Τετ α τετ

Καθώς γερνάς θα έρθουν πολλές προκλήσεις
που ίσως να νιώσεις αδύναμος
να τις αντιμετωπίσεις.

Θα σε πονέσει -για παράδειγμα- πολύ να δεις τους αγαπημένους σου
να χάνουν το κουράγιο, να καταπνίγονται απ' τις
εμμονές τους
τις φιλοδοξίες τους να στοιχειώνουν.

Ή ίσως να μην έχεις τα ψυχικά αποθέματα
να δώσεις το χέρι σου το βράδυ
στον εραστή σου που το σώμα του
μαράζωσε κι
έχασε το αλλοτινό του σφρίγος...

Πολλά μπορούν να συμβούν. Οι τόκοι
θα στοιβάζονται, θα μένουν απλήρωτες οι συναλλαγματικές
και καθημερινά θα είναι μια ταλαιπωρία
το πήγαινε-έλα στα γραφεία
και τις υπηρεσίες...ανάμεσα σε ανθρώπους,
που επαναλαμβάνουν αστεία που δεν τα νιώθεις πια
καθόλου.

Πολλά πάρα πολλά είναι τα δεινά που θα έχει
η ζωή σου. Όμως τίποτα δεν θα συγκρίνεται
με εκείνο το καταραμένο πρωινό
που θα έχεις πει κι εσύ
πως κάπως συμβιβάστηκες με την ιδέα.

Που θα χεις πει 'εντάξει ακόμα κι έτσι η ζωή είναι ωραία'.
Και περπατώντας στη δουλειά
ανέμελος
θα πέσει το μάτι σου σε ένα ζευγάρι νέους.

Και θα προσέξεις -άτυχε- πως διασταυρώνουν τα βλέμματα τους.
Πώς αντικρίζονται οι φλόγες τετ α τετ.

Τα ιερά μπουρδέλα

Ζω σε μια πόλη βυθισμένη στο παρελθόν. Ερείπια, μεσαιωνικά μνημεία, στενά σοκάκια στρωμένα με πέτρες που οι γάτες καθαρίζουν την γούνα τους αιώνες τώρα. Από ψηλά -να και κάτι που κράτησα από την παιδική μου ηλικία, να φαντάζομαι πως κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά- μπορείς να διακρίνεις εξίσου μεγαλεπήβολα τον οβελίσκο του τούρκικου τζαμιού, τις οριεντάλ απομιμήσεις με τρούλους της μεσοπολεμικής ιταλοκρατίας. Την γραμμή της τάφρου του μεσαιωνικού κάστρου να φυλλοφορεί πια καταπράσινη εφόσον έπαψαν οι μάχες και η άλλοτε αμυντική γραμμή έγινε ειδυλλιακός χώρος για θεατρικές παραστάσεις και εποχιακά πικνίκ.

Ζω σε μια πόλη περιτριγυρισμένη από την πιο περίφημη θάλασσα του κόσμου. Όλες οι ιστορίες, όλες οι ιστορίες που αξίζουν να ειπωθούν συνέβησαν κάπου κοντά εδώ σε αυτά τα νερά. Σε αυτή ή την απέναντι όχθη. Δεν έχει σημασία.

Υπάρχει μια θρησκευτική κατάνυξη ακόμα και στους πιο τυχάρπαστους ανθρώπους εδώ. Ακόμα και στους αργούς, άχρωμους δημοσίους υπαλλήλους. Υπάρχει κάτι από το λάδι ενός καντηλιού, μια αργή, θλιβερή σπατάλη. Στους απλούς εργάτες, στους νεαρούς μηχανικούς, στους Αλβανούς με το χνούδι στα μάγουλα που δουλεύουν στα συνεργεία, μπορείς να διακρίνεις τα στοιχεία εκείνα που καθιέρωσαν τον Χριστό. Το λιγνό κορμί, την φυσική αναρχία μιας παρατεταμένης εφηβείας. 

Οι ξασπρισμένοι γέροι των καφενείων με τους κύκλους στα μάτια ... όπως ο άγρυπνος Μωάμεθ όταν συνέγραφε το κοράνι γεμάτος φαντασιώσεις με λόφους από πιλάφι και έφηβες παρθένες που τώρα μασούν τσίχλα στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς.

