή ηλικία. Μεταφράζω τα λόγια του από την επίσημη βιογραφία του.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;"> <i>"Ο Σατανάς απαιτεί κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να βάλεις την υπογραφή σου με αίμα ξεπουλώντας την ψυχή σου. Απαιτεί να ζήσεις την ζωή σου όσο πιο ολοκληρωμένα μπορείς, να ευημερήσεις με την δύναμη του μυαλού σου και να αποφύγεις την δυστυχία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους."</i></span><br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-73692491470314465892015-04-24T14:29:00.002-07:002015-04-24T14:29:59.635-07:00Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους (D.H. Lawrence)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μην τους βοηθάς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Άσε τους νεκρούς να φροντίσουν τους νεκρούς τους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Άσε τους μονάχους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μην τους υπηρετείς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μέσα στα ρυπαρά νεκρά τους χέρια</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">οι μακαρίτες έχουν σωρούς λεφτά,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μην τα πάρεις.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μέσα στα κατάφορτα νεκρά μυαλά τους</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">έχουν οι νεκροί εκατομμύρια λέξεις,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">λέξεις φωσφορικές όπως τα οστά</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">λέξεις μιας σοφίας αποσυντεθειμένης. Ιερές λέξεις που βρωμούν</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ανεπαισθήτως.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μην τις πιστέψεις ποτέ.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μυριάδες νεκροί. Μοιάζουν παντοδύναμοι.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κινούν τα τρένα, δίνουνε καύση στα μοτέρ</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">...σέρνουν τα πλοία στη μέση των πελάγων.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Γρανάζια που περιστρέφονται χωρίς σταματημό</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">και σας κρατούν εκατομμύρια στο ζυγό, ταπεινούς δούλους να δίνετε το αίμα,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">θαρρώντας πως εσείς υψώνετε τον ήλιο.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι το μεγάλο ψέμα τους.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τα γρανάζια της βιομηχανίας όμως δεν είναι οι μύλοι του Θεού.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Γιατί οι μύλοι του Θεού αλέθουνε αλλιώς ... με τους ανέμους της ζωής</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">και τις μυλόπετρες.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Εμπιστευτείτε τους παρότι αλέθουν λίγο</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">κι αυτό πολύ αργά...</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κι όσο για τους μύλους των ανθρώπων</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μην υποδουλώνεστε σε αυτούς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι νεκροί σας δίνουν τα πλοία και τις μηχανές και τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">και το γραμμόφωνο</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">στέλνουν τα αεροπλάνα και διασχίζουν τον ουρανό,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">και έπειτα λένε: ιδού, ζείτε την μεγάλη ζωή!</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Καθώς ακούτε το γραμμόφωνο, καθώς παρακολουθείτε το φιλμ, καθώς οδηγάτε</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">το αμάξι</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">καθώς διαβάζετε για το αεροσκάφος που διέσχισε τον ατίθασο Ατλαντικό,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">...ιδού, ζείτε την μεγάλη ζωή, την σπουδαία ζωή!</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όπως ξέρετε είναι ένα απόλυτο ψέμα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πεθαίνετε όλοι αργά, χλωμιάζετε σαν πτώματα</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">ακούγοντας το.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Φτύστε το.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πάψετε να ακούτε τους ζωντανούς νεκρούς</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">γιατί το μόνο που λαχταρούν είναι η ζωή σας.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πάψετε να δουλεύετε για τους νεκρούς με τις χρυσές οδοντοστοιχίες</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">είναι τόσο άπληστοι, όμως αβοήθητοι αν δεν τους υπηρετείς</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Μην είστε ποτέ καλοί με τους πεθαμένους που σας χαμογελάνε</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Είναι ντροπή να κανακεύετε τα πτώματα</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">τα αποκρουστικά παχιά πτώματα των ζωντανών νεκρών.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Σκεπάστε με χώμα έναν άνθρωπο όταν τελειώσει η ζωή του. Αποχαιρετίστε τον με σεβασμό.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όμως τους νεκρούς που περπατούν και μιλούν και πείθουν,</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">τους νεκρούς με τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις ασφάλειες ζωής</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μην τους λυπάστε...</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τελειώνετε με δαύτους γιατί αλλιώς μολύνετε το μέλλον των παιδιών.</span></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
<div style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 16px; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(το ποίημα στα αγγλικά <a href="http://www.kalliope.org/en/digt.pl?longdid=lawrence2001061109">εδώ</a>. Απόδοση από τον Main Menu. Το ποίημα αναφέρεται στα λόγια του Ιησού στο Κατά Λουκά Ευαγγέλιο ... <i>άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς. συ δε απελθών διάγγελε την βασιλείαν του Θεού </i></span>9;60)</div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-56340066075256309982015-04-24T08:26:00.001-07:002015-04-24T08:27:13.103-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.lifo.gr/team/u653/57057">http://www.lifo.gr/team/u653/57057</a><br />
<br />
Γράμμα στον δεκαεξάχρονο εαυτό μου. Στην στήλη της Lifo. Βαγγέλη Μακρή σ' ευχαριστώ πολύ !!!<br />
<br />
Επανέρχομαι :)</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-40119240472038631662014-12-31T14:46:00.004-08:002019-05-06T16:50:09.301-07:00Γιορτή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
Τώρα τις μέρες της γιορτής μας επιτρέπεται</div>
<div>
να είμαστε μελαγχολικοί.</div>
<div>
Άλλωστε γιορτάσαμε όταν όλοι επέμεναν πως τα πράγματα</div>
<div>
ήταν σοβαρά.</div>
<div>
Δεν μας έλειψε η χαρά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στις ηλιόλουστες μέρες της εβδομάδας</div>
<div>
βρεθήκαμε έξω</div>
<div>
στα καταπράσινα άλση, σε δημόσια πάρκα</div>
<div>
με έναν φίλο, με μια φίλη, με τον έρωτα</div>
<div>
χαμηλά στο στομάχι</div>
<div>
αχώνευτο, με το χώμα του ακόμα</div>
<div>
στο στόμα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τις μέρες της βροχής βρήκαμε καταφύγιο </div>
<div>
<div>
στα ποιήματα που είχαν όλοι</div>
<div>
ξεχάσει.</div>
<div>
Στα κιτρινισμένα βιβλία, στις στοίβες</div>
<div>
με τα χειρόγραφα</div>
<div>
που τώρα αποκηρύξαμε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μεθύσαμε ανάμεσα στους τοίχους</div>
<div>
των φοιτητικών εστιών</div>
<div>
στις σύντομες, μικρές εκείνες παύσεις</div>
<div>
της εξοντωτικής δουλειάς</div>
<div>
του να είσαι ο εαυτός σου και τίποτα άλλο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν ήμασταν σίγουροι αν αυτό ήταν το σωστό.</div>
<div>
Ούτε και τώρα. Ούτε ποτέ.</div>
<div>
Όμως γνωρίζαμε πως πάνω από όλα το λάθος</div>
<div>
ήταν μια υπέρτατη πράξη ελευθερίας.</div>
<div>
Άλλο ηρωισμό δεν μας έταξε ο κόσμος.</div>
<div>
Από το να επιλέγουμε να ζούμε</div>
<div>
με τον δικό μας τρόπο</div>
<div>
σε αντίθεση με τους ανέμους της εποχής ... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν μας έλειψε η χαρά. Και η λίγη περίσκεψη</div>
<div>
που μας βαραίνει, θα μας οδηγήσει </div>
<div>
μια μέρα αυτή</div>
<div>
σε μεγαλύτερη, πιο σπουδαία γιορτή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-88200459602308026692014-11-16T22:36:00.002-08:002014-11-26T23:42:12.901-08:00Μια ιστορία ειπωμένη από έναν ηλίθιο (του D.H. Lawrence)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η σύγχρονη ζωή είναι μια ιστορία ειπωμένη από έναν ηλίθιο.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Γυναίκες συνθετικές με επίπεδο στήθος, στρατιωτικό κούρεμα, αδιευκρίνιστου φύλου.</div>
<div>
και κοσμικοί νέοι που σπρώχνουν στο πλήθος</div>
<div>
με φύλο ακόμα πιο ακαθόριστο,</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και τ' αποστειρωμένα βρέφη μέσα στα λίκνα τους, σκάφη ορθογώνια σαν κάσες.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο σπουδαίος ηλίθιος των μαζικών κοινωνιών, οφείλουμε να το παραδεχθούμε</div>
<div>
πως λέει βαρετές, χωρίς νόημα, σιχαμερές ιστορίες </div>
<div>
κι επαναλαμβάνει τον εαυτό του -κάθε τόσο- όπως ο ήχος του νερού στη λεκάνη του WC. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>το ποίημα στα αγγλικά <a href="http://www.kalliope.org/en/digt.pl?longdid=lawrence2001061124">εδώ</a>. Απόδοση από τον Main Menu.</i></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-85132736575620891042014-11-09T10:44:00.001-08:002014-11-09T10:44:23.317-08:00Η κατάντια της αγάπης. (απόδοση ενός ποιήματος του D.H. Lawrence)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Την καταντήσαμε την αγάπη<br />
<div>
από τότε που την θεωρήσαμε υψηλό ιδανικό</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τη στιγμή που ορκίζομαι ν' αγαπώ μια γυναίκα, μια συγκεκριμένη γυναίκα, </div>
<div>
για όλη μου την ζωή είναι η στιγμή που ξεκινώ να την αποστρέφομαι.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με το που λέω σε μια γυναίκα: Σ' αγαπώ!</div>
<div>
η αγάπη μου αρχίζει και χάνει την δύναμη της.<br />
<br />
------------</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Την στιγμή που η αγάπη γίνει κάτι απτό και κατανοητό μεταξύ μας, την στιγμή που είμαστε</div>
<div>
βέβαιοι για αυτήν,</div>
<div>
τότε είναι ένα κρύο πιάτο, δεν είναι πια αγάπη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η αγάπη είναι σαν το λουλούδι. Πρέπει να ανθίσει πρώτα για να μαραθεί.</div>
<div>
Αν δεν μαραθεί, δεν είναι λουλούδι,</div>
<div>
είναι ένα χάρτινο στολίδι, μια καρφίτσα στο πέτο<br />
είτε εκείνα τα πλαστικά μπουκέτα</div>
<div>
που χρησιμοποιούν για τους λησμονημένους στα νεκροταφεία.</div>
<div>
<br />
------------<br />
<br /></div>
<div>
Την στιγμή που το μυαλό μπλεχτεί με την αγάπη</div>
<div>
ή η θέληση μας</div>
<div>
εστιάσει πάνω της, </div>
<div>
ή γίνει κομμάτι του χαρακτήρα μας, </div>
<div>
ή το 'εγώ' </div>
<div>
την καταγράψει ως απόκτημα του,</div>
<div>
δεν είναι πια αγάπη, είναι κατάντια</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι εμείς την καταντήσαμε την αγάπη, μια αγάπη διεστραμμένη ... από την σκέψη, από την θέληση</div>
<div>
από την αξία του ν' αγαπάς. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">*</span></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">(απόδοση από τον Main Menu, τίτλος στα αγγλικά <a href="http://www.ralphmag.org/messlove.html">The mess of love</a>)</span></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div>
</div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-70173870348698883502014-09-27T00:05:00.000-07:002014-09-27T08:11:03.569-07:00Αποχωρισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Τζον Ντον απαγόρευσε στην αγαπημένη<br />
του να πενθήσει για τον αποχωρισμό τους.<br />
<br />
'Εμείς με μια αγάπη τόσο απόλυτη,<br />
που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι...<br />
δεκάρα δεν δίνουμε για τα χάδια και τα φιλιά που θα<br />
μας λείψουν.' της είπε.<br />
<br />
Όμως εγώ δεν είμαι ο Τζον Ντον<br />
και όπως και να το κάνουμε δεν έχω<br />
ταλέντο ούτε στην ποίηση, ούτε στους στίχους.<br />
<br />
Μα ακόμα και να είχα, ακόμα κι αν κάθε λέξη μου<br />
είχε τη σωστή της θέση και μπορούσα με όμορφες<br />
εικόνες να αναδείξω αυτό που νιώθω<br />
και πάλι απόψε θα είχα πολύ λίγα για να γράψω.<br />
<br />
...αντίο. Και να με σκέφτεσαι -που και που- όταν<br />
πλαγιάζεις με τους καινούριους σου εραστές.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-94599985422431132014-09-25T04:18:00.006-07:002015-03-25T06:29:11.740-07:00Οι δαιμονισμένοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Θυμάμαι
τα κυριακάτικα δείπνα πολύ καλά διότι
ήταν ίσως από τα πιο έντονα γεγονότα
της παιδικής μου ζωής. Πέραν τούτου
βέβαια εκείνα τα δείπνα λάμβαναν χώρα
πάντοτε στο σπίτι της γιαγιάς ένα
αρχοντικό στριμωγμένο κάτω από
μια πελώρια γέρικη μουριά που στην
αυλή της είχε κάνει το λημέρι του ένας φουντωτός γάτος. Τις ώρες που
οι άλλοι συζητούσαν ή παρακολουθούσαν
το κυριακάτικο ματς στην τηλεόραση εγώ
περίμενα στην αυλή ξαπλωμένος σε ένα
πάνινο ανάκλιντρο με τον γάτο στην
αγκαλιά μου να γουργουρίζει και το
πελώριο δέντρο να αφήνει με μαγικό τρόπο
τον ήλιο να ακτινοβολεί γύρω μου μέσα
από τα φύλλα. </span>
</div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Το
φαγητό ήταν βέβαια πάντοτε σχεδόν το
ίδιο. Ελάχιστες ήταν οι παραλλαγές.
Κάποιο κομμάτι κρέας ψητό στο φούρνο
μαζί με πατάτες. Και για επιδόρπιο θα
τρώγαμε το παγωτό της γιαγιάς το οποίο
έφτιαχνε μέσα σε μια παράξενη μηχανή η
οποία έμπαινε μαζί με το καλώδιο στον
καταψύκτη. Το παγωτό εκείνο είχε ένα
πολύ απαλό άρωμα λεμονιού και την έντονη
μυρωδιά του γάλατος. Καμιά φορά θα το
έφτιαχνε και με κακάο. Τρώγαμε τις
περισσότερες φορές σιωπηλά όχι επειδή
ακολουθούσαμε κάποιο πρωτόκολλο καλής
συμπεριφοράς αλλά περισσότερο γιατί
για τον ένα ή τον άλλο λόγο ήμασταν είτε
θυμωμένοι ή απλά παγερά ψυχροί ο ένας
απέναντι στον άλλο. </span>
</div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Μιλάμε
βέβαια για την προϊστορία της οικογένειας.
Γιατί αυτή η παράδοση του κυριακάτικου
δείπνου είναι κάτι που έχει πια παρέλθει.
Χάθηκε με την έλευση της ιδιωτικής
τηλεόρασης και την επικράτηση των
μοντέρνων ηθών. Τότε όμως τα πράγματα
ήταν διαφορετικά. Το κυριακάτικο δείπνο
ήταν λίγο έως πολύ υποχρεωτικό. Αυτό
σήμαινε πως θα έπρεπε να μάθεις να
παίρνεις την μπουκιά σου κάτω είτε είχες
είτε δεν είχες όρεξη να φας. Σαν μια
κουταλιά με δηλητήριο.</span></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Λίγο
έως πολύ όλοι μας είχαμε γερό στομάχι.
Με μισά χαμόγελα, με μπόλικο νερό ή κρασί
για τους μεγαλύτερους το φαγητό θα το τρώγαμε. Μόνο ο θείος Δημήτρης είχε πρόβλημα
να φάει το δικό του. Για αυτό και είχα
βγάλει το συμπέρασμα πως ήταν από όλους
μας ο πιο ευαίσθητος. Άλλωστε δεν άνηκε
στο δικό μας σόι. Ήταν ο σύζυγος της
θείας, επαγγελματίας ζωγράφος, τον οποίον
από όσο μπορούσα να θυμηθώ δεν είχα δει
ποτέ να ζωγραφίζει ή να έχει έναν πίνακα
να δείξει πέρα από το τρομαχτικό πορτρέτο
της θείας το οποίο είχαν στολισμένο
στον προθάλαμο του σπιτιού τους. Σε
εκείνο το πορτρέτο το πρόσωπο της θείας
ήταν πιο λευκό από το αληθινό, τα μάτια
πιο μικρά, μοχθηρά, η δε μύτη λίγο
πιο μεγάλη και σουβλερή. Μέχρι σήμερα
μου είναι αδύνατο να βγάλω ένα ασφαλές
συμπέρασμα για τους λόγους που το
πορτρέτο της θείας απείχε τόσο από την
πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν
στην κακοτεχνία του θείου ή αν
αυτή η ανομοιότητα ήταν σκόπιμη.</span></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Σε
κάθε περίπτωση ο θείος κρατούσε
τα χαρτιά του κλειστά. Δεν μιλούσε σχεδόν
ποτέ και ακουμπούσε με δυσκολία το
φαγητό στο πιάτο. Δεν τον αδικώ. Άραγε
μπορούσε να κάνει και αλλιώς; Ήταν ξένος.
Δεν γνώριζε τα δικά μας έθιμα και τις
συνήθειες. Εμείς είχαμε γεννηθεί στο μίσος
και την ίντριγκα. Είχαμε μεγαλώσει με τις
τρομαχτικές απειλές, με τα χτυπήματα
των χεριών στο τραπέζι, με απόπειρες
αυτοκτονίας, με ανεξήγητους θανάτους
που σχετίζονταν με κληρονομικά ζητήματα.
Τι γνώριζε αυτός για όλα αυτά; Αυτός
ήταν ένα απλό παιδί του χωριού. Μέχρι να παντρευτεί ζούσε στον αγρό μαζί με την χοντρή μητέρα του η οποία τον είχε
κανακέψει σαν μονάκριβος που ήταν.
Άλλωστε από μικρός της έλεγαν πως το
παιδί ήταν πιο έξυπνο από το φυσιολογικό.
Ζωγράφιζε μάλιστα από την παιδική ηλικία
σαν μεγάλος. Ίσως υπό μίαν έννοια ο θείος Δημήτρης ήταν ένας πρίγκηπας. </span>
</div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Τον
πρώτο καιρό του γάμου με την θεία τον
θυμάμαι να κρατάει το ποτήρι με το κρασί
και να πίνει χαμογελώντας επιτηδευμένα.
Ήταν ο τρόπος του να αντέχει. Τον είχαμε
θεωρήσει τότε 'έξω καρδιά' άνθρωπο και
του την επικροτούσαμε αυτή την συνήθεια.
Δεν είχαμε εμείς τέτοιους στην οικογένεια
μας. Θυμάμαι με τι αρχοντιά το κρατούσε
το ποτήρι. Πάντοτε κόκκινο σαν το αίμα. Όμως η ευαισθησία του δεν
το άντεχε να τον θεωρούμε πότη. Ίσως να
ερμήνευσε και κάποια αστεία του πατέρα
με λάθος τρόπο. </span>
</div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Μία φορά ο θείος σήκωσε το χέρι απαγορευτικά
στην μητέρα που πήγε να τον σερβίρει.
Δεν ήπιε ούτε γουλιά. Μα 'οίνος ευφραίνει
καρδίαν' του είπε ο πατέρας. Όμως εκείνος
ήταν ανένδοτος. Ύστερα άρχισε να απέχει
και από το φαγητό. Παλαιότερα θα έτρωγε
-έστω μετρημένα- δυο τρεις μπουκιές.
Όμως μια μέρα μας είπε πως έχει δύσκολο
στομάχι και πως δεν αντέχει τα κρεατικά.
Ο δυστυχής ίσως να πίστευε πως όλα αυτά
θα είχαν κάποια συνέπεια στην δική μας
όρεξη. Αλίμονο. Τρώγαμε πάντα με την ίδια
διάθεση αγνοώντας τις παραξενιές
του θείου. </span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Στο τέλος πια μην έχοντας
άλλο όπλο, μας είπε πως το φαγητό μας
του φέρνει αναγούλα. Ήταν από τις
τελευταίες φορές που εμφανίστηκε στα
κυριακάτικα μας δείπνα. Από τότε σταμάτησε
να έρχεται κι άφησε την θεία να ψάχνει
εξηγήσεις για να τον δικαιολογήσει.
Ουδόλως βέβαια επηρεαστήκαμε από την
απουσία του. </span>
</div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο
θείος. Ο πρίγκηπας! Τι ανάποδος
άνθρωπος. Θυμάμαι μια φορά που με είδε
να κάθομαι με τον γάτο στην
αυλή. Τον είχα σφίξει στην αγκαλιά μου
και γουργούριζε δυνατά σαν μεθυσμένος.
