Η ανοιξιάτικη βροχή

Πολλές φορές σκέφτομαι τη ζωή μου μια τελειωμένη υπόθεση...θέλω να πω, πως οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, τα χρόνια έχουν περάσει και δεν υπάρχει πια και το κουράγιο να αλλάξεις τα πράγματα.

Ίσως να άντεχα καλύτερα αν μου άρεσαν το καλοκαίρι ή οι εκδρομές ή τα ψώνια...αν είχα το ταλέντο να πείθομαι από τις μικρές καθημερινές απολαύσεις...αλλά όχι. Εγώ είμαι πολύ ξεροκέφαλος, πολύ αλαζόνας...για όλα αυτά.

Ακόμα και η ενασχόληση με την  τέχνη...είναι μέρες που μου φαίνεται μια επιτήδευση, ένας πιθηκισμός για αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο να σταθούν απέναντι στη μοίρα της ζωής τους. 'Ποιος τον χέζει τον James Joyce...' μονολογώ.

Πολύ την ευχαριστιέμαι λοιπόν αυτή την ανοιξιάτικη βροχή. Γιατί για εμάς τους απαισιόδοξους είναι μια επιβεβαίωση της φιλοσοφίας μας. Ο ήχος της, τα χρώματά της.

Πολύ τον ευχαριστιέμαι επίσης αυτόν τον καινούριο έρωτα που εμφανίστηκε στη ζωή μου. Είναι αδιέξοδος και καταδικασμένος. Κι όταν μιλάω στο τηλέφωνο το βράδυ με την αγαπημένη μου, νιώθω μια ικανοποίηση, γιατί και η φωνή της είναι και αυτή μια επιβεβαίωση της φιλοσοφίας μου. Ένας τρυφερός αχός βροχής προτού αποκοιμηθώ.

Μου μυρίζει ανθρώπινο κρέας

Ίσως την πιο ξεχωριστή θέση στην βιβλιοθήκη μου αλλά και στην καρδιά μου έχουν τα παραδοσιακά ελληνικά παραμύθια που συνέλεξε κι επιμελήθηκε ο Γεώργιος Μέγας εικονογραφημένα από τον Φώτη Κόντογλου και τον Ράλλη Κοψίδη

Γνωμικά, αστεία και ολόκληρες αλλοπρόσαλλες ιστορίες της ελληνικής υπαίθρου αλλά και της μακρινής βυζαντινής καθημερινότητας.

Λες παραμύθια και συνήθως στο μυαλό σου έρχεται ένας παππούς με τα αφράτα ροδομάγουλα κοντά στο τζάκι να διηγείται. Όμως με αυτά τα παραμύθια είναι αλλιώς γιατί δεν είναι ξενόφερτα. Διαβάζοντας τα περπατάς μέσα στη ζέστη και τις καλαμιές, τους χωματόδρομους και τους ελαιώνες της Ελλάδας.

Το βασικό θέμα είναι η νίκη του αγνού, του αλλοπαρμένου επί της καθιερωμένης λογικής του κόσμου. Σπανοί, μισότρελοι, καλόγεροι, κουτσοί...αυτοί είναι οι ήρωες που με τα καμώματά τους κερδίζουν τις πιο όμορφες πριγκίπισσες καθώς βέβαια και την εύνοια των μαγικών φυσικών στοιχείων...των φιδιών, των πτηνών και των δράκων.

Έτσι θεώρησε τον κόσμο η λαϊκή σοφία. Και πολύ σωστά έκανε. "Ο λαός ανέκαθεν ξεπέρασε τους λογικούς φραγμούς, κι ένιωσε να επικοινωνεί με τη φύση ολόκληρη, αισθάνθηκε σαν πλάσματα αδελφικά τ' άλογα, τα "νοητάκια", τους σκύλους, τα πουλιά, τα ζώα", λέει ο Μέγας.

Πράγματι. Έτσι είναι. Ένας μεταφυσικός μισανθρωπισμός υποβόσκει στη λαϊκή σοφία, μια αίσθηση πως τα ήθη των 'ανθρώπων', τα κοινωνικά τους πρέπει και η σοβαροφάνεια δεν έχουν την ομορφιά, δεν έχουν την αγάπη και την λάμψη των ανυποψίαστων ζώων και των αλαφροΐσκιωτων ηρώων.

'Μου μυρίζει ανθρώπινο κρέας' λέει καχύποπτα ο νοικοκύρης δράκος που μπαίνει στο σπιτικό του μετά από πολλές μέρες ταξιδιών ή δουλειάς. Ανθρώπινο κρέας...τι κουβέντα, τι όμορφος μισανθρωπισμός.