Δεν είμαστε άνθρωποι εδώ που θα μπορέσουμε ποτέ να αποφύγουμε τον μυστικισμό. Δεν το επιτρέπει το κλίμα. Εκείνη η ψευτο-τροπική ζέστη που ανατριχιάζει στον αυχένα, οι σκιές των χουρμαδιών στη σειρά -σαν φωτοτυπία- στην παραλιακή. Δεν θα μπορούσε εδώ να ευδοκιμήσει μια θρησκεία όπως ας πούμε ο προτεσταντισμός γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται πάρα πολύ το σεξ, και το σεξ είναι ένα μυστήριο, μια μαγική δύναμη που μεταμορφώνει τους ανθρώπους. 

Αιώνες μετά την ειδωλολατρία ζούνε ακόμα ανάμεσα μας οι Φαύνοι και οι Νύμφες, και οι υπόλοιπες θεότητες των πρώτων πόλεων, θεότητες που ταριχεύτηκαν πια μέσα στο κερί και το λιβάνι των βυζαντινών ναών.

Μπορεί να μην ανεχόμαστε τους παπάδες όμως -κακά τα ψέμματα- οι εκκλησίες είναι πια από τα ελάχιστα καταφύγια που απόμειναν του αρχαίου ερωτισμού. Κάτω από τα κατάμαυρα ράσα, όπως κάτω από τα σγουρά αιδοία των πορνοταινιών, αναπνέουν ακόμα τα αρχαία πνεύματα μακριά από τους διαφημιστικούς φακούς και το zeitgeist.

Δεν είναι τυχαίο πως εδώ στον τόπο μας τα διάσημα μπουρδέλα της Παλιάς Πόλης βρίσκονται κοντά στον ιερό ναό του Αγίου Φανουρίου. Για αυτό άλλωστε και συνεκδοχικά έμεινε να ονομάζονται  με το όνομα του.

Άνοιξε τα φτερά σου

Άνοιξε τα φτερά σου πάνω από αυτό

τον κόσμο 

ψάξε να βρεις το πνεύμα που είχες μέσα σου

κρυμμένο.

Γιατί υπάρχει πνεύμα. Υπάρχει κάτι. 

Μην βλέπεις που αποφεύγω να το ονομάζω, είναι

επειδή γνωρίζω πολύ καλά πως οι 

λέξεις

αχρηστεύονται με την χρήση. 

Όταν τις ανταλλάσσουμε καθημερινά χωρίς

οικονομία χάνουν το νόημα τους. 

Κι ύστερα πρέπει να τις φωτίσουμε.

Κι ύστερα πρέπει να τις πλαισιώσουμε με φωτογραφίες

Κι ύστερα να τις παραχώσουμε μέσα σε φακέλους. 

Ή ακόμα και να τις τυπώσουμε σε επιμελημένες εκδόσεις.

Σε εκλιπαρώ. Άσε τις λέξεις. Εν πάσει περιπτώσει

κορόιδεψε τες. Όπως οι γελωτοποιοί του παλιού

καλού καιρού χρησιμοποίησε τες όπως τους αξίζει.

Κι άνοιξε τα φτερά σου, κυνήγα τον Θεό
και μην δίνεις δεκάρα τσακιστή
για το πως θα πεις -ή τέλος πάντων πως θα γράψεις-
το όνομα Του.

Πως πονάνε οι εραστές

Πως πονάνε οι άνθρωποι όταν κάνουν έρωτα.
Δύο γυμνά σώματα πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα,
κινήσεις που κάνουν τα αγάλματα όταν το μουσείο κλείσει.
Ξυπνάνε οι πρωτόγονες επιθυμίες, με την κούραση, με το μόχθο,
ζωντανεύουν και βασιλεύουν. 

Πως καταθλίβονται οι άνθρωποι όταν αγαπιούνται
Πίσω από τον ύπνο, όνειρα που
πωλούνται στις διαφημίσεις των περιοδικών..
Κυβερνά ο διάβολος. Χτυπά το σκήπτρο μ’ επίταση.
Περισσότερα λεφτά, περισσότερες γυναίκες, φαλλοί, καταθέσεις.

Η πολύβουη παλιά καλή κόλαση, -σαν τα αρχοντικά ξενοδοχεία-
το αργόσυρτο σπρώξιμο των καζανιών, η δυσωδία
των ηφαιστειακών γεννητικών οργάνων, η λαιμαργία, η τροφή που αποσυντίθεται.