'Στην αυλή της μητέρας μου' μου είπε τότε
ο θείος με πολύ σκοτεινό ύφος 'είχα κι
εγώ ένα γάτο που τον φρόντιζα και τον
τάιζα. Του είχα αδυναμία. Μια μέρα ήρθε κρατώντας ένα νεκρό καναρίνι
στο στόμα. Το άφησε στα πόδια
μου. Κι από τότε τους σιχάθηκα.' Δεν του
απάντησα. Μόνο συνέχισα να χαϊδεύω το
κεφάλι του ζώου που τώρα με κοιτούσε κατάματα. Μέχρι τότε το αγαπούσα μόνο για την φουντωτή γούνα
και το γλυκό γουργούρισμα. Όμως
ύστερα από εκείνη την κουβέντα του θείου τον είδα με άλλο μάτι. Τον θαύμασα, για την κακή του, την αρπαχτική του
καρδιά που δεν θα λυπόταν το μικρό
ανυπεράσπιστο καναρίνι. Όπως και η δική
μου.</span></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-45529072767576719472014-08-25T11:15:00.004-07:002015-02-28T22:45:25.671-08:00Το μυστήριο του Δημήτρη Ροζάκου (μέρος τέταρτο και τελευταίο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Γνώρισα τον αρχηγό και
πρώτο ιερέα της εκκλησίας του Σατανά, Αυγερινό Πανόπουλο στο γραφείο του στην
οδό Κλεισούρας σε ένα πολυόροφο κτίσμα
που δεν είχε καμία διαφορά από τα υπόλοιπα
μαυρισμένα από την αιθαλομίχλη και
γκράφιτι κτίρια της πρωτεύουσας. Ένας
εντυπωσιακά ψηλός γκριζομάλλης, <span lang="el-GR">μου
</span>άνοιξε την πόρτα του γραφείου ο
ίδιος, παραβλέποντας όλους τους τύπους,
όσο η γραμματέας του -μια κοπέλα δεκαοχτώ
με δεκαεννιά ετών που είχε ξοδέψει το
κραγιόν γενναιόδωρα πάνω στα χείλη της-
<span lang="el-GR">προσπαθούσε να συνεφέρει
έναν εκτυπωτή χτυπώντας</span><span lang="el-GR"> τον με το χέρι.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πήγα στην εταιρεία με
ένα σωρό ερωτήματα που ζητούσαν απάντηση.
Ήμουν αποφασισμένος να μην κάνω πίσω
αν δεν τις έπαιρνα έστω και με το χειρότερο
τρόπο. Η εξαφάνιση και η ανάσταση ενός
ανύπαρκτου προσώπου ... μια εταιρεία που
διακινεί προϊόντα χωρίς εμπορικές
ετικέτες και διαφημιστικό <span lang="en-US">brand
name </span>...
</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το θέμα ήταν πως τα
νεύρα μου δεν ήταν και στην καλύτερη
κατάσταση. Την νύχτα εκείνη που είδα
την Ευαγγελία να μπαίνει στο σπίτι
ταλαιπωρημένη χωρίς πειστικές εξηγήσεις
για το που βρισκόταν κατέρρευσαν και
οι τελευταίες βεβαιότητες της ζωής μου.
Βεβαιότητες πάνω στις οποίες είχα
επενδύσει τα πάντα. Κάπου στο πίσω μέρος
του μυαλού μου δεν είχα πάψει ποτέ να
πιστεύω πως μια χλιαρή καθημερινότητα
και μια ερωτική σχέση που μετρούσα τις
ώρες της περισσότερο με χασμουρητά παρά
με οργασμούς ήταν ότι πιο σπουδαίο θα
μπορούσα να περιμένω από αυτό τον κόσμο.
Έστω όμως... ακόμα κι έτσι. Την Ευαγγελία
την εμπιστευόμουν, την καταλάβαινα, την
ήξερα και την βολευόμουν όπως το πετσί
μου.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κάναμε μια ατελείωτη
συζήτηση εκείνη τη νύχτα για το τι μας
συμβαίνει. Έμοιαζε να κρύβει κάτι. Ύστερα
ήταν ο οίκτος. Σε κάθε κουβέντα της
ένιωθα την απειλή μιας τρυφερότητας
που ήταν πέρα ως πέρα λάθος. 'Θα πρέπει
να κοιτάξεις να κάνεις μερικούς φίλους'
μου είχε πει. 'Μένεις υπερβολικά πολύ
μόνος σου. Οι σκέψεις σου θα σε τρελάνουν.'
Καταλάβαινα που το πήγαινε. Ή τουλάχιστον
έτσι νόμιζα. Μου χάριζε το τελευταίο
αντίο προτού με παρατήσει και
συνεχίσει την ζωή της με κάποιον άλλο,
ίσως λιγότερο δυσλειτουργικό. Το βιολί
συνεχίστηκε το ίδιο για πολύ καιρό.
Αργούσε συστηματικά να επιστρέψει από
την δουλειά προφασιζόμενη συναντήσεις
και ευθύνες για <span lang="en-US">deadline </span>που
την έπνιγαν... και μετά μου μιλούσε με
μια κατανόηση και κάτι χλιαρά γλυκόλογα
που σέρνονταν γύρω μου σαν φίδια.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έκλεισα τα εισιτήρια
για την Αθήνα περισσότερο από πανικό
παρά ύστερα από λογική σκέψη. Το μόνο
που ήθελα ήταν να φύγω. Μιάμιση ώρα πτήση
και η τάση φυγής είχε μετατραπεί σε ένα
θυμό που δεν μπορούσα ούτε να τον εξηγήσω,
ούτε να τον διαχειριστώ. Λίγο αργότερα
μέσα στη φασαρία της κίνησης της πλατείας
Ομονοίας ένιωθα πως θέλω να σκοτώσω
κάποιον. Έφτασα στην οδό Κλεισούρας
χτυπώντας με δύναμη πίσω μου την πόρτα
του ταξί και όρμηξα στα σκαλιά της
πολυκατοικίας. Σκεφτόμουν πως ίσως να
αντιμετώπιζα ανθρώπους του υποκόσμου.
Ο Ροζάκος από τον στρατό είχε μια ροπή
να συναναστρέφεται με τέτοιους. Ή
τουλάχιστον απατεώνες με πολλά περισσότερα
κότσια από τα δικά μου. Είχα όρεξη να το
παίξω ήρωας. Είχα όρεξη να φάω τα μούτρα
μου.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τώρα βρισκόμουν στο
γραφείο απέναντι από τον Αυγερινό
Πανόπουλο. Ανάσαινα ακόμα βαριά και
προσπαθούσα να κρατήσω το κουράγιο μου
ακέραιο. Ο θυμός μου είχε βρει την τελική
του κατάληξη σε μια ντροπιαστική ιδέα
πως όπως είχα ιδρώσει και έκανα τον
ντέτεκτιβ που θα ξεδιαλύνει το μυστήριο ήμουνα γελοίος. Ο άνθρωπος, από την άλλη,
που είχα μπροστά μου ήταν απολύτως
φυσιολογικός. Η ευγένεια και η ομιλία
του πρόδιδαν μια καλή μόρφωση. Είχε δυο
απαλά λευκά χέρια που έμοιαζαν να μην
έχουν δουλέψει ποτέ. Το μόνο περίεργο
ήταν το μακρύ του πρόσωπο. Ήταν κάπως
δυσανάλογο και παρά το λίπος είχε πολλά
κόκαλα. Τα σμιχτά μάτια του ήταν πολύ
μικρά, δυο τρύπες ίσα ίσα στο μέγεθος
μιας βίδας. Σκέφτηκα πως ήταν πιο πονηρός
και πιο έξυπνος από μένα. Ήμουνα χαμένος.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">'Κύριε Πανόπουλε πήρα
την κάρτα σας από τον φίλο μου Δημήτρη
Ροζάκο...' ξεκίνησα το ποίημα. Είχα σκεφτεί
ακριβώς τι θα έλεγα. Με άκουσε προσεχτικά
χωρίς να μιλάει. Του είπα τα πάντα από
την αρχή όπως είχαν συμβεί. Του είπα για
την εξαφάνιση του Δημήτρη Ροζάκου, τον
θάνατο, την άγνοια που είχαν κοινοί
γνωστοί μας για την ύπαρξη του. Με άκουσε
με το ύφος του ανθρώπου που καταλαβαίνει,
εκπλήσσεται μεν αλλά έχει και κάθε καλή
πρόθεση να πιστέψει. Κι ύστερα μου το
πέταξε. 'Ακούστε όλα όσα λέτε είναι πολύ
λογικό να σας φαίνονται περίεργα, όμως
εμείς δεν είμαστε μια απλή εμπορική
εταιρεία.' Πήγα να απαντήσω όμως το ύφος
του με έκοψε. Άρχισε λοιπόν να μου λέει,
όλα αυτά που εκείνη την πρώτη φορά μου
ακούστηκαν τα πιο απίθανα και αστεία
πράγματα που θα μπορούσε να ξεστομίσει
ένας τύπος πίσω από ένα κατάλευκο γραφείο
με διακοσμητικά αγαλματίδια και
χαρτοκόπτες. Μου είπε για την εκκλησία
του Σατανά και πως μπροστά μου είχα τον
αρχιερέα και πρώτο τη τάξει εκπρόσωπο
της. Μου έδειξε πίσω του στην μικρή
βιβλιοθήκη έναν μικρό θυρεό πάνω σε μια
ξύλινη βάση που παρίστανε ένα σύμβολο
που από όσο εγώ μπορούσα να καταλάβω θα
μπορούσε να είναι και το σήμα μιας
ασφαλιστικής εταιρείας. Σηκώθηκα έχοντας
κλείσει τα αυτιά μου στις ανοησίες του
κι έτρεξα να φύγω. Κατέβηκα τις σκάλες
βιαστικά.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το τελευταίο που
συγκράτησα ήταν η παράκληση του να τον
ακούσω προσεχτικά και πως ο λόγος που
μου τα εμπιστευόταν όλα αυτά ήταν πως
ήταν σίγουρος πως μια μέρα θα γινόμουν
μέλος της εκκλησίας τους και μάλιστα
πολύ αφοσιωμένο. Ο άνθρωπος με δούλευε
ψιλό γαζί, σκεφτόμουν. Βγήκα στο φως του
δρόμου αφυπνισμένος σαν από ένα αιώνιο
ύπνο. Το μόνο που είχα ανάγκη ήταν λίγη
κοινή λογική κι ένα ελεύθερο ταξί ...
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Γύρισα στο νησί κι
αποφάσισα πως επιτέλους είχε φτάσει η
ώρα να καθίσω στα αυγά μου. Ίσως η
Ευαγγελία να είχε δίκιο. Ίσως να είχα
κλειστεί υπερβολικά στον εαυτό μου.
Ίσως ήμουν ακόμα ένας θλιβερός ανθρωπάκος
-όπως τόσοι και τόσοι- που είχε αποτύχει
να προσαρμοστεί σε έναν κόσμο που είχε
αλλάξει ραγδαία. Κουβαλούσα πτώματα
από την περασμένη δεκαετία. Ο Κουρτ
Κομπέιν ήταν νεκρός. Κι ο Μικ Τζάγκερ
είχε κάνει λίφτινγκ στους όρχεις του.
Το ροκ εν ρολ δεν ήταν απλά νεκρό, είχε
γίνει μνημείο σε δημόσια θέα για να αφοδεύουν τα περιστέρια και να φωτογραφίζονται
οι τουρίστες.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αφοσιώθηκα στη δουλειά
μου χωρίς βέβαια να κάνω τίποτα το
ιδιαίτερο και φρόντισα να κάνω μερικές
καινούριες παρέες που να είναι στα μέτρα
μου. Ως εκ τούτου στοίχειωσα τα μπαρ της
πόλης μαζί με άλλους δυο καλόκαρδους
μικροαστούς με μέτριο εισόδημα και
μικρά γιαπωνέζικα οικονομικά αμάξια...
Μιλούσαμε για σινεφίλ ταινίες -που δεν
βλέπονταν- και εναλλακτική μουσική -που
δεν ακουγόταν-. Ήταν μια παρηγοριά.
Επίσης κατεβάζαμε μεγάλες ποσότητες
μπύρας και όταν υπήρχε κέφι κάναμε
αστεία σαν αληθινοί άντρες για την μία
ή την άλλη γκόμενα που το ζητούσε ο
οργανισμός της. Γυρνούσα σπίτι αργά,
πρησμένος και ήρεμος. Στο κρεβάτι δεν
άπλωνα ούτε εγώ το χέρι μου, ούτε η
Ευαγγελία.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεν χρειάστηκαν ούτε
δυο μήνες για να χτυπήσω και πάλι το
θυροτηλέφωνο στον αριθμό 9 της οδού
Κλεισούρας. Κι αυτή την φορά δεν ζητούσα
απαντήσεις. Ήμουν έτοιμος να παραδοθώ.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όλα ξεκίνησαν όταν μου
καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα πως η Ευαγγελία
με απατά. Είχα βάλει στο μάτι ένα συνάδελφο
της για τον οποίο μιλούσε συνέχεια με
θαυμασμό. Ήταν ένα τρομερό δείγμα του είδους. Χοντρός ... αδέξιος
και με μια γκαρνταρόμπα από σακάκια και
εμπριμέ γραβάτες που δεν είχε σε τίποτα
να ζηλέψει βεστιάριο επιθεώρησης. Όμως
ήταν ήρεμος άνθρωπος κι είχε και μια
μαλακή εύπλαστη καρδιά που αν δεν ήσουν
υποψιασμένος θα μπορούσες να την πεις
και καλοσύνη.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Σε μια εξωφρενική
απόπειρα τους ακολούθησα
μετά την δουλειά σε μια καφετέρια όπου
σύχναζαν καθηγητές. Στάθηκα μπροστά
τους και βρόντηξα συντετριμμένος για
το πόσο με είχε εξαπατήσει. Σε λίγο
στεκόταν πλάι μου μια κοντή γυναίκα με
φουντωτά μαλλιά. Μου συστήθηκε ως η
σύζυγος του καθηγητή. Έμοιαζαν τόσο
ταιριαστοί η αλήθεια οι δυο τους ... Στο
σπίτι η Ευαγγελία με έβαλε κάτω,
θριαμβευτής πια των πολύχρονων μαχών
μας, και μου είπε πως αυτό πια πήγαινε
πολύ. Την είχα ρεζιλέψει, την είχα
εξουθενώσει. Προσπάθησα να της εξηγήσω
πως η μόνη αιτία αυτής της συμπεριφοράς
μου ήταν ο αβάσταχτος έρωτας που ένιωθα
για αυτή. Μου απάντησε 'μπα...έρωτα το
λες αυτό;' κι ύστερα μάζεψε τα πράγματα
της και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας για
πάντα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Θυμάμαι ο ταλαίπωρος
ψυχολόγος που ζήτησα να ακουμπήσω το
υπαρξιακό μου βάρος μετά από το χωρισμό
τα βρήκε σκούρα προσπαθώντας να πει -ή
να πουλήσει- δυο τρεις κουβέντες
παρηγοριάς. Μου έγραψε μια χούφτα
αντικαταθλιπτικά. Τα καταβρόχθιζα πρωί
βράδυ πνίγοντας το μυαλό μου σε έναν
παράξενο ίλιγγο. Ένιωθα ηλίθιος και
ανήμπορος σαν μικρό παιδί. Του ζήτησα
να αλλάξουμε θεραπεία και δέχτηκε να
δοκιμάσουμε ψυχοθεραπεία με κουβέντα.
Ύστερα από ατελείωτες συζητήσεις στο
δερμάτινο καναπέ του σήκωσε τα χέρια
ψηλά. 'Ξέρεις θα είναι δύσκολο να
λειτουργήσει αυτό αν δεν πιστέψεις πως
μπορείς' μου είπε. Ύστερα σηκώθηκε και
κατευθύνθηκε στο ράφι με τα βιβλία κι
έπιασε ένα παράξενο ξύλινο αντικείμενο
τυλιγμένο με σελοφάν. Ήταν η εικόνα της
Παναγίας. Έπιασα το κεφάλι μου με
απελπισία. 'Τότε κάνε κάτι πιο απλό,
υπoστήριξε ας πούμε μια ποδοσφαιρική
ομάδα, βοηθάει να ανήκουμε κάπου' μου
είπε. Του είπα πως είμαι ΑΕΚ
και πως μόλις είχε υποβιβαστεί στην Γ
εθνική...
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αυτή
την φορά ο Αυγερινός Πανόπουλος μου
φαινόταν πιο αληθινός, πιο οικείος.
Δέχτηκα τις παλάβρες του χωρίς αντιρρήσεις.
Η Γενική Εμπορίου ήταν η εκκλησία του
Σατανά. Μάλιστα. Ο Δημήτρης Ροζάκος
-όπως και όλα τα μέλη της εκκλησίας- είχε
πουλήσει την ψυχή και το σώμα του στο
διάβολο τη νύχτα που πήδηξε στο κενό
από ένα βράχο της Μεσσηνίας. Μάλιστα. Η
ταυτότητα του, η ύπαρξη του είχαν
διαγραφεί από τις αναμνήσεις των άπιστων
με διαδικασίες εξπρές. Δεν ήταν μεταφυσικό,
δεν ήταν αστυνομικό, ήταν απλά μια
τεχνική, ένα <span lang="en-US">modus
operandi </span>όλων των κολασμένων. Μάλιστα.
Η εκκλησία του Σατανά παρείχε κάλυψη
-ιατροφαρμακευτική πρόνοια, συνταξιοδότηση
κτλ- σε όλα τα μέλη της τα οποία υποχρεούνταν
να δουλεύουν αποκλειστικά και μόνο για
αυτήν υπό την επωνυμία της Γενικής
Εμπορίου Αυγερινός Πανόπουλος ΑΕ. Οι
απολαβές ήταν πέρα ως πέρα ικανοποιητικές.
Σε πολλές περιπτώσεις αστρονομικές.
Μάλιστα. Οι μοναδικές υποχρεώσεις που
βαραίνουν τα μέλη της εκκλησίας είναι
μια ασήμαντη μηνιαία συνδρομή, όπως επίσης και η
δέσμευση για μια αλύγιστη θέληση για
χλευασμό και βέβαια αποφυγή του οτιδήποτε
δεν συνάδει με την σατανική αρχή που
συνοψίζεται στο λατινικό ρητό <span lang="en-US">magister
artis ingeniique largitor venter.*</span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Δεν
πρόλαβε καν να τελειώσει κι είχα απλώσει
τα χέρια στο γραφείο του φωνάζοντας πως
θέλω να γίνω μέλος. Ήμουν έτοιμος να
πέσω στα πόδια του και να τον παρακαλέσω.
'Εντάξει' μου είπε 'δεκτόν, όμως πρώτα
πρέπει να βρεις την κλίση σου, πρέπει
να βρεις τι θα πουλάς'. Το οτιδήποτε του
απάντησα. Απορρυπαντικά, σερβιέτες,
κονσέρβες, προφυλακτικά ... πίτσες. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/fgm14D1jHUw?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Because of him...</span></i></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">'Ήρεμα'
μου είπε 'δεν είναι τόσο απλό, θέλω να
βρεις κάτι που να σου αρέσει. Τι σου
αρέσει να κάνεις;'. Του εξήγησα πως μου
αρέσει να διαβάζω ηλίθια βιβλία. 'Αυτό
σπούδασα' του είπα. 'Είμαι διαβαστής
βιβλίων'. Στράβωσε το στόμα κι έμεινε
σιωπηλός. Τον είχα μπερδέψει. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Γύρισα
στη Ρόδο πιο παλαβός από ποτέ. Υποθέτω
πως το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει.
Το καλούπι μου είχε αρχίσει να ξεφτίζει.
Πάνω από όλα είχα το σπίτι πια όλο δικό
μου. Είχα τον προσωπικό μου χώρο να
εκδηλωθώ. Το κρεβάτι μου έπαψε πια να
είναι η αρένα των στημένων αγώνων με
την Ευαγγελία. Κανείς δεν είχε λόγο να
προσποιηθεί, ούτε τον νταή, ούτε τον
κουρασμένο, ούτε οργασμό. Γέμισε τώρα
βρώμικα εσώρουχα, συσκευασίες <span lang="en-US">junk
food, </span>σταχτοδοχεία γεμάτα αποτσίγαρα.<span lang="en-US">
</span>Και βέβαια βιβλία.... </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Τους
επόμενους έξι μήνες μέσα στο τριάρι που
κληρονόμησα από τον πατέρα έδωσα όλο
μου το είναι. Το ξέρω πως δεν ήταν τίποτα
σπουδαίο. Αυνανισμός, κατάθλιψη, οκνηρία,
ξεσπάσματα μεγαλομανίας. Όμως αυτό
ήμουν. Καλώς ή κακώς. Ήταν πια ξεκάθαρο
στο μυαλό μου. Αναμμένο και ευανάγνωστο
σαν φωτεινή επιγραφή. Όπως οι περισσότεροι
της γενιάς μου, όπως ο καλός μου φίλος
Δημήτρης Ροζάκος ... είχα ποντάρει στο
μέλλον μου με ενθουσιασμό. Τα στοιχήματα
είχαν πέσει, η μπίλια είχε κάτσει. Κι
είχα χάσει. Ήταν τότε που έπιασα πρώτη
φορά να γράφω τα ημερολόγια μου. Σκόρπιες
σκέψεις στην αρχή. Ύστερα πιο συγκροτημένα.
Σκαρφίστηκα ένα βιβλίο με κάποιον
ταλαίπωρο που είχε μια ανιαρή δουλειά
γραφείου...μια άνοστη σχέση...ένα μικρό
οικονομικό γιαπωνέζικο αμάξι... </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Το
έγραψα με πάθος. Με αληθινό οίστρο. Ήθελα
να δώσω ελπίδα σε όποιον το διαβάσει.
Να του δώσω κουράγιο να μην τα παρατά.
Μα πιο πολύ ήθελα να γελάσω. Το
τελείωσα, το εκτύπωσα και το έστειλα
μέσα σε ένα φάκελο στα γραφεία της
Γενικής Εμπορίου Αυγερινός Πανόπουλος.
