Η ανοιξιάτικη βροχή

Πολλές φορές σκέφτομαι τη ζωή μου μια τελειωμένη υπόθεση...θέλω να πω, πως οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, τα χρόνια έχουν περάσει και δεν υπάρχει πια και το κουράγιο να αλλάξεις τα πράγματα.

Ίσως να άντεχα καλύτερα αν μου άρεσαν το καλοκαίρι ή οι εκδρομές ή τα ψώνια...αν είχα το ταλέντο να πείθομαι από τις μικρές καθημερινές απολαύσεις...αλλά όχι. Εγώ είμαι πολύ ξεροκέφαλος, πολύ αλαζόνας...για όλα αυτά.

Ακόμα και η ενασχόληση με την  τέχνη...είναι μέρες που μου φαίνεται μια επιτήδευση, ένας πιθηκισμός για αδύναμους ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο να σταθούν απέναντι στη μοίρα της ζωής τους. 'Ποιος τον χέζει τον James Joyce...' μονολογώ.

Πολύ την ευχαριστιέμαι λοιπόν αυτή την ανοιξιάτικη βροχή. Γιατί για εμάς τους απαισιόδοξους είναι μια επιβεβαίωση της φιλοσοφίας μας. Ο ήχος της, τα χρώματά της.

Πολύ τον ευχαριστιέμαι επίσης αυτόν τον καινούριο έρωτα που εμφανίστηκε στη ζωή μου. Είναι αδιέξοδος και καταδικασμένος. Κι όταν μιλάω στο τηλέφωνο το βράδυ με την αγαπημένη μου, νιώθω μια ικανοποίηση, γιατί και η φωνή της είναι και αυτή μια επιβεβαίωση της φιλοσοφίας μου. Ένας τρυφερός αχός βροχής προτού αποκοιμηθώ.