Και οι αγαπημένοι κατεβαίνουν με πανικό τις σκάλες ωσότου να βγούνε στη
ψυχή.
Πως καταθλίβονται όταν καταλαβαίνουν
πως είναι μια κόλαση κι αυτή.

The world's a stage

Το καλοκαίρι του 87 έμαθα πως ο κόσμος είναι μια μεγάλη θεατρική σκηνή. Όλα ξεκίνησαν από τον κίτρινο παπαγάλο μας με τα πορτοκαλί στρογγυλά μάγουλα τον ονομαζόμενο Κοκό. Για κάποιο λόγο, κάπως μεταφυσικό, γνώριζα από τότε κι ας μην είχα τις απαραίτητες αναφορές πως το Κοκό ήταν ένα ύπουλο όνομα. Κι αν όχι ύπουλο τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Μεγαλύτερος θα μάθαινα πως κοκό ήταν η κοκαΐνη σε συντομία και το σεξ.

Ήταν ένας εν πολλοίς άχρηστος παπαγάλος, μετρίου μεγέθους, χωρίς την μαργιολιά και το νάζι των μικρότερων Love Birds και χωρίς τις ικανότητες βέβαια των μεγάλων Αφρικανικών παπαγάλων. Δεν ήξερε φυσικά να μιλά. Όμως ήταν ωραία να τον έχουμε δίπλα στο κρύο τζάκι, μέσα στο κλουβί του, να κουνά τα φτερά.

Η κατάντια της αγάπης * (D.H. Lawrence)

Την καταντήσαμε την αγάπη

από τότε που την θεωρήσαμε  υψηλό ιδανικό

Τη στιγμή που ορκίζομαι ν' αγαπώ μια γυναίκα, μια συγκεκριμένη γυναίκα, 

για όλη μου την ζωή είναι η στιγμή που ξεκινώ να την αποστρέφομαι.

Με το που λέω σε μια γυναίκα: Σ' αγαπώ!

η αγάπη μου αρχίζει και χάνει την δύναμη της.

------------

Την στιγμή που η αγάπη γίνει κάτι απτό και κατανοητό μεταξύ μας, την στιγμή που είμαστε

βέβαιοι για αυτήν,

τότε είναι ένα κρύο πιάτο, δεν είναι πια αγάπη. 

Η αγάπη είναι σαν το λουλούδι. Πρέπει να ανθίσει πρώτα για να μαραθεί.

Αν δεν μαραθεί, δεν είναι λουλούδι,

είναι ένα χάρτινο στολίδι, μια καρφίτσα στο πέτο
είτε εκείνα τα πλαστικά μπουκέτα

που χρησιμοποιούν για τους λησμονημένους στα νεκροταφεία.

------------

Την στιγμή που το μυαλό μπλεχτεί με την αγάπη

ή η θέληση μας

εστιάσει πάνω της, 

ή γίνει κομμάτι του χαρακτήρα μας, 

ή το 'εγώ' 

την καταγράψει ως απόκτημα του,

δεν είναι πια αγάπη, είναι κατάντια

Κι εμείς την καταντήσαμε την αγάπη, μια αγάπη διεστραμμένη ... από την σκέψη, από την θέληση

από την αξία του ν' αγαπάς.    

*

(απόδοση από τον Main Menu, τίτλος στα αγγλικά The mess of love)

Stiff upper lip

Διαβάζω την αυτοβιογραφία του Γιούνγκ μέσα στο γενικότερο κλίμα αλλοφροσύνης που επικρατεί την τελευταία εβδομάδα. Και όταν αναφέρομαι σε αλλοφροσύνη δεν έχω μόνο στο μυαλό μου την πολιτική κατάσταση η οποία είναι ομολογουμένως για κλάματα αλλά κυρίως σε ζητήματα προσωπικά, ερωτικά και ακόμη χειρότερα οικογενειακά. Δεν ξέρω τι και πως, ποιος έκανε την μαλακία, όμως εκείνη η τάπα που κρατούσε τους διαβόλους φυλακισμένους έχει ανοίξει και όλη η κόλαση είναι έξω.