Δεν περίμενα βέβαια τίποτα καλό να βγει
από αυτό. Τον καιρό που απόμεινε μέχρι το τέλος τον πέρασα ακόμα πιο στεγνά. Στο τουριστικό γραφείο
πια είχα γίνει ανυπόφορος. Σχολίαζα τα
πάντα ειρωνικά. Το αφεντικό έβγαζε
καπνούς όποτε με έβλεπε να κάθομαι στο
γραφείο με τα χέρια στο κεφάλι και να
κοιτάζω στο πουθενά. Τον έστελνα από
μέσα μου στο διάολο. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Ώσπου μια
νύχτα γυρνώντας σπίτι σταμάτησα στους
φωτεινούς σηματοδότες της κεντρικής
οδού. Ήταν μια βροχερή
ανοιξιάτικη νύχτα. Το νερό έσταζε αργά
στο παρμπρίζ παραμορφώνοντας τα φώτα
του δρόμου. Στην αρχή το βλέμμα μου
προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία. Και
μετά την είδα. Περπατούσε κρατώντας το
χέρι του τρυφερά. Σταμάτησαν στην άκρη
του δρόμου και του έδωσε ένα πεταχτό
φιλί στο στόμα προτού τρέξει στο υπόστεγο
να καλυφθεί από την βροχή. Ήταν η Ευαγγελία
και εκείνος ο μπόζο από τη σχολή. Δεν
πρόλαβα να το χαρώ. Πάντα το χαίρομαι
όταν αποδεικνύεται πως είχα δίκιο. Άναψε
το πράσινο. Πάτησα το γκάζι τέρμα κι
άκουσα την μηχανή να γκρινιάζει σαν σκυλί. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Για
λίγο, όσο κράτησε η απότομη επιτάχυνση
είδα τις ψηλόλιγνες σημύδες της
κεντρικής οδού να εξαφανίζονται σα μια
στήλη καπνού πίσω μου. Ύστερα άκουσα τα ελαστικά
να στριγγλίζουν στην υγρή άσφαλτο.
Θυμάμαι τον κορμό ενός δέντρου να
φωτίζεται στιγμιαία με τους προβολείς.
Θυμάμαι το κεφάλι μου να χτυπάει με ορμή
στο τιμόνι. Και μετά μαύρο. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Την
εικοστή εβδόμη Απριλίου άνοιξα τα μάτια
στο διαμέρισμα μου με το ξυπνητήρι να
ξεφωνίζει πως πρέπει να βιαστώ για την
δουλειά. Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. Οι
κουρτίνες φούσκωναν με τον αέρα κι από μέσα περνούσε καθαρό φως.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι με τα χίλια
ζόρια και κατευθύνθηκα στην κουζίνα να
φτιάξω ένα φλιτζάνι δυνατό καφέ. 'Χριστέ
μου' σκέφτηκα 'κάποιος πρέπει να με
χτύπησε με ένα σφυρί στο κεφάλι.' Κι
ύστερα σκέφτηκα πως ίσως θα πρέπει να
βάλω ένα μέτρο στο ποτό. Ρούφηξα τον
καφέ, άναψα τσιγάρο. Βρήκα μια μπαγιάτικη
εφημερίδα στο τραπέζι κι άρχισα να
διαβάζω μήπως και συνέλθω. Από ότι
φαίνεται κάποιος υπουργός είχε βάλει
το χέρι του πάλι στο βάζο με την μαρμελάδα.
'Οι συκοφάντες θα τιμωρηθούν' δήλωνε.
Πέταξα την εφημερίδα αηδιασμένος και
κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Άνοιξα την
βρύση να τρέξει παγωμένο νερό και
σαπούνισα τα μούτρα μου. Το θέαμα στο
καθρέφτη ήταν αποκαρδιωτικό. </span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">Και τότε
μου πέρασε μια τρελή ιδέα από το μυαλό.
Θυμήθηκα τα λόγια του Ροζάκου. </span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="color: black;">
</span><i><span style="color: #353232;">ξύπνησα
σε ένα δωμάτιο με αφόρητη ζέστη. Δίπλα
μου στο κομοδίνο βρήκα μια εφημερίδα</span>
</i><span style="color: black;"><span lang="el-GR">...</span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Έτρεξα
στην κουζίνα. Έπιασα την εφημερίδα κι
άρχισα να ψάχνω στο αστυνομικό ρεπορτάζ.
Ανάμεσα σε άλλες ειδήσεις ένα μικρό
μονόστηλο ήταν κυκλωμένο με μαρκαδόρο.
'Νεαρός άντρας σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό
δυστύχημα στο κέντρο της πόλης...'</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεν
ξέρω πως παίρνουν οι περισσότεροι το
θάνατο τους. Γενικά είμαι
κάπως υστερικός. Το λογικό για μένα θα ήταν να
τρέξω στους δρόμους γυμνός και να
τσιρίξω. Όμως αυτή την φορά έβαλα τα
δυνατά μου να συγκρατηθώ. Και παραδόξως τα
πήγα πολύ καλά. Ίσως να έφταιγε που
εκείνη τη μέρα ο ήλιος έκαιγε δυνατά
χωρίς να δίνει δεκάρα για το ποιος ζει ή πεθαίνει εδώ κάτω. Ίσως πάλι να ήταν
κι ο χρόνος που είχε κυλήσει. Μπορεί και να
είχα ωριμάσει. Διάολε πόσο πιο ώριμος
να γίνει κάποιος από νεκρός; Φόρεσα το
μπλουτζην μου και ένα μπλουζάκι και
ετοιμάστηκα να βγω. Σκέφτηκα πως όπως είχαν έρθει τα πράγματα είχα άφθονο χρόνο
μπροστά μου. Κι ήμουνα ελεύθερος να κάνω
ότι θέλω όπως θέλω. Αν ο Πανόπουλος ήταν
σωστός τότε σε αυτή την πόλη δεν θα με
θυμόταν πια κανείς.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
*<span style="font-size: x-small;"> Η μητέρα όλων των τεχνών, αυτή που μοιράζει <span style="background-color: white; line-height: 18.200000762939453px;">ιδιοφυΐα, η κοιλιά. </span></span></span></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-6695130432133464452014-08-18T08:53:00.001-07:002014-08-19T06:55:55.383-07:00Το μυστήριο του Δημήτρη Ροζάκου (μέρος τρίτο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο
άνθρωπος αλλάζει. Ή πιο σωστά εκδηλώνεται,
ξεφορτώνεται με τον καιρό σιγά σιγά το
κέλυφος από πάνω του και δείχνει στην
ουσία τι είναι ... αυτό είναι κάτι που
κανένας μας δεν μπορεί να το αποφύγει.
Κανένας δεν μπορεί να γλιτώσει από την
αποκαλυπτική φθορά του χρόνου. Έχω δει
πολλές απόπειρες ρετουσαρίσματος,
αναπαλαίωσης, απόκρυψης των ελαττωματικών
μερών ή προώθησης ενός καινούριου
εαυτού, όμως ήταν όλες τους αποτυχημένες
και πέρα ως πέρα για γέλια.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Πάρε
για παράδειγμα τον ομοφυλόφιλο της
διπλανής πόρτας. Μάλλον όχι, καλύτερα
πάρε για παράδειγμα εμένα. Στα 27 μου
ήμουν ένας νέος γεμάτος προσδοκίες. Όχι
απλά γεμάτος, κυριολεχτικά μπουκωμένος
με ότι σαχλό μπορεί να βρει ο άνθρωπος
μέσα στα φτηνότερα και τα πιο κοινότοπα
εγχειρίδια για προσωπική ολοκλήρωση.
Ήμουνα νέος, ωραίος, είχα σχεδόν όλα τα
δόντια μου γερά και σε στιγμές μεγάλης
διαύγειας ή μέθης είχα το γούστο μου.
Όμως όσο ηλίθιος και άβγαλτος κι αν
ήμουν δεν μπορούσα να μην διακρίνω τα
σημάδια μιας αναπόφευκτης μετάλλαξης
προς το χειρότερο. Ο καιρός περνούσε κι
εγώ έπρεπε να μελετήσω την άμυνα μου
απέναντι του, να φτιάξω αναχώματα.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Πρακτικά
αυτό σήμαινε πως δυο χρόνια αργότερα
στα 29 μου βρήκα τον εαυτό μου σε μια
επικίνδυνα συναρπαστική δουλειά σε ένα
τουριστικό πρακτορείο.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Στα
29 μου επίσης απέκτησα μια επικίνδυνα
συναρπαστική αλλά και πολύ σοβαρή σχέση
με μια γυναίκα που όπως η ίδια συνήθιζε
να λέει 'δεν έφταιγε σε τίποτα'. Κάτω από
την επικτακτική ανάγκη για οριστικές
λύσεις όλες οι επιλογές μου έπρεπε να
έχουν την σφραγίδα του μόνιμου και του
οριστικού. Όσο για τα όνειρα και τις
προσδοκίες μου τις άφησα να ξεφουσκώσουν
αργά και βασανιστικά ώσπου να απομείνουν
στο τέλος δυο τρεις ξεγυρισμένες
νευρώσεις τις οποίες δεν βαριόμουν να
τις διαφημίζω στους γύρω μου ως 'χαρακτήρα'
ή 'ιδιαιτερότητα'. Μπορεί η ζωή μου να
ήταν λίγο σκατά αλλά ήμουν ξεχωριστός
... σκεφτόμουν.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Καταλαβαίνω
πως όποιος το διαβάζει αυτό θα έχει τις
αντιρρήσεις του. Κατανοώ πως θα υπάρχουν
ενστάσεις. 'Δεν είναι έτσι τα πράγματα'
θα πουν μερικοί. 'Είσαι πολύ απόλυτος
φίλε, τα βλέπεις πολύ μαύρα'. Η αλήθεια
είναι πως δεν είμαι και κανένα αστέρι
στη θετική σκέψη, όμως πιστέψτε με το
έχω δει παντού και δεν υπάρχει εξαίρεση
για κανένα. Όσο μεθοδικά, όσο έξυπνα,
όσο προνοητικά κι αν έπραξε κανείς ...
είτε επέλεξε να ξοδέψει τα χρόνια του
αργά, συνετά, καίγοντας τις μέρες του
με το σταγονόμετρο μέσα σε εστίες
πανεπιστημίων ή επαγγελματικούς
συλλόγους είτε τα έδωσε όλα για όλα σαν
να μην υπάρχει αύριο -ελπίζοντας προφανώς
πως μην πιστεύοντας σε αυτό θα το
ξορκίσει- ο χρόνος ήρθε και τον βρήκε
και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λίγο ή
περισσότερο, τον έκανε κορόιδο.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/7RcvVmC5wwM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: x-small;"><i>Φημολογείται πως ο Τέρης Χρυσός υπήρξε εραστής της Ντόρας Μπακογιάννης. Καρπός του θυελλώδους αυτού έρωτα ήταν ο υπουργός Δ.Μ. & Η.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης. </i></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIjCyOtCt4qcPk5N6sv9MR93ePeMrjr-BeONJt0XDm6aVyykjoMKUQbw6m6u7i9F793hnAaWluKmmIKPT_Gh4kiqpA03tIWBVdN5gggt9wlWFw0SRrpLnf4-lc5EJg81JWB118GydKgwWs/s1600/%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIjCyOtCt4qcPk5N6sv9MR93ePeMrjr-BeONJt0XDm6aVyykjoMKUQbw6m6u7i9F793hnAaWluKmmIKPT_Gh4kiqpA03tIWBVdN5gggt9wlWFw0SRrpLnf4-lc5EJg81JWB118GydKgwWs/s1600/%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%B7%CF%82.jpg" height="178" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><span style="font-size: x-small;">Speak of the devil ... εδώ με τον παππού του ...</span></i></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ίσως
ο μόνος που είδα να ξεφεύγει από αυτό
το θλιβερό συμβόλαιο ήταν ο Δημήτρης
Ροζάκος. Αυτός και το παλιό μοντέλο της Ford<span lang="en-US"> Taurus</span><span lang="el-GR"> που
έμοιαζε ολοκαίνουρια κι αστραφτερή σαν
να είχε μόλις τσουλίσει στο δρόμο κάπου
εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 90. </span>Όμως
ο Ροζάκος, όπως και να το κάνουμε, μας
είχε συνηθίσει στα θαύματα.</span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Βλέποντας
τον τώρα</span><span style="color: black;">
να μου κάνει νοήματα να τον πλησιάσω
αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να κάνω
πως δεν τον είδα και να συνεχίσω στο
δρόμο μου σφίγγοντας τον φάκελο με τα
χαρτιά κάτω απ' τα χέρια. </span><span style="color: black;">Πέρασα
βιαστικά ανάμεσα από την κίνηση και
επέστρεψα στο γραφείο. </span></span></span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Λ</span><span style="color: black;">ίγο
αργότερα ό</span><span style="color: black;">ταν
γύρισα</span><span style="color: black;">
σπίτι </span><span style="color: black;">άνοιξα
την πόρτα για να έρθω αντιμέτωπος με
μια απόλυτη ησυχία που δεν ήταν συνηθισμένη
τέτοιες ώρες. Στο τραπέζι της κουζίνας
βρήκα ένα αυτοκόλλητο σημείωμα. 'Έκτακτη
συνέλευση στη σχολή θα αργήσω. Το φαί
είναι στο ψυγείο. Αν δεν σου αρέσει
μπορείς να πεθάνεις από την πείνα !'. Να
και κάτι που δεν μπορούσα με τίποτα να
καταλάβω ... το χιούμορ της Ευαγγελίας.
Στην αρχή όταν την πρωτογνώρισα πίστεψα
πως απλά δεν υπάρχει. Μετά κατάλαβα πως
απλά ήταν αλλιώτικο από τα άλλα, ήθελε
γνώση για να το εντοπίσεις. Ήταν ένα
ψυχρό, μονότονο, παγωμένο χιούμορ περίπου
το ίδιο με το </span><span style="color: black;">κυριακάτικο</span><span style="color: black;">
</span><span style="color: black;">σεξ
που είχαμε καθιερώσει</span><span style="color: black;">.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Κάθισα
στο καναπέ κι έβαλα την τηλεόραση να
παίζει με ένα πιάτο μπροστά μου. Είδα
μερικά αμερικάνικα αστυνομικά
καταβροχθίζοντας. Ύστερα κατέβασα
μερικές μπύρες </span><span style="color: black;">και
μέσα σε μερικά λεπτά είχα αποκοιμηθεί
σαν πουλάκι με τους αμερικάνους να
κραδαίνουν τα σιδερένια μαραφέτια τους
στην οθόνη. Όταν ξύπνησα η ώρα είχε πάει
οχτώ κι η Ευαγγελία δεν είχε ακόμα φανεί.
Αυτό κι αν ήταν έκπληξη. Άρχισα να
αναρωτιέμαι αν τελικά είχε μπει σε
εφαρμογή το δεύτερο ή τρίτο τελεσίγραφο
που μου είχε δώσει. </span><span style="color: black;">Ε</span><span style="color: black;">κείνο
το 'αν δεν αλλάξεις τελειώσαμε.' Πήγα
στο δωμάτιο να δω αν είχε μαζέψει τα
πράγματα της όμως τα πάντα ήταν εκεί. </span></span></span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Ήταν
κάπου </span><span style="color: black;">τότε</span><span style="color: black;">
που άκουσα την φασαρία από το δρόμο.
</span><span style="color: black;">Ξεκίνησε
με την</span><span style="color: black;">
διαπεραστική φωνή μιας ηλικιωμένης γυναίκας
που έμοιαζε να </span><span style="color: black;">μιλάει</span><span style="color: black;">
σέρν</span><span style="color: black;">οντας</span><span style="color: black;">
το σώμα της. Αγκομαχούσε. Βγήκα στο
μπαλκόνι </span><span style="color: black;">και
την είδα να χειρονομεί πολύ ζωηρά μπροστά
σε ένα νέο άνδρα, τον οποίο αναγνώρισα
για τον Ροζάκο μπροστά στη σταθμευμένη
Φορντ. </span><span style="color: black;">Το
καπό ήταν ανοιχτό και μπορούσα να
διακρίνω ένα σωρό λευκές συσκευασίες
όπως αυτές των απορρυπαντικών στο
σούπερμαρκετ. Η γριά φορούσε μια νυχτικιά και τσόκαρα.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">-νεαρέ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ το </span><span style="color: black;">σαπούνι</span><span style="color: black;">
να το πάρεις πίσω, του </span><span style="color: black;">είπ</span><span style="color: black;">ε. </span></span></span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-μα
κυρία μου το αγοράσατε ...</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-θα
με μαλώσει ο άντρας μου σου λέω παρτο
πίσω. Η φίλη μου που πήρε το ίδιο μου
είπε πως δεν είναι καλό. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Σε
λίγο μαζεύτηκαν κι άλλοι από την γειτονιά,
οι περισσότεροι γέροι και περικύκλωσαν
το αμάξι. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">-Τι
συμβαίνει εδώ, ρώτησε ένας κύριος με
μια μεγάλη γαλάζια βαμβακερή φανέλα
</span><span style="color: black;">και
ένα</span><span style="color: black;">
κεφάλι </span><span style="color: black;">π</span><span style="color: black;">ου
έμοιαζε με τριχωτό πεπόνι. Γιατί φωνάζεις
</span><span style="color: black;">κυρία</span><span style="color: black;">;</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-ο
νεαρός πήγε να με εξαπατήσει. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Έβλεπα
τον δύστυχο τον Δημήτρη εν μέσω όλων
αυτών των γέρων που αλάλιαζαν
γύρω του. Οι περισσότεροι ήταν αρκετά
πιο κοντοί του κι είχαν επιθετική
συμπεριφορά εκτός από έναν κοτσονάτο
παππού με σορτς που είχε ακουμπήσει με
τον αγκώνα στο μπροστινό καπό της φορντ
κι έκανε κέφι με την κατάσταση. Αναρωτιόμουν
πότε θα ακουγόταν η γνωστή φράση για το
κράτος... </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Ακούστηκε
κάτι παρεμφερές.</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">-Ε
δεν υπάρχει </span><span style="color: black;">έλεος</span><span style="color: black;">.
Δεν υπάρχει </span><span style="color: black;">έλεος</span><span style="color: black;">
σε αυτή την χώρα, είπε ένας </span><span style="color: black;">με
γυαλιά</span><span style="color: black;">,
</span><span style="color: black;">που</span><span style="color: black;">
τουλάχιστον από όσο έδειχνε το ύφος του
με τα πυκνά φρύδια και τα μάτια να
καίγονται από κάτω, </span><span style="color: black;">είχε
θυμώσει</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Δ</span><span style="color: black;">εν
ξέρω πως μου την βίδωσε κι αποφάσισα να
κάνω τον ήρωα. </span><span style="color: black;">Έβαλα
το μπουφάν μου και κατέβηκα κάτω. Μόλις
είχε αρχίσει να βραδιάζει κι είχε πια,
μέσα Οκτωβρίου, μια ψύχρα τ</span><span style="color: black;">έτοια
ώρα</span><span style="color: black;">.
Παραμέρισα το πλήθος με τα χέρια κι
έφτασα κοντά στο φίλο μου. Έκανα βέβαια
σαν να μην το ξέρω. Ύστερα έριξα μια
ματιά στις συσκευασίες με τα απορρυπαντικά
και τα σαπούνια μέσα στο καπό να δω τι
λένε.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Castellar, serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><i>Οικολογικά
Προϊόντα – Φιλικά στο Περιβάλλον –
100% </i></span><span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><i>Αντιαλλεργικά</i></span></span><span style="color: black;">
</span></span></span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">-</span><span style="color: black;"><span lang="el-GR">Με
συγχωρείτε πουλάτε το
οικολογικό σαπούνι, αυτό στη τηλεόραση;</span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Ο
Ροζάκος με κοίταξε με πονηρό βλέμμα.
Τον πρόσεξα καλά από κοντά τώρα. Ήταν
σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα
από πάνω του. </span><span style="color: black;">Ήταν
ο ίδιος και</span><span style="color: black;">
ίσως </span><span style="color: black;">και
</span><span style="color: black;">καλύτερος
από παλιά. Δεν ήταν μόνο το σώμα του που
είχε δέσει και είχαν ανοίξει οι πλάτες
αλλά και το δέρμα του που ήταν λαμπερό
και ολοκάθαρο σαν καινούριο νοβοπάν.
Όσο για τους δυο μαύρους κύκλους που
θυμόμουν γύρω από τα κατακόκκινα μάτια
του είχαν τώρα εξαφανιστεί εντελώς και
την θέση τους είχε πάρει ένα υγιέστατο
βλέμμα ενός ανοιχτόκαρδου ανθρώπου. Το
μόνο παράξενο απάνω του ήταν τα ρούχα
του τα οποία έμοιαζε να τα έχει ξεθάψει
από κάποια αμερικάνικη ταινία </span><span style="color: black;">της</span><span style="color: black;">
</span><span style="color: black;">περασμένης
</span><span style="color: black;">δεκαετίας</span><span style="color: black;">. Για κάποιο λόγο ένιωθα το ίδιο οικεία μαζί του όπως και παλιά.</span><span style="color: black;">Έβγαλα από το πορτοφόλι μου ένα πενηντάευρω και του είπα να μου δώσει ένα πεντάκιλο σκόνη για το πλυντήριο και σαπούνι για τα πιάτα... </span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Σε
λίγη ώρα ήμασταν μόνοι μπροστά στο καπό
που είχε αδειάσει κι οι γέροι έφευγαν
πίσω στα σπίτια τους κουβαλώντας τις
τσάντες γεμάτες με πράγματα.</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Ροζάκο
έχεις πολλά να μου εξηγήσεις, του είπα έτοιμος να ορμήξω πάνω του. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Με
κοίταξε σαν κουτάβι χωρίς να πει τίποτα. Τον λυπήθηκα. </span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-...αλλά
πρώτα πες μου πως διάολο κατέληξες με
όλο αυτό το σαπούνι. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Πήγαμε
σε ένα συνοικιακό μπαρ και καθίσαμε να
τα πούμε. Ήταν ένα στριμοκώλικο μαγαζί
κι ο μπάρμαν ένας μορφονιός της κακιάς
ώρας με κοτσίδα δεν σταματούσε να μας
ρίχνει στραβές ματιές όσο σκούπιζε τα
ποτήρια. Όμως κρατήσαμε τον τόνο της
φωνής μας χαμηλό να μην ακούει. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Είναι
πολλά που πρέπει να σου εξηγήσω, μου
είπε, δεν ξέρω από που να αρχίσω. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Ξεκίνα
από τον θάνατο σου. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Έτριψε
το παγωμένο ποτήρι με τα δάχτυλα του
και με κοίταξε.</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Δεν
ξέρω πως έγινε. Ειλικρινά. Πάντως έγινε.
Ήμουνα λιώμα. Ειλικρινά δεν θυμόμουν
τίποτα. Μόνο να πετάω τα ρούχα μου πάνω
σε ένα βράχο μέσα στο σκοτάδι κι ύστερα
να βουτάω στο κενό τσιρίζοντας. Ύστερα
από μερικές μέρες ξύπνησα σε ένα δωμάτιο
με αφόρητη ζέστη. Δίπλα μου στο κομοδίνο
βρήκα μια εφημερίδα. Ήταν ανοιχτή και
κάποιος είχε σημειώσει με ένα μαρκαδόρο
το άρθρο που μιλούσε για τον θάνατο μου.
Μην με πιέσεις να σου πω παραπάνω, δεν
ξέρω αν μπορώ αυτή τη στιγμή. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Έμεινα
να τον κοιτάζω έκπληκτος. Για πρώτη φορά
ύστερα από πολύ καιρό ένιωσα να επιστρέφει
μια γαλήνη μέσα μου την οποία πίστευα
πως είχα χάσει για πάντα. Το
θέμα σκεφτόμουν ήταν αστυνομικό κι όχι μεταφυσικό. Κάποιος είχε εκμεταλλευτεί
ένα τυχαίο κορμί που είχε ξεβράσει η
θάλασσα στο Αιγαίο για τους δικούς του
σκοπούς. Ίσως ο Ροζάκος που ήταν θαμμένος
στο κοιμητήριο της Καλαμάτας να ήταν
ένας άλλος άγνωστο</span><span style="color: black;">ς</span><span style="color: black;">
άνδρας τον οποίο οι αρχές μπέρδεψαν με
αυτόν. Κι ύστερα θυμήθηκα το άλλο
μυστήριο, το γεγονός πως κανείς από τους
κοινούς μας γνωστούς δεν τον θυμόταν.
Ο Ροζάκος ήταν ένα ανύπαρκτο πρόσωπο.
Τον ρώτησα για αυτό.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Υπάρχουν
εξηγήσεις για όλα. Απλά δεν ξέρω
αν θα σε ικανοποιήσει καμιά από αυτές,
μου είπε. </span> <span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Όπως και να 'χει με συγχωρείς που χάθηκα αλλά δεν γινόταν αλλιώς. </span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Η
γαλήνη έγινε καπνός. Μια
κουβέντα του και το κλουβί με τους
τρελούς ήταν πάλι ανοιχτό. Ζήτησα ακόμα ένα ποτό κι ήπια σιωπηλός για λίγη
ώρα. Ύστερα πήγα να συνεχίσω την ανάκριση
μα δεν πρόλαβα να ανοίξω το στόμα μου
και με σταμάτησε. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">-Ας
κάνουμε μια συμφωνία, μου είπε. Ας τα
αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι κι ας
υποσχεθούμε πως θα μιλήσουμε για το
θέμα ξανά σε άλλο μέρος χωρίς ενοχλητικά
πρόσωπα γύρω, είπε και έριξε μια ματιά
προς τον μπάρμαν. Σου υπόσχομαι να στα
εξηγήσω όλα. </span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Συμφώνησα
και τότε αυτός μου ζήτησε να του πω τα
νέα μου, όπως και έκανα. Γέλασε ελάχιστα
με την ιλαροτραγωδία της προσωπικής
μου ζωής και ύστερα τον ρώτησα </span><span style="color: black;">ξανά</span><span style="color: black;">
να μου πει πως και ασχολήθηκε με τα
απορρυπαντικά, </span><span style="color: black;">μια
ερώτηση που </span><span style="color: black;">τον
έστειλε στην άκρη του μπαρ να χτυπιέται
γελώντας σαν ηλίθιος. Μου είπε πως τώρα
ήταν απορρυπαντικά, αύριο θα είναι
ρούχα, μεθαύριο τρόφιμα, είδη αυτοκινήτου.
'Γενικά ασχολούμαι με το εμπόριο' μου
είπε. Κι ύστερα με χτύπησε στην πλάτη
και μου είπε πως πριν ήμουνα καταπληκτικός
και πως μια μέρα ίσως να συνεργαζόμασταν ...</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;">
</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><br /></span></span></span>
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Επέστρεψα
στο σπίτι αρκετά μεθυσμένος χαϊδεύοντας
στη τσέπη μου μια κάρτα που μου είχε
δώσει με την διεύθυνση της επιχείρησης
</span><span style="color: black;">που
δούλευε</span><span style="color: black;">.
Ξεκλείδωσα και βρήκα το σπίτι άδειο
όπως και πριν. Είχαν περάσει πάνω από 9
ώρες. Το ποτό, μαζί με την κάρτα του πεθαμένου στη τσέπη μου, και η </span><span style="color: black;">απουσία</span><span style="color: black;">
της Ευαγγελίας μου έλεγαν πως </span><span style="color: black;">τα
πράγματα δεν ήταν και πολύ σπουδαία</span><span style="color: black;">.
</span><span style="color: black;">Έβγαλα
την κάρτα από την τσέπη και την διάβασα
ξανά.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Γενική εμπορίου Αυγερινός Πανόπουλος</span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Κλεισούρας 9, Παγκράτι</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;">Αθήνα</span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Αυγερινός
Πανόπουλος. Αυτός ήταν το αφεντικό </span><span style="color: black;">όπως
μου </span><span style="color: black;">είπε
ο Ροζάκος. Λες πίσω από όλα να κρύβεται
αυτός, σκέφτηκα. Κι ύστερα μου φάνηκε
πως είδα τα γράμματα στην κάρτα να
γυαλίζουν. </span><span style="color: black;">Μ</span><span style="color: black;">ια
χρυσή λάμψη </span><span style="color: black;">πέρασε
στιγμιαία από πάνω τους</span><span style="color: black;">
</span><span style="color: black;">σαν
φλόγα. </span></span></span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><br /></span></span></span>
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;">Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδώνει. Ανοίγοντας
εμφανίστηκε η Ευαγγελία με τα μαλλιά
ανακατεμένα και τα ρούχα σε άσχημη
κατάσταση. Έμοιαζε να γυρνούσε στους
δρόμους όλη μέρα χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. </span></span></span>
</div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><br /></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><i>to be continued...</i></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="color: black;"><br /></span></span></span></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-58727979554600578462014-08-13T22:49:00.001-07:002014-08-14T23:08:43.452-07:00Το μυστήριο του Δημήτρη Ροζάκου (μέρος δεύτερο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Την γνώρισα σε ένα γάμο την ώρα της λειτουργίας. Φορούσε ένα λεπτό φόρεμα και όπως όλες οι φίλες της νύφης της είχαν δέσει δυο λευκά λουλούδια στα μαλλιά. Είχε αφόρητη ζέστη την ώρα του γάμου. Ήμουνα μούσκεμα και κόκκινος κι ένιωθα γελοίος. Το πουκάμισο μου είχε χάσει την ισιάδα του τελείως. Και το πρόσωπο μου έσταζε ασταμάτητα, όπως το πρόσωπο ενός ανθρώπου που δουλεύει στο χωράφι κάτω από τον ήλιο ενώ το μόνο που έκανα ήταν να στέκομαι ακίνητος και να ακούω τους ψαλτάδες. 'Θέλεις ένα μαντηλάκι να σκουπιστείς;' με ρώτησε. Την κοίταξα χωρίς να απαντήσω και πηρα το χαρτί από τα χέρια της.<br />
<br />
Μερικές μέρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο μου κι ήταν εκείνη που το είχε ζητήσει από έναν κοινό γνωστό. Με είχε συμπαθήσει, της είχα φανεί χαριτωμένος. Βγήκαμε ραντεβού. Ομολογώ πως σε αντίθεση με αυτή, στην εκκλησία δεν την είχα προσέξει και τόσο. Ίσως να φταίει που μέσα στους ναούς βρίσκομαι πάντοτε σε κατάσταση συναγερμού με όλες αυτές τις αναμμένες φωτιές και τον καπνό και τους πιστούς που σπρώχνουν γύρω μου. Τώρα όμως στον ουδέτερο χώρο την ερωτεύτηκα κι εγώ.<br />
<br />
Σύντομα μετακόμισε στο σπίτι μου. Ο πατέρας μόλις είχε βγει στην σύνταξη και αποφάσισε να αφοσιωθεί στα αγροτικά και να μείνει στο χωριό. Καταλάβαινα τότε πως με κάποιο τρόπο περνούσα το κατώφλι της νεανικής μου ζωής. Ωρίμαζα. Τα επίπεδα αυτοταπείνωσης βρίσκονταν σε ιστορικό χαμηλό. Είχα σταματήσει τις δουλειές του ποδαριού και δούλευα σε ένα τουριστικό γραφείο. Δεν ήμουν κι επιμελητής στην Arden όμως τουλάχιστον έκανα εξάσκηση στα αγγλικά...<br />
<br />
Όσο για τον Δημήτρη Ροζάκο και το μυστήριο του θανάτου του και το ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξης του φρόντιζα να το φυλλάξω μέσα μου και να μην αναφερθώ ποτέ ξανά σε αυτό. Μυστήρια πράγματα, όπως είπα, συμβαίνουν σε όσους πίνουν. Εγώ όμως δεν έπινα πια.<br />
<br />
Ήμουν φυσικά βέβαιος πως δεν ήμουν τρελός. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχε στηθεί εις βάρος μου κάποια φοβερή πλεκτάνη από τους συναδέλφους της μονάδας. Από την άλλη και τα γεγονότα ήταν εκεί. Αποφάσισα πως όπως είπε κι ο Άμλετ στον Οράτιο 'γεμάτος είναι ο ουρανός κι η γη από πράματα που η φιλοσοφία σου, ούτε στο όνειρο της μπορεί να δει'.<br />
<br />
Το είδα το όλο πράγμα σαν ένα παιχνίδι της μοίρας και των συμπτώσεων, ένα τρελό κι απίστευτο blackjack πάνω σε πρόσωπα και καταστάσεις. Και εν πάσει περιπτώσει είχα βρει την ησυχία μου. Ποιός ο λόγος να τα ανακατεύω τώρα που ήμουνα καλά;<br />
<br />
Ουδόλως θα ασχολιόμουν με το θέμα ξανά. Παρά τις νεανικές μου παρεκκλίσεις ουδέποτε υπήρξα άνθρωπος που να έλκεται από παραδοξότητες και μεταφυσικά γεγονότα. Όμως με το πέρασμα του χρόνου κι ενώ εγώ κι η Ε. είχαμε μια πολύ ισορροπημένη σχέση και η ζωή μου είχε μπει σε απόλυτη τάξη, έκαναν την εμφάνιση τους μερικά πολύ ενοχλητικά γεγονότα.<br />
<br />
Στην αρχή ήταν το τηλέφωνο που χτυπούσε σε ακατάλληλες ώρες και παραδόξως μόνο όταν ήμουν μόνος μου στο σπίτι. Ακόμα και πριν σηκώσω το ακουστικό είχα ένα κακό προαίσθημα. Μα και ο ήχος του κουδουνίσματος ήταν κάπως διαφορετικός. Υπερβολικά καθαρός και σίγουρα ειρωνικός στον τόνο του. Τις λίγες φορές που πρόλαβα να το σηκώσω φυσικά δεν μου απάντησε κανείς.<br />
<br />
Κι ύστερα ήρθαν οι τρίχες. Εμείς στο σπίτι δεν είχαμε κατοικίδια. Ούτε βέβαια ήμασταν από την φύση μας καθόλου τριχωτοί. Όμως οι τρίχες φύτρωναν σαν από το πουθενά. Πρώτα είδαμε το σιφόνι του ντους να φράζει. Παρακάλεσα την Ευαγγελία να προσέχει στο λούσιμο όμως εκείνη μου είπε πως δεν είχε ποτέ της πρόβλημα τριχόπτωσης και πως εν πάσει περιπτώσει όλο αυτό ήταν πολύ προσβλητικό για εκείνη. 'Άλλωστε αυτές οι τρίχες είναι κόκκινες, δεν είναι δικές μου' μου είπε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.<br />
<br />
Ύστερα άρχισαν να εμφανίζονται και σε άλλα σημεία, όπως στο πιάτο με το φαγητό ή ακόμα και πάνω στο δέρμα μας ... κόκκινες, σκληρές τρίχες σαν από βούρτσα ή από κάποιο ζώο που δεν είχαμε γνωρίσει ποτέ.<br />
<br />
Το χειρότερο βέβαια ήταν πως έβλεπα αλλαγές στην συμπεριφορά μου που με ξένιζαν. Γινόμουν ολοένα και πιο ευέξαπτος και ήμουν ακραία συναισθηματικός. Έκλαιγα με το παραμικρό και αρκούσε η θέα ενός μικρού παιδιού στο δρόμο ή ενός όμορφου τοπίου για να με ρίξει ψυχολογικά και να με κάνει να σκέφτομαι δυσάρεστα πράγματα.<br />
<br />
Σε ένα τραπέζι με συναδέλφους της Ευαγγελίας -μια περίεργη φάρα παχύσαρκων ανθρωποειδών- άφησα τα μαχαιροπήρουνα στο πιάτο κι άρχισα να κλαίω γοερά γιατί είχε πανσέληνο και ήταν Αύγουστος και ο κόσμος, όπως τους είπα, μου φαινόταν 'απελπιστικά κακός'.<br />
<br />
Οι πρώτες συνέπειες της κυκλοθυμίας μου εμφανίστηκαν και στο κρεβάτι. Υπήρχαν φορές που έδινα ρέστα με τις σεξουαλικές μου επιδόσεις οδηγώντας την Ευαγγελία σε πολλαπλούς οργασμούς για τους οποίους με ευχαριστούσε αποκαλώντας με τον καλύτερο εραστή που είχε γνωρίσει ποτέ. Όσο κι αν επέμενα πως δεν είχα κάνει τίποτα διαφορετικό εκείνη γελούσε πονηρά και μου έλεγε πως δεν χρειάζεται να είμαι τόσο σεμνός.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/p441NiHjzLI?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
Τις περισσότερες φορές όμως μου φαινόταν πως το σεξ ήταν κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Μια κατάσταση μη φυσιολογική στην οποία συμμετείχα κάνοντας αδέξιες νευρικές κινήσεις. Γυμνός ένιωθα ένας κλόοουν. Όταν η Ευαγγελία άπλωνε το χέρι να με αγγίξει γυρνούσα πλευρό και υποκρινόμουν πως κοιμάμαι. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο τελεσίγραφο. 'Αρκετά' μου είπε. 'Θέλω έναν αληθινό άνδρα. Ή τέλος πάντων κάποιον που να μπορεί να με @#$@'.<br />
<br />
Η απειλή του να χάσω την Ευαγγελία δεν βοήθησε καθόλου στην βελτίωση της διάθεσης μου. Πήγαινα στη δουλειά έχοντας μούτρα. Μιλούσα στο τηλέφωνο με τους πελάτες χωρίς κέφι ... μια συμπεριφορά που θεωρήθηκε από το αφεντικό μου ένα καλό σημάδι. Έβαλες πια επιτέλους μυαλό' μου έλεγε και με χτυπούσε γελώντας τρανταχτά στην πλάτη. Ουδόλως γνώριζε πως το μυαλό μου σύντομα επρόκειτο να χαθεί για τα καλά.<br />
<br />
Θυμάμαι ήταν μια υπέροχη φθινοπωρινή μέρα. Ένας δροσερός άνεμος σουλατσάριζε στο δρόμο όμως είχε μείνει και κάτι από τον πυρετό του καλοκαιριού. Έβγαινα κατηφής μόλις από την τράπεζα κρατώντας έναν πελώριο φάκελο γεμάτο χαρτιά όταν άκουσα κάποιον να μου σφυρίζει. Έψαξα γύρω μου στον πανικό των διερχόμενων αυτοκινήτων αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από που ερχόταν. Και τότε τον είδα. Ήταν ο Δημήτρης Ροζάκος που με κοιτούσε μέσα από μια παλιά Ford Taurus. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πως είχε σταθμεύσει παράνομα. Είχε καβαλήσει την ράμπα μπροστά στο πεζοδρόμιο κλείνοντας την διέλευση και των πεζών και των αυτοκινήτων. Όμως αυτό δεν έμοιαζε να τον νοιάζει. Ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε με το χαμόγελο του.<br />
<br />
<i>to be continued</i></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-24979127193398152652014-08-11T23:20:00.000-07:002015-03-05T21:46:28.584-08:00Το μυστήριο του Δημήτρη Ροζάκου (μέρος πρώτο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Μετά το πρώτο τσιγάρο
είμαι σε μια κατάσταση ήπιας ηλιθιότητας.
Στις καλές μου θα μπορούσα να την πω
παιδική περιέργεια. Όταν είμαι στις
μαύρες μου είναι απλά ένα κενό. Σαν ένας
αδιάφορος λογιστής που χτυπάει πράξεις
μέχρι αργά το πρωί. Στο τρίτο ή τέταρτο
τσιγάρο μπορώ να αντιληφθώ κατά που
πάει το πράγμα γενικά. Κατεβάζω τους
διακόπτες και βυθίζομαι σαν κήτος μέσα
στον εαυτό μου. Γενικά οφείλω να ομολογήσω
πως πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν
όταν πίνεις τσιγάρα. 'Ξύπνησα στις τρεις
να πάω για σκοπιά και την είδα να ανεβαίνει
στο κρεβάτι σου. Έκατσε πάνω σου κι
άρχισε να σε ρουφά. Ήταν σχετικά νέα
αλλά φορούσε μαύρα που την έκαναν να
φαίνεται μέσα στο σκοτάδι σαν μια χοντρή γυναίκα.
Ήθελα να σου φωνάξω να σε βοηθήσω αλλά
είχα κοκαλώσει. Σου ρουφούσε την ζωή
φίλε'.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο Δημήτρης ήταν
συστηματικός πότης και ήταν και απόφοιτος
του οικονομικού του Πειραιά. Στις εξόδους
φορούσε πάντα τα ίδια μακό μπλουζάκια
και χοντρό μπλουτζήν. Είχε πολύ ζέστη
τους τελευταίους μήνες της θητείας.
Θυμάμαι πως κάναμε μπάνιο, ντυνόμασταν
και μέχρι να φτάσουμε στην πύλη τα ρούχα
μας είχαν ξεχειλώσει από τον ιδρώτα.
Όμως αυτός επέμενε να ντύνεται με τον
ίδιο τρόπο που ντυνόταν πάντα. Ήταν
Καλαματιανός. Είναι πολύ περήφανοι οι
Καλαματιανοί με το προσωπικό τους στυλ.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Όταν μου έλεγε για τις
γυναίκες που είχε καταφέρει έμενα με
το στόμα ανοιχτό. Όχι μόνο γιατί ήταν
απίθανες οι ιστορίες του -που ήταν ...
Θεέ μου ούτε μία στο εκατομμύριο- αλλά
γιατί έβλεπα τα μούτρα του με τους δυο
μαύρους κρίκους γύρω από τα μάτια και
εκείνο το χαμόγελο του χέστη και
σκεφτόμουν πως απλά ήταν παθολογικός
ψεύτης και πως ίσως του είχε στρίψει
από τα πολλά τσιγάρα. Γενικά δεν ήθελα
να έχω και πολλά μαζί του εκτός που
πίναμε καμιά φορά μαζί. Όταν όμως μου
είπε πως είδε την μορφή της γυναίκας να
μου επιτίθεται στον ύπνο μου τον έβαλα
στην καρδιά μου. Τα είχα τότε με μία
μαθηματικό πολύ μεγαλύτερη μου,
καταθλιπτική. Ντυνόταν πάντα στα μαύρα
κι όταν κάναμε έρωτα την ένιωθα να
κουνιέται πάνω στο σώμα μου σαν δίνη από ταινία θρίλερ. Εκείνες τις μέρες
της είχα πει να χωρίσουμε γιατί αρνιόταν
να μου ικανοποιήσει κάποιες πολύ
συγκεκριμένες -και στο δικό μου μυαλό
πολύ απαραίτητες- ερωτικές απαιτήσεις.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τον πίστεψα. Δεν έλεγε
ψέματα. Η κάργια είχε επιστρέψει από
την κόλαση να με εκδικηθεί ...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Από τότε κάναμε πολύ
παρέα. Ούτε που καταλάβαινα τι μου έλεγε.
Το μυαλό του ήταν ένα συνονθύλευμα από
<span lang="en-US">new age </span>κοινοτοπίες και
σαχλαμάρες που αναπαράγουν οι χασικλήδες
μεταξύ τους. Όμως τα βρίσκαμε στα
υπόλοιπα. Του άρεσαν κι αυτού οι
αμφεταμίνες και προτιμούσε να σβήνει
την θολούρα με ένα παγωμένο ποτήρι
<span lang="en-US">Baileys. </span>
</div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Όταν απολυθήκαμε
αποφασίσαμε να πάμε μια εκδρομή μαζί
στα μέρη του. Είχε ένα σαράβαλο άσπρο
φίατ και ήρθε και με πήρε από τον σταθμό
του ΚΤΕΛ. Οι κύκλοι γύρω από τα μάτια
του είχαν μια καφετιά απόχρωση τώρα.