Μια που είμαστε στον τομέα της ψυχανάλυσης θυμήθηκα τώρα καθώς γράφω, όταν ήμουν μικρός το τι φόβο μου προκαλούσε το καπάκι του βόθρου στην αυλή μας. Θυμάμαι πως ήταν καλυμμένο με γρασίδι και ο εργάτης θα το σήκωνε με ένα λοστό. Κι ακόμα θυμάμαι πολύ ξεκάθαρα την δυσάρεστη αποφορά που ανάβλυζε στον αέρα με το άνοιγμα. Μπορούσα να φανταστώ με την παιδική μου υπερβολή, την άβυσσο των σκατών που ίσως ξανοιγόταν κάτω από εκείνη την τρύπα. Και δεν ήταν ότι μου προκαλούσε αηδία, ούτε αποστροφή παρά μόνο έναν περίεργο φόβο κι έναν ντροπιαστικό ενθουσιασμό  για αυτό που ίσως να έκρυβε το πηκτό εκείνο μάγμα που είχαμε δημιουργήσει σαν οικογένεια ύστερα από χρόνια και χρόνια αφοδεύσεων.

Recognize a real Don when you see one*

http://www.lifo.gr/team/u653/49272

Το υπέροχο δώρο ενός φίλου. Ενός ονειροπόλου. Ενός αληθινού ονειροπόλου ... όχι της λεζάντας.

Ευχαριστώ !

*Notorious BIG - Going Back to Cali

Η Ακαδημία

Έρωτας είναι να θες να αποστηθίσεις

τον άλλο

να ξεκουμπώνεις το τζιν, να ανοίγεις τα

μαύρα μάτια

όπως το κάνει αυτή

να παριστάνεις τον καθρέφτη δηλαδή

Έρωτας είναι να γίνεσαι σπουδαστής

να μελετάς τους κλασσικούς όπως ο Νότης

να λες

‘δίνει τα φιλία που της έχω μάθει’

και να ανοίγεις μια ακόμα μπύρα

πρωτοκάθεδρος στην ακαδημία των καημών

Το εσώρουχο

Μήνες τώρα ροκάνιζα την λεπτή κλωστή που κρατούσε

αυτό τον έρωτα ζωντανό ώσπου να πέσει κάτω

και να συνθλιβεί.

Την γλυκιά σου φωνή την ξεχαρβάλωσα σαν παλιά κασέτα.

Τα γράμματα σου στον κάδο. Κι εκείνες τις αιχμές που έγδερνα

κάθε βράδυ το κορμί μου για να μην ξεχάσω τις άφησα

να γιάνουν.

Όλα τα στοιχεία τα εξαφάνισα. Προσεκτικά σαν έγκλημα προμελετημένο.

Τίποτα δεν έμεινε από σένα πέρα από αυτό το εσώρουχο,

-ένα μικρό κειμήλιο-

να μου θυμίζει να μην κάνω, ποτέ ξανά, το ίδιο λάθος.

Στον κάδο των αχρήστων

Ο συμπαθέστατος εκδότης μου είπε
πως ήμουν ο αγαπημένος του. Ήταν ολιγόλογος μεν.
Εγκρατής. Αλλά από την άλλη άφησε και κάθε
ενδεχόμενο ανοιχτό.

Ήταν η εποχή που θεωρούσες κι εσύ πως
κέρδιζες. Κι ίσως όντως να ήταν
έτσι. Με τον καινούριο γκόμενο σου
και την κερωμένη, ρετουσαρισμένη
ζωή που μας πλάσαρες
στις αναρτήσεις των φωτογραφιών.

Εγώ από την άλλη
-όπως πάντα- τρωγόμουν με τα ρούχα μου.
Και κάθε βράδυ ο ύπνος μου ήταν μια περιπέτεια...
αλλά και όταν ξυπνούσα και άφηνα το σπίτι μου
έμοιαζε να πηγαίνω μέσα σε έναν έρημο
απέραντο βυθό.

Κανονίσαμε την στοιχειοθεσία. Μου είπε
να μην ανησυχώ γιατί είχε ένα δικό του
έμπιστο άνθρωπο. Ήταν πολύ κοινωνικός τύπος
 -δεν έδειχνε την ηλικία του- και όλοι του είχαν
βέβαια μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Ίσως απλά κι επειδή
τον είχαν ανάγκη.

Το βιβλίο θα έκανε πάταγο, μου είπε. Και πως
μπορούσα να αμφιβάλλω. Είχε γραφτεί
με πάθος. Με ένα κουβά χάπια κωδείνης. Με το
χέρι στο εσώρουχο και το φεγγάρι
να με περιμένει 24x7 στον εξώστη.