'Ξεκούραστο σε βλέπω' του είπα. 'Ναι' μου
είπε 'είναι που έκοψα το γερμανικό'. Ώρες
ώρες ήταν ευχάριστος.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Σαν πρώτο δείγμα της
φιλοξενίας του είχε οργανώσει ένα μικρό
<span lang="en-US">reunion </span>όλων των συναδέλφων
που έμεναν εκεί κοντά από την μονάδα
μας. Ήπιαμε φραπέ κάτω από τον δυνατό
ήλιο κι ύστερα εγώ αυτός κι ένας πατρινός
κάπως ευτραφής που έλεγε αστεία σε μια
διάλεκτο την οποία αδυνατούσα να καταλάβω
πήγαμε στις τουαλέτες και ρουφήξαμε γραμμές. Ένιωσα τον ήλιο επικίνδυνα
χαμηλά όταν βγήκαμε έξω.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Στο αμάξι έπειτα ήταν αμίλητος
κι εγώ προσπαθούσα να φέρω το κεφάλι
μου στα ίσια. Υποθέτω πως πηγαίναμε
γρήγορα γιατί σταματήσαμε φρενάροντας
απότομα στην άκρη της εθνικής οδού. Τον
είδα να βγαίνει έξω. Σήκωσε τα χέρια ψηλά.
'Πεινάω' είπε και περπάτησε μέσα στη σκόνη.<br />
<br />
Σε λίγο στεκόμουν πλάι του με τα χέρια ακουμπισμένα
στον πάγκο μιας καντίνας. Μια νέα κοπέλα με παράξενα
χρυσά μάτια και τα μαλλιά δεμένα πίσω έσπρωχνε
λουκάνικα μέσα σε ψωμάκια. 'Τι να σου
φτιάξω μωρό μου;' του είπε. Την κοιτούσε
χωρίς να μιλάει. Έγλυφε τα χείλη του και
την κοιτούσε. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
'Ένα λουκάνικο με
μουστάρδα θέλω. Εσύ θα πάρεις τίποτα;'
γύρισε προς το μέρος μου. Φάγαμε στα όρθια. Θυμάμαι
την μουστάρδα να κυλάει πάνω στο τ-σερτ
του όσο μασούσε.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Περάσαμε το υπόλοιπο
του μεσημεριού σε μια θυελλώδη παραλία
της Μεσσηνίας όπου το νερό ήταν θολό και
γεμάτο πράσινα φύκια. Βουτούσαμε από τους
βράχους. Ύστερα καθόμασταν κάτω το δέντρο να καπνίσουμε. Κι έπειτα ξανά
βουτιές.<br />
<br />
Με τους μαύρους κύκλους και
τα κόκκινα μάτια -και το μυαλό σε
καταστολή- είχαμε γίνει όπως τα υπόλοιπα
φρικιά του βυθού. Καθίσαμε στα βότσαλα
και πιάσαμε να ξεκολλάμε τις ταινίες
από τα φύκια από τα
πόδια μας. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ξαναβγήκαμε στο δρόμο
ακούγοντας ράδιο. Έπαιζε το <span lang="en-US">simple man </span>των <span lang="en-US">Lynyrd
Skynyrd</span>. Κάπνιζα ένα τσιγάρο με τα
πόδια πάνω στο μπαρμπρίζ κι έβλεπα
μπροστά τις γραμμές του δρόμου να
γίνονται μια ενιαία λωρίδα που αναβόσβηνε
σαν καρτούν. <span lang="en-US">Baby be a simple man, be
something you love and understand. </span>Το τραγουδούσα
με όλη την δύναμη της φωνής μου. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο προορισμός ήταν η
Κυπαρισσία όπου σύμφωνα με τα λεγόμενα
του Δημήτρη θα γινόταν το μεγαλύτερο
<span lang="en-US">beach party </span>της Πελοποννήσου.
Θα έπαιζε <span lang="en-US">trance </span>όπως στο σχολείο όταν χορεύαμε στα στενά μπαρ με παπούτσια με
μεγάλους πάτους και μπλούζες με
φωσφορούχες στάμπες. Και κρατούσαμε
και το τσιγάρο με το ένα χέρι και κάναμε
κύκλους. Έτσι ...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/A4P8TLwgj8Q?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ύστερα από ατελείωτες
ώρες στο δρόμο, βλέποντας σιγά σιγά τον ήλιο να εξαφανίζεται φτάσαμε σε μια αμμουδερή
έκταση. Τα αυτοκίνητα ήταν παρατημένα όπως όπως ανάμεσα στους θάμνους και κάτω από τα ασθενικά πεύκα.<br />
<br />
Από το βάθος σε μια σκηνή τα
φωτορυθμικά ήδη περιστρέφονταν στέλνοντας το φως πάνω από το
πλήθος. Κάθε <span lang="en-US">beach party </span>που
σέβεται τον εαυτό του πρέπει να σου
προσφέρει μια δυο καλές κινηματογραφικές σεκάνς. Οι ντόπιοι φορώντας λευκά πουκάμισα μοίραζαν μπύρες και βότκα πίσω από δυο
πλαστικά τραπέζια. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πήραμε κι οι δύο βότκα. Αρχίσαμε
να βαδίζουμε πάνω στην άμμο.
Περπατούσαμε αργά σαν προσκυνητές γεμίζοντας τα παπούτσια μας με χώμα. Όταν
φτάσαμε κοντά στη σκηνή ο Δημήτρης
έβγαλε δυο χαπάκια και τα κατάπιαμε. Η σκηνή τώρα είχε ένα κόκκινο πορφυρό χρώμα. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αρχίσαμε να χορεύουμε
παίρνοντας μικρές γουλιές από τα ποτήρια
μας. Σηκώσαμε
το κεφάλι ψηλά προς τα φωτορυθμικά και αφεθήκαμε χαμογελώντας σαν ηλίθιοι, περιμένοντας την φωτιά να εξαπλωθεί.<br />
<br />
Πρέπει να χόρευα για ώρα
όταν ένιωσα πως ανάβω ολόκληρος. Έβγαλα
το μπλουζάκι μου και συνέχισα να
κουνιέμαι. Δεν έβλεπα κύκλους. Είχα
τελειώσει το στρατιωτικό μου, ήμουν
κυριλέ. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το επόμενο που θυμάμαι
είναι να γυρνάω το ξημέρωμα με ένα κορίτσι πλάι μου πατώντας ανάμεσα σε
άδεια πλαστικά ποτήρια. Κάποιος μου
είχε φορέσει ένα γελοίο τρύπιο ψάθινο
καπέλο στο κεφάλι. Σκεφτόμουν εκείνο
τον γάιδαρο από τις παλιές αφίσες που
φορούσε το ίδιο. Επίσης δεν είχα ιδέα
που ήταν η μπλούζα μου. Το κορίτσι με
κρατούσε από το χέρι σφιχτά. Φορούσε ένα
βραχιόλι στο λαιμό και είχε όμορφα
χείλη.<br />
<br />
'Που είναι ο
Δημήτρης' την ρώτησα. 'Ποιος Δημήτρης;'
μου είπε. Της ζήτησα αν έχει ένα τσιγάρο
και έβγαλε ένα πακέτο Μάρλμπορο και μου
έδωσε. Ύστερα καθίσαμε σε κάτι πλαστικές
καρέκλες και κοιτάξαμε γύρω. Η
απόλυτη καταστροφή. Το κορίτσι άναψε τσιγάρο και ρούφηξε κρατώντας μου
ακόμα σφιχτά το χέρι. Σκέφτηκα πως
ίσως να είχα πάει στην κόλαση. </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Όσο κι αν έψαξα για τον
Δημήτρη δεν τον βρήκα πουθενά. Επέστρεψα
στην Αθήνα όπως είχα έρθει με το ΚΤΕΛ
και ύστερα από μερικές μέρες ανασύνταξης
πήρα το αεροπλάνο για το νησί. Την Κυριακή
βρισκόμουν στην αυλή πίνοντας καφέ μαζί
με τον πατέρα και συζητούσαμε ήρεμα για
το μέλλον μου μετά το στρατό και για το
τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Στην
εφημερίδα διάβασα αυτό.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.2cm; margin-right: 1.2cm;">
<span style="font-family: Agency FB, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Μοιραίο
αποδείχθηκε το πάθος του νεαρού για την
μουσική και την έκσταση. </span></span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.2cm; margin-right: 1.2cm;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.2cm; margin-right: 1.2cm;">
<span style="font-family: Agency FB, sans-serif;"><span style="font-size: 10pt;">Νεκρός
εντοπίστηκε εχθές ανοιχτά της Κυπαρισσίας
από άνδρες του λιμενικού νεαρός άνδρας.
Σύμφωνα με την γνωμάτευση του Ιατροδικαστή
ο θάνατος προήλθε από ανακοπή καρδιάς
η οποία πιθανώς οφείλεται σε εκτεταμένη
χρήση χαπιών <span lang="en-US">ecstasy </span>καθώς
και άλλων παρεμφερών ψυχοτρόπων
ναρκωτικών ουσιών<span lang="en-US">. </span>Ο
νεαρός διακομίστηκε στο Γενικό νοσοκομείο
Κυπαρισσίας όπου και διαπιστώθηκε ο
θάνατος του. Ο δήμαρχος Καλαμάτας
εξέφρασε τα συλλυπητήρια του στην
οικογένεια του άτυχου νεαρού και δήλωσε
πως θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα
για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Η
κηδεία θα τελεστεί αύριο το πρωί στο
Δημοτικό Κοιμητήριο Καλαμάτας. </span></span>
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0cm; margin-left: 1.2cm; margin-right: 1.2cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Με
είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Έβαλα τον
πατέρα μου να πάρει τηλέφωνο στην
εφημερίδα και να ρωτήσει το όνομα. Από
την εφημερίδα αρνήθηκαν να δώσουν
προσωπικά στοιχεία. Πήραμε στην νομαρχία.
Με τα πολλά καταφέραμε να το μάθουμε.
Δημήτρης Ροζάκος. Ήταν ο φίλος μου. <span lang="en-US">
</span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ίσως ήταν αυτό το
γεγονός, αν εξαιρέσουμε ένα παρολίγον
μοιραίο αυτοκινητιστικό που είχα
οδηγώντας μεθυσμένος στην επιστροφή
μου από κάποιο στριπτιτζάδικο έξω από
την πόλη, που συνέβαλε στο να αλλάξω
τις συνήθειες μου. Ήταν τότε που αποφάσισα
να βάλω φρένο στις καταχρήσεις και να
κοιτάξω να δω τι θα κάνω με το μέλλον
μου. Υποθέτω πως μια πρώτη παρενέργεια
αυτής της απόφασης μου ήταν ένα ισχυρό
συναίσθημα αυτοταπείνωσης που με
κατέβαλε.<br />
<br />
Έπιασα τότε δουλειά σε ένα
μικρό μαγαζί σαν σερβιτόρος. Το
αφεντικό μου -ένας χοντρός με στραβά
δόντια- και η γυναίκα του κάθονταν στο
μπαρ και έπιναν κρασί όσο εγώ ανεβοκατέβαινα
τις σκάλες ιδρωμένος φέρνοντας
παραγγελίες. Σκεφτόμουν πως αυτό κάνει
καλό στην διάπλαση του χαρακτήρα μου
κι ανέβαινα δυο δυο τα σκαλιά.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ήταν σε εκείνο το μαγαζί που συνάντησα και μια
παρέα από συναδέλφους της μονάδας που
είχαν έρθει για διακοπές στην πόλη.
'Πέθανε ο Ροζάκος' τους είπα και κράτησα
το δίσκο με τους μεζέδες με θλιμμένο
ύφος. Δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο Ροζάκος.
'Ο Ροζάκος, ο Δημήτρης ... ο Καλαματιανός
με τα χέβυ μέταλ μπλουζάκια' επέμεινα.
Τίποτα. Πρώτη φορά άκουγαν αυτό το όνομα.
Θεώρησα πως απλά δεν είχαν πάρε δώσε
μαζί του. Όταν όμως μερικές μέρες αργότερα
μίλησα στο τηλέφωνο με τον ιατρό μονάδος
Ιωάννη Παχνή τα πράγματα άρχισαν να
περιπλέκονται. 'Βρε μήπως τα έχεις
μπερδέψει' μου είπε. 'Είκοσι άτομα ήμασταν
όλοι και όλοι στο θάλαμο. Δεν υπήρχε
Ροζάκος. Είμαι βέβαιος'. Ο Παχνής ήταν
πολύ συνετός άνθρωπος. Δεν θα μιλούσε
αν δεν ήταν σίγουρος. Τον ρώτησα αν θα
έπαιρνε ειδικότητα ψυχιάτρου. 'Όχι
ορθοπεδικού' μου είπε. </div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i>to be continued</i></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-85626179497158092572014-08-10T03:19:00.001-07:002014-08-10T09:45:59.640-07:00Tru<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτό το καλοκαίρι ήπια πολύ. Δεν ξέρω πως συμβαίνει αλλά που με χάνεις που με βρίσκεις μονίμως είμαι πάνω από ένα ποτήρι με τζιν και τονικ. Στην αρχή είμαι χαρούμενος, στα πρώτα ποτήρια, μετά όταν αρχίσω και ζαλίζομαι, θυμώνω. Υπάρχει κάτι ατσάλινο στα νέυρα μου και μπορώ να είμαι θυμωμένος για πολλές ώρες όταν πίνω.<br />
<br />
Είμαι στη τσίτα που λέμε, έχω όρεξη για μπελάδες ή όπως λένε πιο σωστά οι Άγγλοι truculent από το λατινικό trux που σημαίνει βάναυσος, βάρβαρος. Είναι μια λέξη όπως μας ενημερώνει το wictionary που κατάγεται από την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα tru που την βρίσκουμε και στα αρχαία ιρλανδικά να σημαίνει o καταραμμένος, o καταδικασμένος να πεθάνει.<br />
<br />
Αυτό το καλοκαίρι επίσης είδα πολύ κόσμο να πίνει που παλιότερα έκανε κράτει. Κάτι σαν να έσπασε πάλι στην ατμόσφαιρα και έπεσαν οι αντιστάσεις. Ίσως να φταίει εκείνο το κύμα του χρόνου, το κύμα των καιρών ... των ανόδων και των καθόδων στους οικονομικούς δείχτες που ανεβάζει και κατεβάζει τις γενιές ώσπου να τις σκάσει πάνω στα βράχια. <br />
<br />
Κάποιοι λοιπόν το ρίξαμε στο ποτό. Κάποιοι άλλοι πάλι κρύφτηκαν στο σπίτι ... παντρέυτηκαν τις τύπισες που δεν είχαν τίποτα να πούν μαζι τους ... βολεύτηκαν με την δουλειά που δεν τους ικανοποιούσε τις δημιουργικές τους τάσεις -ποιές;-. Διάολε η ανεργία στους νέους είναι στο 50%, μας φορολογούν ακόμα και το παλιοχώραφο με τις δυο ελιές στο χωριό ... σε καιρό πολέμου όλα δικαιολογούνται. Και το ποτό και η κωλοτούμπα.<br />
<br />
Φετός το καλοκαίρι εκτός από το πολύ ποτό έκανα και κάπως ανατρεπτικές διακοπές. Πήγα στον μαγευτικό Ταϋγετο, στην υπέροχη Μεσσηνία. Πήρα τα βουνά. Είχα μια τάση, την οποία ούτε θέλω, ούτε έχω την διάθεση να ψυχαναλύσω, να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Ομολογώ ότι κι εγώ ο ίδιος εντυπωσιάστηκα με τις ικανότητες μου στο trekking. Μια μαγική δύναμη έσπρωχνε τα πόδια μου μέσα στα μονοπάτια.<br />
<br />
Όχι δεν ήταν απλά η ανάγκη μου να απομακρυνθώ από το ανθρώπινο είδος. Ήταν κάτι περισσότερο. Κάτι πιο βαθύ. Φτάνοντας στο χείλος ενός φαραγγιού, κατάκοπος, με το αίμα να μου έχει ανέβει στο κεφάλι από τα ποτά της προηγούμενης νύχτας πρόσεξα ένα μεγάλο αρπαχτικό πουλί που έκανε κύκλους ψηλά. Είχε επιβλητικά φτερά και η σκιά του ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή όπως έπεφτε στους βράχους. Το παρατηρούσα εκστασιασμένος. Γυρνούσε στον αέρα και βουτούσε μετά στην άκρη του φαραγκιού με απίστευτη ταχύτητα. Θυμήθηκα τον στίχο του Παυλίδη από τα Ξύλινα Σπαθιά...<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Θα θελα να μουν σαν εσένα </i></div>
<br />
Tο βράδυ βρήκα πάλι τον εαυτό μου πάνω από ένα ποτήρι με τζιν και τόνικ. Στα πρώτα ποτήρια ήμουν εντάξει. Σχεδόν ευχάριστος. Μετά άρχισα να πικάρομαι. Ήθελα να σκοτώσω άνθρωπο, να κάνω κάτι βάρβαρο. Με έτρωγε το άδικο. Είχα δει μια συνέντευξη του Hunter S. Thompson κι έλεγε πως η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι να παίρνει εκδίκηση. Να βρίσκει το δίκιο του με κάθε τρόπο έστω και αρνητικό. Έτσι ένιωθα κι εγώ. Πως κάπου είχα εξαπατηθεί. Δεν ήμουν σίγουρος ακριβώς που και πως. Δεν είχα ιδέα που να πρωτοστείλω τα εξώδικα.<br />
<br />
Ήμουνα tru. Ήμουνα truculent. Μέσα στη σούρα μου γυρνούσα όπως εκείνο το αρπαχτικό γύρω γύρω από τα πρόσωπα στο μπαρ και τις σκέψεις μου.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/TohN959uiyA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-87244592339882215892014-07-22T10:25:00.001-07:002014-07-25T08:17:48.229-07:00Keep Walking<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Προσπαθώ να βάλω όλα τα κομμάτια σε σειρά<br />
όλα τα λάθη μου, τις εμμονές μου, αυτά που μου αρέσουν<br />
αυτά που με κάνουν και χάνω το κουράγιο μου.<br />
<br />
Είναι τόσο σημαντικό να αρχειοθετείς, να έχεις ένα σύστημα<br />
να φτιάχνεις την αλφάβητο σου, για να μπορείς έπειτα<br />
να μιλήσεις, να εξηγήσεις στους γύρω σου τι είναι αυτό που ζητάς.<br />
<br />
Κι ας είναι μάταιο.<br />
Γιατί το ξέρεις ... πως μια μέρα όλα όλα όσα έφτιαξες θα σκορπίσουν.<br />
Είτε θα τα παρασύρει η συνήθεια ... είτε θα τα σκοτώσει ο καιρός ...<br />
<br />
Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι να καταστραφούν αυτά που δημιούργησες.<br />
Όμως κάθε καταστροφή θα έχει το σπέρμα μιας καινούριας μέρας μέσα της ...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Κάθε καταστροφή, κάθε λόξα που θα σε<br />
οδηγεί σε λάθος δρόμο<br />
θα σου προσφέρει καινούριες ιδέες, θα ανοίγει νέα<br />
ενδεχόμενα που δεν είχες ποτέ σου<br />
φανταστεί.<br />
<br />
Προσπάθησε να κλείσεις τα αυτιά σου στις σειρήνες. Το ξέρω<br />
είναι δύσκολο. Όμως αξίζει.<br />
Μην παρασύρεσαι από τον λούστρο των γκλος<br />
περιοδικών.<br />
Δεν είναι διαφήμιση η ζωή.<br />
<br />
Δεν ξέρω πως θα το καταφέρεις. Δεν ξέρω αν είσαι από τους<br />
τύπους που σφίγγουν τα δόντια ή αν απλά<br />
σ' αρέσει να γελάς με τα καμώματα σου.<br />
Όπως και να 'χει βάλε τα δυνατά σου.<br />
<br />
Κι αν συμβαίνει να περνάς, τώρα που το διαβάζεις αυτό,<br />
μερικές δύσκολες ώρες.<br />
Αν ακούς τους μπελάδες να σου χτυπούν την πόρτα<br />
για μια ακόμα φορά, θυμήσου<br />
πως αυτή είναι η πιο μεγάλη σου ευκαιρία.<br />
<br />
Βάλτο καλά στο μυαλό σου. Οι πιο τρομαχτικές δυνάμεις<br />
εκεί έξω μπορούν να γίνουν οι πιο πιστοί σου υπηρέτες.<br />
Όλα είναι δυνατά.<br />
Αρκεί να ανοίξεις την πόρτα και να βγεις έξω για να συναντήσεις αυτό που σε τρομάζει.<br />
<br />
Θα καταλάβεις ίσως τότε πως η ευτυχία είναι όπως και ο έρωτας - ένας μονόδρομος που αρκεί μονάχα<br />
να τον περπατήσεις.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Keep Walking</div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhce6WKuoXzm9nh_EXrgUUkkesVhyphenhyphen1CwlzoTnBT5CLgOASwiFOqvGWiUhVNu-9SyTiOTojn_Qcx5C54SlEvIFf_MxnNeSV422ukesoXmQXyRcVAhmVJmyAcubhYS6dij03WtWC1lMB1gV84/s1600/DSC_0074-568x916.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhce6WKuoXzm9nh_EXrgUUkkesVhyphenhyphen1CwlzoTnBT5CLgOASwiFOqvGWiUhVNu-9SyTiOTojn_Qcx5C54SlEvIFf_MxnNeSV422ukesoXmQXyRcVAhmVJmyAcubhYS6dij03WtWC1lMB1gV84/s1600/DSC_0074-568x916.jpg" height="320" width="197" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-51062070550352882552014-07-21T05:05:00.000-07:002014-07-21T08:54:09.641-07:00Η Μητέρα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Είχανε μαζέψει
τα πράγματα τους από πολύ νωρίς και τώρα
περίμεναν τον πατέρα να επιστρέψει από
τη δουλειά. Ο χώρος ήταν άριστα
τακτοποιημένος. Το τραπέζι του σαλονιού
με τα δύο διακοσμητικά, οι φωτογραφίες
του <span lang="el-GR">μεγαλύτερου αδελφού</span>
από την τελετή αποφοίτησης και το έπιπλο
της τηλεόρασης με τις ταινίες...όλα στη
θέση τους. Η διακόσμηση δεν ήταν και
τίποτα το σπουδαίο αλλά κι από την άλλη
δεν ήταν και πέρα ως πέρα μικροαστική.
Κάποιος προσεκτικός παρατηρητής θα
μπορούσε να διακρίνει ένα ιδιαίτερο,
προσωπικό γούστο πίσω από τα αντικείμενα
που ωστόσο είχε μείνει ανολοκλήρωτο,
εγκλωβισμένο μέσα σε μια παρατεταμένη
παιδικότητα. Όπως για παράδειγμα εκείνες
οι πάνινες κούκλες στη βιτρίνα του
σύνθετου ή μια φανταχτερή<span lang="el-GR">
μεταξοτυπία του Μαρκ Ρόθκο στον τοίχο.</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Ήταν μια υπέροχη
καλοκαιρινή μέρα όμως οι κουρτίνες ήταν
όλες κλειστές. Το μόνο φως στο σαλόνι
ήταν αυτό της τηλεόρασης που έπεφτε
δυνατό πάνω στα πρόσωπα τους. Μητέρα
και γιος. Εκείνη με ένα κοντό φόρεμα
και κόκκινο κραγιόν. -Το φούξια μαγιό
της ίσα ίσα να φαίνεται κάτω από τις
τιράντες.- Κι εκείνος με ένα κοντό
παντελονάκι, <span lang="el-GR">τις πλαστικές
του σαγιονάρες και ένα καπέλο θαλάσσης.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Είπε
πως θα είναι εδώ στις δέκα κι έχει πάει
δεκάμισι. Ίσως να τον καθυστέρησαν πάλι
στη δουλειά. Μπορεί και να ξεχάστηκε.
Άλλωστε ποτέ δεν δίνει και πολύ σημασία
στις βόλτες μας. Το μόνο που μοιάζει να
τον νοιάζει είναι η δουλειά. Κι ίσως
έχει δίκιο η μαμά που λέει πως έχει
γκόμενα. Ίσως κάποια κάπως μεγαλύτερη
από τη μαμά, ίσως και πιο έξυπνη. Πιο
έξυπνη και πιο άσχημη. Κι αν όχι πιο
έξυπνη σίγουρα πιο κακιά. Ίσως να έχει
κι εκείνη ένα μεγάλο γραφείο όπως ο
μπαμπάς, με χρυσό χαρτοκόπτη και άπειρους
μαρκαδόρους και σφραγίδες στο συρτάρι.
</i></span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Κι
εκείνο το προφυλακτικό που είχα βρει
στο κλειδωμένο συρτάρι. Εκείνο το
γυαλιστερό αηδιαστικό πράγμα. Άλλο ένα
από τα ένοχα μυστικά του...που βέβαια
ποτέ δεν θα παραδεχθεί κρύβοντας τα
πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και ακριβά
δώρα.</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-
Μαμά, γιατί αργεί ο μπαμπάς;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Δεν
ξέρω. Κάνε υπομονή.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Το
αγόρι σηκώθηκε και πήγε στην κουζίνα
να πιει ένα ποτήρι νερό. Αφήνοντας το
ποτήρι στον πάγκο πρόσεξε το συρτάρι
με τα μαχαιροπίρουνα. Ο νους του πήγε
σε εκείνα τα μεγάλα γιαπωνέζικα μαχαίρια
που είχαν αγοράσει μερικούς μήνες πριν
από την διαφήμιση στη τηλεόραση. Στην
αρχή του φάνηκε κάτι σπουδαίο. Να δει
τέτοια μαχαίρια από κοντά, με τόσο
γυαλιστερή κι αιχμηρή λάμα, όπως των
αληθινών σεφ. Στη διαφήμιση ένας σαμουράι
πιστοποιούσε πως η λεπίδα των μαχαιριών
είναι ακριβώς η ίδια με αυτή στο κατάνα
του. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Κι
έπειτα θυμήθηκε ποια πραγματικά ήταν
η οικογένεια του. Τα κλειστά παράθυρα
και τις τραβηγμένες κουρτίνες τους που
δεν έλεγαν να ανοίξουν ποτέ. Την σιωπηλή
ώρα του γεύματος όταν περίμενε χωρίς
όρεξη πάνω από ένα πιάτο φαΐ ώσπου η
μητέρα του να σπάσει την σιωπή λέγοντας
κάτι αληθινά άσχημο και να τα αφήσουν
όλα στη μέση. Ήταν διαφορετικοί από τους
υπόλοιπους ανθρώπους. Το καταλάβαινε
όταν επισκεπτόταν τα σπίτια των φίλων
του. Από τα αστεία, από τις συζητήσεις,
από τον τρόπο που οι άνθρωποι κοιτούσαν
ο ένας τον άλλο. Πουθενά δεν είχε
συναντήσει μια οικογένεια σαν τη δική
τους .</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Κι
ήταν κι εκείνη η νύχτα που δεν άφηνε
καθόλου περιθώριο για αμφιβολίες. Όταν
είχε ξυπνήσει χαράματα από τις φωνές
και τον ήχο του ασθενοφόρου. Βγήκε από
το δωμάτιο κι είδε τη μαμά του να την
σηκώνουν δύο άντρες, τυλιγμένη μέσα σε
ένα λευκό ύφασμα. Το πρόσωπο της γυρνούσε
με σπασμούς ενώ βογκούσε σαν από κάποιον
αφόρητο πόνο. Προτού καν καλά καλά δει
τι συμβαίνει ο πατέρας του τον τράβηξε
από το χέρι κλείνοντας την πόρτα στη
νύχτα που άναβε με το φως του ασθενοφόρου.
Κι όμως είχε δει αρκετά. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Μάζεψαν
τα ρούχα τους βιαστικά σε μια βαλίτσα
γιατί έπρεπε να περάσουν το βράδυ στο
εξοχικό. Το πρόσωπο του πατέρα έσταζε
ιδρώτα. Η μαμά ήταν άρρωστη του εξήγησε.
Θα έπρεπε να μείνει για μερικές μέρες
στο γιατρό. Στο αμάξι οδηγούσε γρήγορα
αποφεύγοντας να μιλήσει ψάχνοντας τον
δρόμο κάτω από τους προβολείς. Έτρεχαν
σαν κυνηγημένοι. Στο πίσω παράθυρο
ξετυλίγονταν ένας δρόμος γεμάτος λάσπη
και μεγάλες σκιές από δέντρα που θύμιζαν
ψηλούς ανθρώπους. Σκηνές που τις είχε
αγαπήσει στις ταινίες όμως στην αληθινή
ζωή δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φόβος
κι ένας αφόρητος πόνος στο στομάχι. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Επέστρεψε
τώρα στο σαλόνι μασουλώντας μια σοκολάτα.
Η μητέρα του είχε ανάψει ένα τσιγάρο
και ξεφυσούσε τον καπνό ψηλά στηρίζοντας
τα μακριά της πόδια στο τραπέζι.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μαμά
που είναι ο μπαμπάς;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Δεν
ξέρω. Να τον ρωτήσεις όταν έρθει, απάντησε
εκείνη τινάζοντας το τσιγάρο στο
σταχτοδοχείο.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Υπάρχουνε
στιγμές που ακούω έναν παράξενο ήχο.
Έναν επαναλαμβανόμενο χτυπητό ήχο.
Μοιάζει ίσως κάπως με τον ήχο ενός τρένου
που πλησιάζει...μόνο που δεν είναι τόσο
ξεκάθαρος...όπως όταν σκεπάζεις κάτι με
ένα χοντρό ύφασμα. Βγαίνει μέσα από τους
τοίχους, ψηλά από το ταβάνι και τις
κουρτίνες -ένα χαλασμένο σήμα- που
προαναγγέλλει κάτι κακό. Το σκέφτομαι
συνέχεια. Κάτι κακό θα συμβεί. Έχω ρωτήσει
την μαμά αν τον ακούει κι αυτή και μου
έχει πει πως ναι αλλά να μην το πω σε
κανένα. Όμως εγώ ξέρω. Ξέρω. Αυτός είναι
ο ήχος ενός ΚΑΚΟΥ πνεύματος, όχι ενός
ξένου πνεύματος ή ενός φαντάσματος όπως
αυτών στα βιβλία αλλά ενός πνεύματος
δικού μας. Της δικής μας αρρώστιας. Κάτι
που στους φυσιολογικούς ανθρώπους είναι
αθόρυβο και βρίσκεται κάτω από το σώμα
τους, πίσω από την αναπνοή τους, όμως
εμάς είναι εκεί έξω και φωνάζει. </i></span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Τίποτα
δεν είναι φυσιολογικό στην οικογένεια
μου. Ακόμα και τα κοστούμια του μπαμπά
μου είναι αφύσικα τετράγωνα. Και το
πρόσωπο του το ίδιο. Η κολόνια του θυμίζει
τη μυρωδιά ενός θηρίου. Κάθε πρωί
κρατώντας το χαρτοφύλακα κλείνει
ανέκφραστος την πόρτα και μπαίνει στο
τεράστιο αμάξι του για να πάει να βρει
εκείνη την γυναίκα στο γραφείο. Και η
μαμά αγουροξυπνημένη θα έρθει στην
κουζίνα για να φτιάξει καφέ και θα
χτυπήσει με δύναμη τα συρτάρια με τα
γυαλιστερά μαχαίρια...και τότε ο ήχος
θα γίνει πιο δυνατός, πιο απειλητικός
και θα προσπαθεί να με τρελάνει, να με
αρρωστήσει όπως αυτούς. Με κυνηγάει σε
κάθε μου κίνηση, από τη στιγμή που θα
ντυθώ μέχρι που θα ανοίξω την εξώπορτα
του σπιτιού και θα πάω στο σχολείο. Ένας
πανικός που πλησιάζει.... ΝΤΟΥΚ ΝΤΟΥΚ
ΝΤΟΥΚ... συνέχεια ώσπου επιτέλους να
χτυπήσει το κουδούνι και να βρω τον
εαυτό μου να κάθεται στο θρανίο στη
τάξη.</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έπιασε
το ακουστικό του τηλεφώνου. Είχε περάσει
σχεδόν μια ώρα από τις έντεκα και αυτός
δεν είχε δώσει ούτε ένα σημείο ζωής μόνο
τους άφηνε να περιμένουν σαν ηλίθιοι.
Πέρασε το χέρι της από τα μαλλιά της
νευρικά και περίμενε να απαντήσει.
Τίποτα. Και δεύτερη και τρίτη φορά. Δεν
ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό.
Το έκανε συνέχεια. Την αγνοούσε επιδεικτικά
αργώντας αδικαιολόγητα από το
γραφείο...ξεχνώντας τα ραντεβού τους,
αποφεύγοντας να σηκώσει το τηλέφωνο.
Κι αν τολμούσε να του πει τίποτα την
είχε έτοιμη την απάντηση. Τι μιλάς τώρα
εσύ. ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ. Και μάλιστα με χαρτί,
υπονοώντας τη νύχτα που έσπασαν τα νεύρα
της. Όχι στα ίσια. Αλλά με τις συνηθισμένες
δικηγορίστικες ειρωνείες του. Με μισά
χαμόγελα, και με εκείνη την κατευναστική
χειρονομία του χεριού. 'ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ.
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Απλά
έτυχε να μπλέξω στη δουλειά.' </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έβαλε
τα χέρια της στο πρόσωπο και κάθισε στον
καναπέ προσπαθώντας να ηρεμήσει. Σίγουρα
το έκανε επίτηδες. Προσπαθούσε να την
τρελάνει... Ήθελε να τσιρίξει, να ξεσπάσει,
να πάει στην κουζίνα και να πιάσει ένα
από εκείνα τα μαχαίρια και να ... Τι θα
ωφελούσε όμως. Θα ήταν άδικο για το
παιδί. Τι έφταιγε κι αυτό το έρμο...ΚΙ
ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ. Τα ίδια μάτια, τα ίδια
χείλη, το ίδιο ειρωνικό ύφος όπως του
πατέρα του. ΤΟΥ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΥ. Έκλεισε τα
πόδια της σταυροπόδι και έπιασε ένα
περιοδικό από τη στοίβα να διαβάσει. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μαμά
πότε θα έρθει ο μπαμπάς;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Δεν
ξέρω.. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Ναι
αλλά έχει αργήσει πολύ, δεν θα προλάβουμε
να κάτσουμε αρκετά στη θάλασσα.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Εντάξει
αλλά τώρα βγάλε τον σκασμό, είπε και
συνέχισε να γυρίζει τις σελίδες του
περιοδικού εκνευρισμένη.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-μα...</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΒΓΑΛΕ
ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ ΕΙΠΑ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Είχαν
περάσει αρκετές ώρες όταν το αμάξι του
σταμάτησε στο γκαράζ. Μια ανθισμένη
βουκαμβίλια κάλυπτε την πέργκολα
ραίνοντας με μικρά ροζ λουλούδια το
μικρό μονοπάτι της εισόδου. Ο άντρας
βγήκε από το αμάξι βιαστικά κι άρχισε
αμέσως να ισιώνει το ζαρωμένο παντελόνι
του τινάζοντας και πατικώνοντας με τα
χέρια το ύφασμα. Άραγε είχε κλείσει το
φερμουάρ σκέφτηκε κι έψαξε στον κάβαλο.
Η γραβάτα του κρέμονταν λυτή από το
γιακά. Την έκανε ένα κουβάρι και την
έχωσε στη τσέπη. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Άνοιξε
την πόρτα χωρίς όρεξη και μπήκε στο
σπίτι. Το απόλυτο σκοτάδι του θύμισε
πως η γυναίκα του δεν ανοίγει ποτέ τις
κουρτίνες. Πέταξε τα κλειδιά πάνω στο
έπιπλο του χωλ εκνευρισμένος και
προχώρησε μέσα προσπαθώντας να προσαρμόσει
τα μάτια του στο λιγοστό φως. Βρήκε μάνα
και γιο να κοιμούνται στον καναπέ και
την τηλεόραση να παίζει μόνη της...μια
παλιομοδίτικη ροκ μουσική ξεφώνιζε στα
ηχεία και τεράστιες φιγούρες από σούπερ
ήρωες χόρευαν στους τοίχους. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Ο
μικρός έβαλε να δει κινούμενα σχέδια
και τον πήρε ο ύπνος σκέφτηκε στραβώνοντας
τα χείλη του...όπως πάντα. Και η μάνα του
είχε φροντίσει να τελειώσει ένα ολόκληρο
πακέτο τσιγάρα πριν καλά καλά μεσημεριάσει.
Καλά τα πάμε. Και τότε πρόσεξε το μαγιό
της μέσα από το φόρεμα. 'Να πάρει' σκέφτηκε,
σήμερα ήταν που είχαν κανονίσει να πάνε
στη θάλασσα. Πισωπάτησε να φύγει και
σκόνταψε πάνω στις σαγιονάρες και τον
αναπνευστήρα του μικρού. Τον σήκωσε
σιχτιρίζοντας...ήταν σπασμένος.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Καμιά
φορά απλά δεν θέλω να υπάρχω. Έτσι απλά.
Ή έστω να φύγω. Θα ήθελα να είμαι όπως
εκείνο το παιδί με τα λαγουδίσια δόντια
στην τηλεόραση και να ταξιδεύω στο
διάστημα. Χωρίς γονείς. Χωρίς ανθρώπους
γύρω μου. Και μετά ξέρω πως αυτό δεν θα
γίνει ποτέ και μου έρχεται να κλάψω.
Και καμιά φορά το κάνω. Κλαίω στο κρεβάτι
μόνος μου. Ασταμάτητα. Κλαίω τόσο πολύ
και τόσο δυνατά μέχρι η καρδιά μου να
σπάσει. Πεισμώνω και βάζω τα δυνατά μου
να σπάσει.</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Κι
ύστερα σκέφτομαι τη μαμά μου. Με τα
μαλλιά ανακατεμένα...το στόμα της
ανοιγμένο στραβά, γεμάτο σάλιο... Και
κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει τα
βήματά της. Πλησιάζει, πλησιάζει,
κρατώντας εκείνο το αστραφτερό μαχαίρι.
Αργά αδέξια βήματα,...τα πόδια της πέφτουνε
μπροστά, χωρίς συντονισμό καθώς πλησιάζει
σε εκείνη την κλειστή πόρτα. Κι ακόμα
και το σπαραχτικό κλάμα μου δεν το
ακούει, παρότι φωνάζω με όλη μου την
δύναμη. Μα ακόμα κι αν το ακούει δεν
μοιάζει να έχει σημασία για αυτήν. Έχει
αφοσιωθεί στη μία και μοναδική σκέψη
της. Την έχει καταπιεί σαν ρουφήχτρα,
της έχει αρπάξει το πρόσωπο και το δέρμα
και το έχει στραγκίξει σε μια ζαρωμένη
μάσκα. ΘΑΝΑΤΟΣ. ΘΑΝΑΤΟΣ. Μόνο αυτό μπορεί
να σκεφτεί.</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Δεν
καταδέχτηκε να του κάνει σκηνή. Δεν
υπήρχε και λόγος. Ήταν μια από αυτές τις
στιγμές που ένιωθε αρκετά δυνατή για
να έχει τις σκέψεις της σε τάξη. Θα το
κανε για το παιδί. Είχανε τόσο καιρό να
πάνε όλοι μαζί στην παραλία σαν φυσιολογική
οικογένεια... Με ένα τρυφερό χάδι στα
μαλλιά του προσπαθούσε τώρα να τον
ξυπνήσει. 'Έλα αγγελούδι μου σήκω, θα
πάμε με τον μπαμπά στη θάλασσα'. Τα
βαμμένα νύχια της μέσα στα μαλλιά του
κατέληγαν σε μια μισοφαγωμένη άκρη που
θύμιζε την κοπέλα του γυμνασίου που
ήταν κάποτε. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Κατά
ένα περίεργο τρόπο παρέμενε η ηρωίδα
που ήταν και τότε, μια μοιραία στάρλετ
νεανικής σαπουνόπερας. Ίσως λίγο πιο
δυστυχισμένη βέβαια. Δεν μπορούσε να
βολέψει τα πόδια στο λίγο χώρο που άφηνε
το σώμα του μικρού στον καναπέ. Σηκώθηκε
κι έψαξε τα τσιγάρα της. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-
Αντρέα, έχεις ένα τσιγάρο φώναξε προς
την κρεβατοκάμαρα.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Δεν
νομίζεις πως κάπνισες αρκετά αγάπη μου.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΡΕ
ΔΕΝ ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΛΕΩ ΓΩ, φώναξε και το
πρόσωπο της ζάρωσε.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έβαλε
την ψάθινη τσάντα με τις πετσέτες στον
ώμο και τράβηξε κακήν κακώς τον μικρό
απ το μπράτσο. 'ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΘΑ ΠΑΜΕ ΘΑΛΑΣΣΑ,
ΜΗΝ ΜΟΥ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ ΜΕΤΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ
ΞΥΠΝΗΣΑ, ΑΚΟΥΣ; Στράβωσε τα φρύδια της
πάνω του. ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΕΣΥ,
ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΣ, είπε κι έδειξε τον πατέρα
που περίμενε τώρα με μια μεγάλη πετσέτα
θαλάσσης διπλωμένη στο χέρι στο χωλ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Η
παραλία από το σπίτι τους ήταν μισή ώρα
με σαρανταπέντε λεπτά οδήγηση μέσω της
παλιάς εθνικής οδού. Μια σειρά από
ατελείωτα πεύκα και μερικές απαίσιες
βλάχικες ταβέρνες πλαίσιωναν τις άκρες
του δρόμου. 'Καλησπέραααα αγαπημένοι
μου ακροατέεεες. Τι μου κάνετε;' ρώτησε
η εκφωνήτρια γλυκανάλατα από το ηχείο.
'Για τις επόμενες δύο ωρούλες θα σας
κρατήσω συντροφιά με τα πιο καυτά</span><span lang="en-US">
hit </span><span lang="el-GR">του
καλοκαιριού!!! </span><span lang="en-US">RELAX...</span><span lang="el-GR">φώναξε.
</span><span lang="en-US">RELAX
AND LAY BACK.</span><span lang="el-GR">
Ξεκινάμε με </span><span lang="en-US">D
JJJJJey Brit Di'. </span><span lang="el-GR">Το
δυνατό </span><span lang="en-US">beat
</span><span lang="el-GR">άρχισε
να χτυπάει στο ηχείο</span><span lang="en-US">.
</span><span lang="el-GR">Ο
άντρας έβγαλε το χέρι απ' το παράθυρο
και τίναξε το αναμμένο του τσιγάρο
πατώντας το γκάζι. Για κάποιο λόγο αυτή
η πιτσιρίκα στο ραδιόφωνο -την φανταζόταν
να κάνει σπικάζ με τα πόδια ανοιχτά και
το χέρι της πάνω στην κλειτορίδα- του
είχε φτιάξει την διάθεση. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Ίσως
να μην ήταν και πολύ ο εαυτός της τον
τελευταίο καιρό σκέφτηκε στρέφοντας
το πρόσωπο στο πλάι. Έπρεπε να βρει μια
άκρη, να βάλει την λογική πάνω από το
συναίσθημα. Της είχε μείνει λογική το
ήξερε, απλά είχε κουραστει. Ξανασκέφτηκε
πάλι πόσο πολύ έμοιαζε με την ελεεινή
έφηβη που ήταν κάποτε. Ασταμάτητο
κάπνισμα, φαγωμένα νύχια... Για όλα
έφταιγε εκείνη η καταραμμένη νύχτα.