Δεν έχω παράπονο, η ζωή μας, πήρε και των δυο μας,
ένα δρόμο. Πήρε μια λάμψη από φακό. Μια
φλέβα επιτυχίας. Κι οχυρώθηκε κάπως έτσι
απέναντι στον θάνατο. Κι ο επικίνδυνος
έρωτας μας, που τόσο μας ταλαιπώρησε, κλείστηκε επιτέλους
-κι οριστικά-
στον κάδο των αχρήστων. 

Paradise Lost

Παράδεισος είναι να είχε περισσέψει
εκείνο το απελπισμένο βλέμμα
του πατέρα
που συνέλαβες κατά λάθος κάνοντας τα πρώτα
σου βήματα στην αυλή.

Να είχαν κλείσει οι πόρτες το βράδυ,
και να είχες αποκοιμηθεί κάτω από το
κουρδιστό σου μόμπιλε
χωρίς να ακούς τα τρομαχτικά βήματα
και τους ψιθύρους απ' έξω ...

Τις ανυπόφορες κυριακές της εφηβείας σου
στον πρώτο καρπό του ιδρώτα
παράδεισος είναι να ξυπνούσες σε ένα σπίτι γεμάτο φως.
Γεμάτο μικρές, ευδιάθετες πόρνες.

Να υπήρχε πάντα εύκαιρο ένα απαλό γυναικείο χέρι στην έξαψη.

Παράδεισος είναι να μην είχε πάει
η παιδική σου φαντασία στο βρόντο. Να μπορούσες
διάολε να πετάξεις, να δεις τον κόσμο από ψηλά.
Κι ύστερα να μεταμορφωθείς.
Να γινόσουν λιοντάρι, αετός ...
ή ακόμα πιο ιδανικά η ίδια η βροχή.

Παράδεισος είναι όλα αυτά και τόσα άλλα που επιθύμησες
και βέβαια δεν έγιναν ποτέ. Όλα όσα σκότωσε ο καιρός,
ή έστω κι αυτά που έκρυψες -όπως όπως- στα κακότεχνα ημερολόγια σου
για να σου βγάζουν έπειτα την γλώσσα.

Παράδεισος είναι βέβαια κι ο έρωτας της,

τα φιλιά της,

το κοίταγμα της,

η μυρωδιά της

...

μια υπόθεση χαμένη εξ' αρχής.

Ο έρωτας

Δεν υπάρχει πιο γελοίο, πιο σκοτεινό πράγμα

από τον έρωτα ενός άνδρα που δεν είναι πια 

νέος.

Περνάει ο καιρός, βαραίνει το κλίμα,

δεν σηκώνει χαριτωμένες ευαισθησίες,

δεν σηκώνει δράματα...και το πάθος καταντά

απλά κάτι που δεν καταπίνεται.

Δεν πάει κάτω. Μια ατελείωτη σκέψη

που επιστρέφει, ένα αγκάθι σε κάθε ρουφηξιά.

Δεν είναι ο έρωτας για τέτοιες ηλικίες.  Πιο

πολύ είναι σαν ντροπή. Σαν στίγμα. Μια ανέλπιδη προσπάθεια

να αποφύγεις το ρεζίλι.

Μέχρι Πότε

έμαθα να υπολογίζω την απόσταση μου
από τους ανθρώπους με το μίσος κι όχι με
την αγάπη. θες από βίτσιο, θες επειδή δεν
γινόταν αλλιώς, ποιος να ξέρει.

κι όσο περνάει ο χρόνος αντί να νιώθω
πως γερνάω, νιώθω πως επιστρέφω
πίσω στην ίδια άσχημη εποχή της νεότητας
μου.

τότε που η μοναξιά μου είχε υπερφυσικές διαστάσεις
όπως η θάλασσα, ή το διάστημα
ή μπορεί και απλά ένας δρόμος που δεν καταλήγει
πουθενά.

ακόμα εκείνος ο δυνατός άνεμος σφυρίζει
γύρω. Σαν τα φύλλα σκορπάει τους
εραστές που είχα, τις ελπίδες, τις σκέψεις...

το μόνο που έχω, το μόνο μέτρο που κρατώ,
είναι εκείνο το μίσος, βαριές κουβέντες που αντηχούν
μαζί με το σφυγμό μου, βήμα το βήμα ώσπου
μια μέρα να ξυπνήσω στο κρεβάτι και να κλειστώ
στην αγκαλιά σου.