Κάτι μέσα της τότε έσπασε. Απλά. Τόσο
απλά. Δεν είχε τρελαθεί. Ήταν κάτι σαν
καιρικό φαινόμενο. Μια δυνατή βροχή που
ήρθε και τα έκανε όλα σκατά. Έφερε τα
πάνω κάτω. Και μετά από αυτό ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ
πια να είναι αυτή που ήταν. Δεν γίνοταν
να μην την νοιάζει.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Δεν
μπορούσε να προσποιείται πια όπως παλιά
πως ο άντρας της δεν είναι ο μαλάκας που
είναι, πως οι φίλες της δεν είναι τα
φίδια που είναι και πως αυτή η πόλη δεν
ειναι το τριτοκοσμικό χανείο που είναι
αλλά κάτι σαν τη Νέα Υόρκη επειδή έχει
ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΕΡΦΕΣ..ήταν
γελοίο. Την έπιασαν τα γέλια.</span><span lang="en-US">
</span><span lang="el-GR">'Μαρία
είσαι στα καλά σου γιατί γελάς μόνη
σου'. Όσο για αυτό το μαλακισμένο,
-συνέχισε τις σκέψεις της αδιαφορώντας-,
αυτό το μαλακισμένο με το αθώο γλυκό
του προσωπάκι υπήρχανε στιγμές
που...ναι...υπήρχανε στιγμές που θα
προτιμούσε να μην τον είχε γεννήσει
ποτέ. Και υπήρχαν κι άλλες στιγμές, όταν
καταλάβαινε πως ότι έγινε έγινε πια,
που είχε μια διάθεση σαδισμού απέναντι
του, μια όρεξη να τον βασανίσει, να τον
κάνει να ξεπληρώσει για τα χρόνια που
της στέρησε. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Τα
παιδιά είναι ευτυχία λένε, η μεγαλύτερη
χαρά της ζωής. Πως μπορείς να πεις όχι
σε ένα παιδί. Σκέφτηκε όλες εκείνες τις
φωτογραφίες με τις λεχώνες στα περιοδικά,
τις διαφημίσεις που τα παιδιά τρέχουν
ευτυχισμένα στον κήπο επειδή πλένονται
με το σωστό απορρυπαντικό ή επειδή η
μάνα τους φόρεσε πιο απορροφητική
σερβιέτα. ΧΑΧΑΧΑ. Πόσο ψυχοπαθείς Θέε
μου. Όχι πως τον μισούσε τον γιο της. Το
αντίθετο. Θα μπορούσε να ορκιστεί, θα
έδινε το αίμα της. Τον λάτρευε. Όμως στο
τέλος της ημέρας δεν έπαυε κι αυτός να
είναι ένα κομμάτι -και μάλιστα πολύ
μεγάλο- του ίδιου συρφετού, της ίδιας
ανοησίας.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Αντρέα
σταμάτα.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-τι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-σταμάτα
το αμάξι εδώ, θέλω να κατέβω.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-είσαι
σοβαρή;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΑΚΟΥΣΕΣ
ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ Ε;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μαμά
τι έπαθες; ρώτησε ο μικρός κλαίγοντας</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΣΤΑΜΑΤΑ
ΚΙ ΕΣΥ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ. ΑΝΤΡΕΑ ΕΙΠΑ
ΣΤΑΜΑΤΑ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-άιντε
παράτα μας.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΣΤΑΜΑΤΑ
ΡΕ. ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-μαμά
μου σε παρακαλώ, σε παρακαλώ</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Το
πρόσωπο του είχε γεμίσει δάκρυα.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-μαμά
μου σε παρακαλώ</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΣΚΑΣΕ.
ΣΚΑΣΕ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Άρχισε
να τραβάει το χερούλι της πόρτας όμως
την είχε προλάβει. Οι ασφάλειες ήταν
κλειδωμένες.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΣΤΑΜΑΤΑ
ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΩΡΑ. ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΥΓΩ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Οι
λέξεις έγδερναν μέσα της, ξεφώνιζαν σαν
σειρήνες.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-ΑΝΟΙΞΕΕΕ</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Δεν
μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έκανε στην
άκρη και άναψε τα αλάρμ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μαρία.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Αντρέα
σε παρακαλώ, άνοιξε να μου φύγω</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μην
φεύγεις μαμά, σε αγαπώ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έβαζε
όλη την δύναμη της να ανοίξει το χερούλι.
Ο άντρας καταλάβαινε πως δεν θα βγαζε
άκρη. Δεν γινόταν αλλιώς. Ανέβασε τις
ασφάλειες και η πόρτα τινάχτηκε στο
δρόμο. Έφυγε, έξαλλη, όσο πιο γρήγορα
μπορούσε χωρίς να πει ούτε λέξη,
ακολουθώντας το ρείθρο της εθνικής
οδού.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Επέστρεψαν
στο σπίτι ώρες μετά όταν πιο το φως της
ημέρας είχε πέσει εντελώς. Ένα ένα είδαν
τα φώτα των δρόμων να ανάβουν και τους
εαυτούς τους να ακολουθούνε μια ατελείωτη
σειρά από αμάξια στην εθνική μέχρι την
πόλη. Στο σπίτι προσπάθησαν να τσιμπήσουν
κάτι όμως δεν κατέβαινε τίποτα. Και
γιος και πατέρας παρέμεναν σιωπηλοί
μην βρίσκοντας καμιά λύση στο πρόβλημα.
Ανησυχούσαν. Δεν ήξεραν που μπορεί να
είχε πάει. Σε όσες φίλες της κι αν
τηλεφώνησαν είπαν πως δεν την είχαν δει
και παρότι γύρισαν αρκετές ώρες με το
αμάξι στους δρόμους ήταν παντού άφαντη.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Ο
πατέρας έδεσε τα χέρια πίσω στο σβέρκο
και προσπάθησε να συμμαζέψει τις σκέψεις
του. Ίσως τα πράγματα να μην ήταν και
τόσο τραγικά. Ίσως αυτή τη στιγμή να
ήταν μέσα σε κάποιο ταξί και να κοίταζε
έξω ταξιδεύοντας στον κόσμο της όπως
πάντα. Ίσως να είχε κανονίσει να πάει
σε κάποια θεατρική παράσταση ή στο
σινεμά. Την φαντάστηκε στο σταθμό του
τρένου. Και τότε σκέφτηκε κάποιον να
την έχει βάλει στο μάτι και να πηγαίνει
ξωπίσω της. Και αυτή τι θα κανε; Την είχε
ικανή για όλα, ιδίως τον τελευταίο καιρό.
Ίσως τώρα που αυτοί περίμεναν εκεί
κοντεύοντας να σκάσουν αυτή να βρισκ'όταν
σε κάποιο θλιβερό φτηνό ξενοδοχείο. Με
εκείνο το βαθύ κάθισμα με τα μακριά
πόδια της πάνω σε ένα πέος. Ακόμα κι
έτσι όμως δεν ζήλευε. Δεν τον ένοιαζε.
Ούτε στο απειροελάχιστο. Όμως κάπου
εκεί μέσα του, βαθιά, φοβόταν πως με αυτά
και με αυτά είχε αρχίσει να την ερωτεύεται
ξανά. Έτσι φαινόταν. Κι ήταν τόσο γέρος
για τέτοιες ανοησίες. Θα τον σκότωνε...κι
αν δεν τον σκότωνε θα του στερούσε την
μοναδική χαρά που του είχε απομείνει
στη ζωή. Να πηδάει εκείνη την βρωμίτσα
απ' το γραφείο. Χωρίς πολλά πολλά.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έβαλε
το παιδί για ύπνο κι έκλεισε τα φώτα
παριστάνοντας πως όλα θα είναι εντάξει.
Και μετά στο δωμάτιο ξεντύθηκε και
δίπλωσε τα ρούχα του όπως κάθε φορά...φόρεσε
τις πιτζάμες...έσβησε το πορτατίφ. Κι
ύστερα τράβηξε το σεντόνι πάνω του με
την συνηθισμένη δυσθυμία που είχε πάντα
όταν έπεφτε στο κρεβάτι. Και τότε του
καρφώθηκε στο μυαλό. Ίσως η Μαρία να
παθε κάτι. Την είχε απωθήσει αυτή την
σκέψη με νύχια και με δόντια όμως τώρα
που δεν ήταν ο γιος του εκεί εμφανιζόταν
ξανά πιο επιτακτική. Φοβόταν. Φοβόταν
πολύ και την αγαπούσε. Το τετράγωνο
πρόσωπο του άρχισε να σπάει.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Προσπάθησε
να ηρεμήσει. Έπρεπε να ηρεμήσει.
Παραλογιζόταν. Έπιασε μια εφημερίδα να
διαβάσει. Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΕΝ
ΒΛΕΠΕΙ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ. Κι άπο
κάτω κάποιος γελοίος αρθρογράφος να
τον λιβανίζει. Ούτε το μισό δεν κατάφερε
να τελειώσει. Σκέφτηκε πάλι την γυναίκα
του μ' εκείνο τον άγνωστο. Κι ύστερα τη
σκέφτηκε σκοτωμένη κάτω από μια γέφυρα
ή σε ένα συρμό να έχει κάνει αυτό που
του ορκίστηκε αμέτρητες φορές πάνω
στους καβγάδες τους. Ένα ρυάκι αίμα να
κυλάει στο στόμα της. 'Η Μαρία να μην
υπάρχει. Τέλος. Να μην την ξαναδώ, να μην
την ξανανιώσω ποτέ' σκέφτηκε με τρόμο.
Γύρισε στο μαξιλάρι. Του είχε σωθεί η
αναπνοή.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Τον
τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να αλλάζω
μυαλά. Μην με ρωτήσεις γιατί, πως, απλά
το νιώθω. Δεν είμαι αυτός που ήμουν. Ίσως
να μεγαλώνω αν και δεν νομίζω πως είναι
αυτό. Είναι κάτι πιο δυνατό. Είναι μια
σκέψη που καιρό τώρα γυρνούσε στο μυαλό
μου όμως εχθές το βράδυ πήρε σάρκα και
οστά. Κατάφερα πια με το ατελείωτο
πεισματικό μου κλάμα να μου σπάσω την
καρδιά. Και ξαφνικά όλα έδεσαν μεταξύ
τους, απέκτησαν νόημα. </i></span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Αυτό
που ονόμαζα ΚΑΚΟ δεν το φοβάμαι πια.
Ούτε το θάνατο. Μάλιστα όσο αφορά το
δεύτερο νομίζω πως είναι μια ευλογία
για τους ανθρώπους. Δεν μιλάω με
συναισθηματισμό. Δεν προσπαθώ να κάνω
κανένα να με λυπηθεί ή να θεωρήσει πως
ότι συμβαίνει στη ζωή μου με έχει
επηρεάσει αρνητικά. Ναι, η οικογένεια
μου είναι διαφορετική. Ναι, η μαμά μου
είναι ένας αληθινός τρόμος και μια
συμφορά. Όμως τίποτα από αυτά δεν βάρυνε
στην απόφαση μου. Το μόνο που έκανα ήταν
να ακολουθήσω επιτέλους εκείνο τον
ήχο...εκείνο τον φοβερό γδούπο κάτω από
το δέρμα του κόσμου που εμένα μου
αποκαλύφθηκε, από μικρό παιδί. Καιρό
προσπάθησα να τον αποφύγω. Είναι αλήθεια
πως με τρόμαζε. Δεν ήθελα να δω τη μοίρα
μου κατάματα. Ήθελα να είμαι ένας από
τους πολλούς με μια ευχάριστη ζωή χωρίς
μπελάδες με μια ευτυχισμένη οικογένεια
που τρώει δημητριακά και πάει εκδρομές
με τον σκύλο. Με εμπόδιζε η ευαίσθητη
καρδιά...</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Τώρα
όμως την έσπασα! Κλαίγοντας υπομονετικά
και δυνατά την έσπασα σε χίλια κομμάτια.
Και δεν με κρατά τίποτα πια. Οι πολλοί
και οι συνήθειες τους είναι απέναντι
μου. Και οι ζωές τους μοιάζουν πια
θλιβερές κι ασήμαντες. Το πνεύμα, το
ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ πνεύμα διάλεξε εμένα για
να εκπληρώσω τους σκοπούς του. ΧΑ!</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><i>Όλα
επιτέλους μπήκανε στη θέση τους. Το
σκοτάδι, οι βρισιές, τα μαχαίρια. Αααα...ΤΑ
ΜΕΓΑΛΑ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ. Άλλοτε όλα
αυτά τα θεωρούσα τρομαχτικά ή έστω...μικρές
θλιβερές όψεις της πραγματικότητας...
τώρα όμως ξέρω. Τα πάντα με προετοίμαζαν
για αυτό τον προορισμό. Για αυτό τον
δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω κι είναι
αποκλειστικά και μόνο φτιαγμένος για
μένα. Τον δικό μου, καταδικό μου δρόμο
από ΑΙΜΑ.</i></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έφτασε
στο σπίτι πολύ αργά, τα ξημερώματα.
Καθόλου κουράγιο δεν της είχε μείνει.
Τόσο περπάτημα, τόση περιπλάνηση. Τα
πόδια της υποφέραν, τα ρούχα της μύριζαν.
Έβαλε το κλειδί στην πόρτα χωρίς να
δώσει πολύ σημασία στο μεγάλο φεγγάρι
που έφεγγε πίσω της. Έφεγγε δυνατά πάνω
στα ζουμπούλια και στα γιασεμιά και
όταν άνοιξε την πόρτα το φως του πέρασε
απρόσκλητο και μέσα στο σπίτι. Μια μεγάλη
λουρίδα φως που ξεκινούσε από το χωλ
στο διάδρομο μέχρι και το υπνοδωμάτιο
του μικρού. Περπάτησε αργά, έσυρε τα
βήματά της χωρίς συντονισμό από την
κούραση πλησιάζοντας την κλειστή πόρτα
του υπνοδωμάτιου. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Πήγε
να χτυπήσει...όμως κοντοστάθηκε. Δεν
ήθελε να τον ξυπνήσει. Ας του το κάνε
σαν έκπληξη όπως όταν του βάζανε το
βράδυ κρυφά τα δώρα κάτω από το
χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κατέβασε το
πόμολο αργά, προσεχτικά να μην κάνει
θόρυβο και πέρασε. Το παιδί κοιμόταν
ήσυχο κάτω από το μόμπιλε με τα αεροπλανάκια
του φωτιστικού. Ένα δροσερό αεράκι από
το παράθυρο χτυπούσε πάνω στα φτερά
τους και τους έδινε μια απόκοσμη ώθηση.
Το κορμάκι του ίσα ίσα που έπιανε το
μισό κρεβάτι. Άπλωσε το χέρι της να
αγγίξει το πρόσωπο του... Ψυχή μου σκέφτηκε
είσαι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έσκυψε
πάνω του αργά κι έφερε τα χείλη της στα
δικά του. 'Σε λατρεύω να το ξέρεις, να το
θυμάσαι πάντα' ψιθύρισε και πέρασε το
χέρι της μέσα από τα μαλλιά του...Σηκώθηκε
κοιτάζοντας τον εκστασιασμένη και άφησε
το δωμάτιο κλείνοντας απαλά την πόρτα
πίσω της. Η κούραση την είχε αποτελειώσει.
Στην κρεβατοκάμαρα ξεντύθηκε γρήγορα.
Δεν άντεχε άλλο. Είχαν συμβεί τόσα πολλά
απόψε. Σήκωσε το σεντόνι και στριμώχτηκε
κοντά στο σώμα του άντρα της. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">'Αντρέα
γύρισα' είπε ακουμπώντας το κεφάλι στο
στήθος του. Κι ύστερα έσπρωξε το χέρι
της τολμηρά ανάμεσα στα πόδια του.
Ντρεπόταν για αυτό, ήταν σαν μια παραδοχή
ήττας, αλλά της είχε λείψει.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Το
πρωί ξύπνησε με πολύ καλύτερα κέφια από
ότι συνήθως. Τεντώθηκε με ένα χασμουρητό
ρίχνοντας το πρόσωπό της μέσα στο πρωινό
φως. Ένιωθε υπέροχα. 'Αυτό μου έλειπε
λοιπόν;' σκέφτηκε. Ο π... του; και την
έπιασαν τα γέλια. Ο άντρας της δεν ήταν
δίπλα της -κάτι που είχε συνηθίσει- αλλά
δεν την ένοιαζε κιόλας. Έριξε την μεταξωτή
ρόμπα πάνω της -αυτή που της είχε αγοράσει
στο Παρίσι- και προχώρησε στην κουζίνα
να φτιάξει έναν καφέ. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Τι
κάνεις εσύ εδώ; ρώτησε έκπληκτη βρίσκοντας
τον στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν πήγες
δουλειά;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Όχι,
μωρό μου, πήρα κι ακύρωσα όλα τα ραντεβού.
Ήθελα να είμαστε μαζί. Σου έφτιαξα και
καφέ, είπε καταβροχθίζοντας μια μεγάλη
φέτα ψωμί με βούτυρο. Ξέρεις κάτι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Τι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Σε
λατρεύω.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Κι
εγώ μωρό μου, του απάντησε αυτή και
πλησίασε να ρουφήξει τα χείλη του που
ήταν πασαλειμένα με βούτυρο.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Πωπω.
Πεθαίνω της πείνας. Άφησες τίποτα;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Ναι
έχει ψωμί στον πάγκο. Κόψε μόνη σου όμως
βαριέμαι.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Γουρούνι.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">Έκανε
μια γκριμάτσα προσποιητής κακίας
δείχνοντας τα δόντια του κι ύστερα
σηκώθηκε και πήρε θέση κοντά της στον
πάγκο της κουζίνας. Στα χέρια του κρατούσε
το φλυτζάνι του καφέ.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Ο
μικρός; ρώτησε εκείνη ανοίγοντας το
ντουλάπι.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Πήγε
βόλτα με τους φίλους του...Μαρία;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Τι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Μου
είπε κάτι παλαβά πριν φύγει.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Σαν
τι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Πως
από σήμερα λέει είναι άλλος άνθρωπος.
Πως είναι πολύ ευτυχισμένος και πως
είναι η σπουδαιότερη μέρα της ζωής του.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Σου
εξήγησε γιατί;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Όχι
πολλά. Μόνο πως βρίσκεται σε ειδική
αποστολή. Κάτι τέτοιο. Μαλακίες που
βλέπει στα καρτούν.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-
Ίσως πρέπει να του τα κόψουμε. Θα βγει
βλαμμένο. Ρε συ Αντρέα;. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Τι;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Θυμάσαι
εκείνα τα μαχαίρια που είχαμε αγοράσει
από την τηλεόραση;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Ποια
τα Σογκούν;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-Ναί.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR">-
Με τη λάμα του Σαμουράι. Ε τι συμβαίνει
με αυτά;</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;">-Έχουν
εξαφανιστεί.</span></span></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-52362287638851865972014-07-19T10:03:00.000-07:002014-07-21T03:18:16.111-07:00Η προφητεία του Φ. Κάφκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διαβάζω την βιογραφία του Κάφκα από τον Gerard-Georges Lemaire και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι λίγο να αντιληφθώ το πως ακριβώς έβλεπε τον κόσμο ο συγγραφέας που σημάδεψε την εφηβεία μου. Τα βιβλία του βέβαια μου είχαν δώσει την εντύπωση ενός δύσκολου ανθρώπου που του ήταν αδύνατο να ζήσει έστω και τα πιο απλά πράγματα. Κάποιου παγιδευμένου στις νευρώσεις του. <br />
<br />
Ότι νόμιζα ή δεν νόμιζα για τον συγγραφέα το πιο πιθανό είναι όμως πως αφορούσε περισσότερο εμένα κι όχι αυτόν. Θέλω να πω πως έφτιαχνα έναν άνθρωπο στην φαντασία μου ο οποίος ήταν περισσότερο το φάντασμα των δικών μου φόβων και αποτυχιών και πολύ λιγότερο ο αληθινός. Ο δικός μου Κάφκα ήταν ένας αδέξιος νέος, γεμάτος ορμόνες που προτιμούσε να περνάει τις ώρες του απομονωμένος στο παιδικό δωμάτιο του γράφοντας και σκίζοντας τα τετράδια του, προσπαθώντας να μεταθέσει κάπου άλλου την ανικανότητα του για κοινωνικές συναναστροφές.<br />
<br />
Όμως ο αληθινός Κάφκα απείχε αιώνες από όλο αυτό, τουλάχιστον από όσο μπορώ να καταλάβω από το βιβλίο. Ήταν ένας άνθρωπος με πολύ αυτοπεποίθηση όσο αφορά τις πνευματικές του δυνατότητες, ένας εργατικός υπάλληλος που έχαιρε της εκτίμησης όλων των συναδέλφων του. Πέρα από αυτό ήταν κάποιος που ζούσε στην καρδιά της πολιτιστικής δραστηριότητας της πόλης του διατηρώντας φιλίες με πολλούς καλλιτέχνες και διανοούμενους. Συμμετείχε σε φιλοσοφικές κολεκτίβες και είχε ένα ενεργό ενδιαφέρον για τις τελευταίες εξελίξεις στη τέχνη και την επιστήμη.<br />
<br />
Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πως δεν υπήρξε κάποιος που να δημιούργησε μέσα σε κοινωνικό και πνευματικό κουκούλι. Ακόμα κι αυτός ο πιο δύστροπος και εσωστρεφής που χρειάστηκε τις εκατοντάδες προτροπές του φίλου του Μαξ Μπροντ για να συνεχίσει να γράφει έδρασε μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων.<br />
<br />
Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα είναι πως δεν υπάρχει μονόπλευρος καλλιτέχνης. Είχα ξεχάσει πως ο Φραντς Κάφκα ήταν κι ένας πολύ καλός σκιτσογράφος και μου έκανε εντύπωση όταν ξαναείδα τα σκίτσα του στο ίντερνετ. Όπως είπε κι ο Τζον Λένον 'είμαι καλλιτέχνης φίλε, δώσε μου μια τούμπα (μουσικό όργανο) και θα σου βγάλω κάτι'. Τα σκίτσα του είναι το ίδιο όμορφα με τα γραπτά του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP1nfaFaYxikA9ipHgVMxCUQMLMKV18wcoOOEdBzNK2Qvy6bDXDyBtXLwIIz02_ueK0iJAoIpFXk40NLgOoI16Wq5kcCA41uKaG_5zdKmDm3owj_P1SO8EbgVciJ3Xi0aczMEf8Tvi88AQ/s1600/Horse-and-Rider-1909-1910-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP1nfaFaYxikA9ipHgVMxCUQMLMKV18wcoOOEdBzNK2Qvy6bDXDyBtXLwIIz02_ueK0iJAoIpFXk40NLgOoI16Wq5kcCA41uKaG_5zdKmDm3owj_P1SO8EbgVciJ3Xi0aczMEf8Tvi88AQ/s1600/Horse-and-Rider-1909-1910-.jpg" height="302" width="320" /></a></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHimCeSS23PslrQA-FpwszzNQxEcOoCXEO0SEsBpEwRZ2ZNBPaxAtPgUoSxciNn8te6i2kRqrD7XuhPBKjTLVRpjAozALmgyU9XRw9tGlqARD3ud1J4K1ID-L_nqJIlkEBCFSV6TtDfDiu/s1600/Fencing-1917.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHimCeSS23PslrQA-FpwszzNQxEcOoCXEO0SEsBpEwRZ2ZNBPaxAtPgUoSxciNn8te6i2kRqrD7XuhPBKjTLVRpjAozALmgyU9XRw9tGlqARD3ud1J4K1ID-L_nqJIlkEBCFSV6TtDfDiu/s1600/Fencing-1917.jpg" height="120" width="320" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Είναι απίστευτο. Ποιος θα το φανταζόταν πως μέσα από τον Φραντς Κάφκα θα επιβεβαιώνονταν όλα τα κλισέ με τα οποία μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα στα βιβλία how to (π.χ. how to become a writer) για την καλλιτεχνική δημιουργία. Να βρεις μια κυψέλη ανταλλαγής ιδεών, να εκφράζεσαι με κάθε τρόπο...<br />
<br />
Παρόλα αυτά αυτή είναι η μια μόνο όψη της αλήθειας. Γιατί όσο κοινωνικός κι όσο δραστήριος κι αν υπήρξε ο Φραντς Κάφκα δεν έπαυε να είναι ένας πολύ ιδιότροπος δημιουργός που απεχθανόταν την έκθεση στο κοινό και σύμφωνα με τα ημερολόγια του κυριευόταν από φοβερές ενοχές για τις λίγες φορές που έριξε τα καλλιτεχνικά του στάνταρ για να γίνει πιο δημοφιλής.<br />
<br />
Όσο τώρα αφορά εμένα και την σχέση μου με τον συγγραφέα η αλήθεια είναι πως παραμένει το ίδιο σημαντικός όπως πάντα. Λατρεύω ακόμα το χιούμορ του, και τον αυτοσαρκασμό του όπως τον είδα στον Καλλιτέχνη της Πείνας και στην Διάλεξη ενός Πιθήκου στην Ακαδημία, αλλά και τα καυστικά εξομολογητικά του πορτρέτα όπως Οι Έντεκα Γιοί και λιγότερο τα φιλοσοφικά του μυθιστορήματα όπως η Δίκη.<br />
<br />
Νομίζω πως η μεγάλη δύναμη της αφήγησης του είναι πως οι εικόνες που σου δημιουργεί μοιάζουν με δικές σου αναμνήσεις ή όνειρα που τα έχεις ξεχάσεις ακόμα κι από πολύ παλιά. Ας πούμε το πως ένιωθες στο μαιευτήριο της κλινικής όταν γεννήθηκες ή εκείνοι οι κλασσικοί εφιάλτες που βρίσκεις τον εαυτό σου στη σχολική αίθουσα να λες το μάθημα γυμνος και όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω σου.<br />
<br />
Διαβάζω ξανά και ξανά τις ιστορίες του που μου αρέσουν -υπάρχει μια φρέσκια εξαιρετική επιμελημένη έκδοση όλων των ιστοριών στα Αγγλικά- και κάθε φορά νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό όταν καταλαβαίνω πόσο αυθεντικός είναι και τις εκπτώσεις που εγώ κάνω στο τρόπο που γράφω για να γίνω πιο συναρπαστικός. Είναι μια κάθαρση να τον διαβάζεις για πολλούς λόγους. Σε κάνει να επιστρέφεις στα νερά σου, στους ρυθμούς σου, να σκέφτεσαι πως η δική σου αλήθεια είναι κάτι προσωπικό που θα το βρεις με τον χρόνο σου και με υπομονή.<br />
<br />
Και είναι βέβαια η μεγάλη παρηγοριά για όλα τα αουτσάιντερ της συγγραφής που γράφουν με πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό τους και είναι και κάπως δυσκοίλιοι στο τι παρουσιάζουν. Ο Κάφκα είναι και θα είναι η εκδίκηση των αποτυχημένων απέναντι στους πολυγράφους και σε αυτούς που απολαμβάνουν την εκτίμηση και την αγάπη του κοινού ...<br />
<br />
Υπάρχει κάτι μεσσιανικό στην περίπτωση του Κάφκα που τον κάνει αγαπητό στον απλό λαό. Έχουν βέβαια γίνει αναρίθμητες μελέτες για την σχέση της πρόζας του με την εβραϊκή παράδοση. Όμως πιστεύω πως είναι ο ίδιος ο τρόπος που δημοσιεύτηκε και εν τέλει έγινε το έργο του γνωστό που μας παραπέμπει στις ιστορίες εκδίκησης του Θεού της παλαιάς Διαθήκης.<br />
<br />
Ο Φραντς Κάφκα τύπωσε ελάχιστα από τα κείμενα του όσο ζούσε. Στην διαθήκη του όρισε να καούν όλα τα γραπτά του εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μια απαίτηση που ευτυχώς δεν εισακούστηκε από τον φίλο του Μαξ Μπροντ ο οποίος τα επιμελήθηκε και τα εξέδωσε μετά τον θάνατο του.<br />
<br />
Θα μπορούσε κάποιος να δει την απρόσμενη επιτυχία του σαν μια προφητεία εκδίκησης για τα μελλούμενα στη συγγραφική δραστηριότητα. Μια προφητεία για όλους τους παραγνωρισμένους συγγραφείς πως θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που μια θεομηνία θα σβήσει σε μια στιγμή όλα τα δοξασμένα κείμενα της εποχής και θα κρατήσει μόνο τα κρυφά και ταπεινά χειρόγραφα τους.<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-56019752549588471612014-07-18T05:18:00.001-07:002014-07-18T05:18:27.731-07:00Σκίτσο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background: #ffffff;">Το
ποτήρι είναι γεμάτο νερό,</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background: #ffffff;">σ</span><span style="background: #ffffff;">ήμερα
στο δωμάτιο δεν έχει καθόλου φως.</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background: #ffffff;"><br />Σβησμένα
κεριά, με το σορτσάκι</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background: #ffffff;"><br /></span><span style="background: #ffffff;">ι</span><span style="background: #ffffff;">δρωμένος
στην καρέκλα</span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;"><br /></span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;"><br /></span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;"><br /></span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;">Περιμένω
να έρθεις να μου παίξεις βιολί</span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;"><br />Περιμένω
με τα χέρια στο τραπέζι πάνω</span></span></span></span></div>
<div align="LEFT" style="line-height: 0.32cm; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;"><span style="background: #ffffff;"><br />αυτό τον
άνεμο που με διατάζει τι να κάνω</span></span></span></span></div>
<br />
<div align="LEFT">
<span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span>
<br /></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-52668248661447608462014-07-16T12:06:00.002-07:002014-07-16T12:06:56.684-07:00Μανιφέστο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Φθονώ τους
ανθρώπους που έχουν κανονικές ζωές.
Δηλαδή κανονικές ζωές εννοώ σε αντίθεση
με τη δική μου ζωή. Φθονώ τους ανθρώπους
που όταν μιλούν για την αγάπη νιώθουν
αγάπη, που όταν μισούν, αληθινά μισούν
και ρίχνουν τους εχθρούς τους στην πυρά.
Φθονώ τους ανθρώπους που δε συγχωρούν.
Που δε σκέφτονται δεύτερη ή τρίτη φορά.
Τους ανθρώπους που γνωρίζουν καθαρά το
καλό και το κακό για αυτούς. Τους ανθρώπους
που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν αν είναι
απαραίτητο να έχουν δουλειά ή να εκτελούν
εντολές. Αυτούς που ποτέ δεν ανησύχησαν
μήπως πίσω από το σκηνικό των καθημερινών
τριβών δεν κρύβεται... μία μυστική
συμφωνία εις βάρος τους. Ένα συμβόλαιο
μαρτυρίου, ανέξοδης επανάληψης των
ίδιων λαθών, των ίδιων πιέσεων, των ίδιων
υποχωρήσεων.
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Μισώ τους
ανθρώπους που δε θέλησαν ούτε μία στιγμή
στη ζωή τους να φωνάξουν ‘σ’ αγαπώ’
σε κάποιον που είναι μέσα στις
φλόγες...αυτούς που ποτέ δεν σκέφτηκαν
πως το να χαθείς ολοκληρωτικά, αμετάκλητα
στα πιο καταστροφικά πάθη δεν είναι μια
εξ’ ίσου σωστή επιλογή με το να είσαι
εγκρατής και να μένεις κοντά σε αυτούς
που σου ανήκουν. Φθονώ όσους είναι
ευτυχισμένοι. Όσους φεύγουν για δουλειά
νωρίς το πρωί και πίνουν καφέ με το
σύντροφό τους, όσους ανταλλάσσουν ένα
φιλί.
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Φθονώ όσους
δίνουν γιατί έχουν πολλά. Όσους έχουν
το ψυχικό απόθεμα να είναι κοντά σου
όταν είσαι φτωχός, αδιάφορος, συνηθισμένα
δυστυχής.
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Φθονώ ακόμα
και τους φτωχούς. Έχουν τόσους λόγους
να ζητήσουν από το Θεό να τους δώσει μια
θέση κοντά του. Έχουν κάθε δικαίωμα να
ζήσουν ανέμελοι, να αναπαραχθούν, να
μεθύσουν, να πουν ψέμματα, να υποκριθούν
στο διπλανό τους.
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
Φθονώ τους
πάντες που είναι αθώοι. Εγώ δεν την είχα
και δεν θα την έχω ποτέ αυτή την πολυτέλεια.
Για ότι έκανα κι ότι πρόκειται να πράξω
στο μέλλον, για όσα θα εξομολογηθώ εδώ
ή άλλου, θέλω να γνωρίζετε πως τα επέλεξα
συνειδητά, γνωρίζοντας καλά τις
συνέπειες...κι έτσι θα δεχτώ και την
κριτική σας και θα κρατήσω ως μοναδική
μου παρηγοριά το γεγονός πως τόλμησα
να σας πω μονάχα την αλήθεια.</div>
<br />
<div class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-4362423317762328652014-07-06T14:34:00.003-07:002014-07-06T15:22:49.295-07:00Stardust Memories - opening scene - κόλαση και παράδεισος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/MJ-jGXkMkR8" width="480"></iframe><br />
<br />
Το είδα σήμερα τυχαία. Δεν θυμάμαι αν το είχα δει και παλιότερα. Μου θύμισε πως αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι η κοινή κακή τους μοίρα. Άλλοι προσπαθούν να την ξορκίσουν με ιστορίες για μετά θάνατον ζωή, άλλοι με την ασφάλεια μιας μόνιμης συντροφιάς, άλλοι με την μεταφυσική της εξουσίας και του χρήματος. Μερικοί τα συνδυάζουν βέβαια όλα μαζί ...<br />
<br />
Επίσης μου θύμισε εκείνη την παλιά εβραϊκή ιστορία για το τι είναι κόλαση και παράδεισος. Κόλαση είναι λέει ένα υπέροχο εορταστικό τραπέζι γεμάτο με όλα τα καλά όμως το τραπέζι είναι τόσο μεγάλο και ο κάθε καλεσμένος κρατάει ένα κουτάλι τόσο μακρύ για να πιάνει την τροφή ώστε μέχρι να το γυρίσει και να το φέρει στο στόμα του η τροφή πέφτει κάτω κι έτσι μένει νηστικός. Παράδεισος είναι το ίδιο εορταστικό τραπέζι μόνο που ο καθένας χρησιμοποιεί το άβολο κουτάλι του για να ταΐσει τον απέναντι.</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-13251882053279808072014-07-05T10:44:00.003-07:002014-07-07T12:52:43.622-07:00Όταν ο έρωτας θα έρθει στην πόλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όταν ο έρωτας θα έρθει στην πόλη<br />
η μητέρα θα δουλεύει στην κουζίνα<br />
πάνω από ένα ξύλο κοπής<br />
με τα μάτια κάτω, φορώντας το μαύρο της φόρεμα.<br />
<br />
Οι δρόμοι θα γεμίζουν αυτοκίνητα<br />
εκείνο το αστραφτερό μεσημέρι του καλοκαιριού<br />
περιμένοντας οι οδηγοί τον σηματοδότη<br />
ιδρωμένοι, παγωμένοι μέσα στην όζη του καπνού.<br />
<br />
Κι οι νεαρές μαθήτριες που δεν θα έχουν άλλο τίποτα<br />
για να διαβάσουν, ντυμένες σαν κορίτσια του δρόμου<br />
με φανταχτερά χείλη και γυμνά μπράτσα<br />
θα γυρίζουν τις τσίχλες τους -περιστρέφοντας τες- γύρω από το δάχτυλο...<br />
<br />
Όταν ο έρωτας θα έρθει στην πόλη<br />
όλες οι φωτογραφίες σου, στην γωνιακή πάροδο της λεωφόρου<br />
Λένορμαν θα έχουν κάτι από τον αχνό του Παραδείσου,<br />
περαστικοί γέροι με αφράτα πουπουλένια χέρια θα στρέφουν στον φακό.<br />
<br />
Και κανείς δεν θα το έχει υποψιαστεί<br />
εκτός ίσως από τους παρανοϊκούς που μανιωδώς<br />
αναζητούν καταστροφές...<br />
<br />
Κανείς δεν θα το ξέρει<br />
πως θα είναι ανάμεσα μας -σαν διαρροή καυσίμου<br />
λίγες στιγμές προτού να αρπάξει η φωτιά.<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-16460884773350314762014-07-03T14:44:00.000-07:002015-10-23T12:11:48.900-07:00Περι Αλήθειας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ποτέ μου δεν συμπάθησα την λέξη 'αλήθεια' όταν ξεστομιζόταν από συγκεκριμένους ανθρώπους. Είναι το μεγάλο άλλοθι όλων των βαμπίρ. Κι όταν λέω βαμπίρ βάζω στο μυαλό το είδος αυτό του ανθρώπου που έχει μια κρυφή ατζέντα όταν κλείνει την πόρτα το βράδυ για να κοιμηθεί. Μπορείς και να τον πεις και παπά, μπορείς να τον πεις και δημοσιογράφο ή πληγωμένη ερωμένη ή δάσκαλο ή πολιτικάντη ή νερόβραστο ποιητή. Εγώ για να μην κουράζομαι τον λέω βαμπίρ. Και πάντοτε το βαμπίρ θα έχει μια μεγάλη αλήθεια να κραδαίνει στα μούτρα σου.<br />
<br />
Είναι μια αλήθεια χαμηλής τάσης βέβαια, βολική. Μπορείς να την κουβαλήσεις μαζί σου παντού και να την βάλεις στην πρίζα να λάμψει. Αρθρογραφείται, γίνεται πολύ ωραίο τηλεοπτικό αφιέρωμα μπορεί να καταναλωθεί μαζικά, να συσκευαστεί, να παρουσιαστεί εξ άμβωνος ή από πόντιουμ και να μεταγραφτεί μια χαρά σε ποίημα ή σε δοκίμιο ή τέλος πάντων τις πιο πολλές φορές αν δεν υπάρχει το ταλέντο ή οι σωστές διασυνδέσεις να γίνει ένα ωραίο δακρύβρεχτο ημερολόγιο για προσωπική χρήση.<br />
<br />
Τέτοιες αλήθειες είναι οι ηθικολογίες των παπάδων, τα ρεπορτάζ από την κλειδαρότρυπα των δημοσιογράφων, οι σαδιστικές εκκλήσεις των δασκάλων στη τάξη ... οι αγώνες για το έθνος ή τα δίκαια του λαού των πολιτικών. Ακόμα κι εκείνο το απλό 'αποδείχτηκες λίγος' που ξεβράζει -περνώντας με μανόν τα νύχια- η απογοητευμένη κυρία του κυρίου ο οποίος πήγε για τσιγάρα και φρόντισε να μην επιστρέψει ποτέ.<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
●</div>
<br />
Αλίμονο αν ήταν τέτοιο πράγμα η αλήθεια τότε καλά θα κάναμε να αγαπούσαμε το ψέμα.<br />
<br />
Χίλιες φορές οι υπερβολές και τα καυχήματα των ξετρίχιδων εραστών των καφενείων. Αυτών που έχουν κάνει έρωτα με τριψήφιους (από 500 και πάνω) αριθμούς γυναικών, που τους άνοιξαν την πόρτα οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας φορώντας μόνο ένα νεγκλιζέ. Χίλιες φορές τα μυθιστορήματα του Δουμά ή του Θαφόν. Τα λαϊκά τηλεοπτικά σήριαλ του συρμού -χωρίς τέλος-. Ακόμα και οι μούτες και οι μπλόφες των ξεπεσμένων κωμικών της επιθεώρησης καλύτερες είναι.<br />
<br />
Τουλάχιστον το ψέμα θρέφει την φαντασία και προσφέρει ηδονή. Δημιουργεί αισθήσεις και αισθήματα εκεί που η ανία γίνεται η μόνιμη επωδός μιας ζωής που δεν είναι τίποτα παραπάνω από σπίτι δουλειά. Το ψέμα ενώνει τους ανθρώπους και ρετουσάρει την ασχήμια της ζωής κι άμα είναι περίτεχνο και έξυπνο μπορεί να καταλήξει και σε οργασμό. 'Είσαι μεγάλος ψεύτης' λέει η μικρή στον εραστή της και τα μάγουλα της παίρνουν μια κόκκινη απόχρωση προτού ξεκινήσει να γδυθεί.<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
●</div>
<br />
Η αλήθεια δεν μπορεί και δεν θα πρέπει είναι εύκολη ούτε βολική για κανένα και πιο πολύ για αυτόν που την εκφέρει. Είναι κατά βάση μακάβριο πράγμα. Η αλήθεια ας πούμε της πολιτικής είναι η εξαπάτηση και η εκμετάλλευση των αδυνάτων εσαεί. Η αλήθεια ενός δασκάλου είναι πως δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα και για αυτό φωνάζει, κατακρίνει, μειώνει ή χαιδεύει τους μαθητές για να τους επιβληθεί ή να τους γίνει αρεστός. Η αλήθεια του έρωτα είναι πως δεν αγάπησε ποτέ κανέναν κανείς. Δεν είναι καταλύτης η αλήθεια ούτε γιατρικό. Είναι οξύ.<br />
<br />
Όποιος την διαδίδει θα πρέπει να σιχαίνεται μες το πετσί του το ανθρώπινο είδος ή έστω να αγαπά πολύ τον Θεό για να δοξάζει το σκατολογικό και μαύρο δημιούργημα Tου όπως τα έργα του <a href="http://www.guggenheim.org/new-york/collections/collection-online/artwork/10858">Beuys</a>. Άλλωστε κι όλοι αυτοί που αναφέραμε οι οποίοι επικαλούνται την δήθεν 'αλήθεια' τους έχουν τις κούτρες τους γεμάτες ψέματα. Μάταιες ιδέες, αβάσιμες ελπίδες, μεγαλομανίες. Πράγματι αν αφαιρούσες από την ύπαρξη τους το ψέμα που κατά τα λεγόμενα τους τόσο απεχθάνονται θα μάζευαν σαν σάρκινες σταφίδες.<br />
<br />
'Το ίδιο μου είναι κι οι αλήθειες κι οι ψευτιές/ τα ξέρω όλα δε νιώθω τόσο δα' λέει πολύ σωστά και λακωνικά ο περιθωριακός ποιητής Βιγιόν που είδε τον κόσμο κι από την καλή και την ανάποδη. Kι έζησε μια ζωή προσπαθώντας να εξαπατήσει και να φάει χρήμα λέγοντας τα μεγαλύτερα ψέματα κρατώντας όμως την ποίηση του σαν το τελευταίο απάγκιο της πικρής αλήθειας.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-306064608748537376.post-13628279530219738342014-07-02T07:15:00.004-07:002014-07-03T12:52:48.304-07:00ruine<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0.35cm;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, serif;">το
χάραγμα με βρήκε μπρούμυτα στο κρεβάτι,
πεταμένο.<br />και κάτω από τα στόρια πρόβαλε
το φως<br />όπως τα παπούτσια ενός
κλητήρα<br /><br />‘δεν έχω κύριε κάτι για να
κατάσχετε’, είπα<br />και γύρισα το μπουκάλι με
το τζιν<br />για να δείξω πως δεν είχε μείνει
ούτε μια στάξη</span></div>
<div style="margin-bottom: 0.35cm;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0.35cm;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0.35cm;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, serif; font-size: x-small;"><i>αφιερωμένο στον κ. Κώστα.</i></span></div>
</div>
MainMenuhttp://www.blogger.com/profile/01800736323425755276noreply@blogger.com0