Ανάξιοι το χρέος του έρωτα...

Δεν σε συγχώρεσα ποτέ κι ούτε τον εαυτό μου
πιο πολύ γιατί ήμασταν ανάξιοι
το χρέος του έρωτα
να ξεπληρώσουμε με τίμιο τρόπο που ν' αρμόζει σε ένα τέτοιο Θεό.

Δικηγορίστικα τερτίπια δεν αντέχουν στην κρίση του.
Ούτε ο χρόνος, ούτε η απόσταση, ούτε ο θάνατος
ο ίδιος με τα φριχτά όρνεα και τον τρομερό
σκύλο Κέρβερο μπορεί να τρομάξει αυτούς που αγαπούν με ιερό δεσμό.

Υπήρχαν ευκαιρίες, υπήρχαν τρόποι. Όμως σώθηκαν
όλα γρήγορα. Το κουράγιο, η πίστη, η υπομονή,
η εγκαρτέρηση μέσα απ' τις εποχές της μοναξιάς
για το κορμί του άλλου που μπορεί να ξεδιψάσει την οργή.

Δεν μας φυλάει τίποτα τώρα αγάπη μου απ' τις Ερινύες.
Κανένας λόγος ρήτορα, καμιά σοφιστεία που με
γλυκιά κουβέντα κολακεύει τους ανθρώπους.
Δες πως η νύχτα έρχεται. Πως έρχεται το σούρουπο
εγκυμονώντας άσχημα όνειρα.

Ούτε της πόλης το κουτσομπολιό, ούτε οι ντροπές
που φέρνει η φτώχεια. Ούτε τα μαχαιρώματα
στα σκοτεινά δρομάκια να συγκριθούν μπορούν με αυτό
τον φόβο.

Ο Κοιμώμενος Έρως. Μπρούτζινο άγαλμα της ελληνιστικής περιόδου από την Ρόδο. Βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Ένα αληθινό ρεαλιστικό αριστούργημα ενός από τους αρχαιότερους Θεούς. Αναμένουμε ακόμα το ξύπνημα του...

  

Οι Αμαρτωλοί

"Τζόυ, Τζόυ, πως την κάνεις έτσι γλυκιά την σάλτσα;" ρώτησε ο κοκαλιάρης ο Μπόμπυ.
"Το Γκραν Μαρνιέ την κάνει έτσι", του απάντησα. "Όμως καίω όλο το οινόπνευμα."

Μου έλειψε η παλιά μου ζωή. 
Τώρα που πήρα τον σωστό δρόμο 
πεθύμησα το αίμα. 
Πεθύμησα να ζω όπως επέλεξα να ζω.





Κάθισα αναπαυτικά και τους κοίταζα που έτρωγαν. Καταβρόχθιζαν το φαγητό σαν να ήταν το τελευταίο τους γεύμα. Θα λεγε κανείς πως ετοιμάζονταν όλοι  για την ηλεκτρική καρέκλα. Μετά το φαγητό μισοξάπλωσαν στις πολυθρόνες τους κι άρχισαν να κάνουν αηδιαστικούς θορύβους. Εγώ πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ.

Να μην σκέφτομαι άλλο 
πέρα από σαρκικές απολαύσεις 
και τις φωτογραφίες από τους τόπους του εγκλήματος·
μέσα στο φως του Αυγερινού.

Αμέσως ξαναβγήκα τρέχοντας από την κουζίνα κρατώντας στο χέρι μου ένα βαζάκι με αγγουράκια τουρσί. "Τι διάβολο είναι τούτο εδώ;" ούρλιαξα. Ανάμεσα στα αγγουράκια είχα διακρίνει ένα ανθρώπινο δάχτυλο. Έναν δείχτη. Κοπάνησα το βαζάκι στο τραπέζι κι όλοι έβαλαν τα γέλια.

"Α, αυτό; Δεν είναι τίποτα, είναι το δάχτυλο του Φράνκι" είπε στο τέλος ο Τόμμυ Άγκρο. "Δούλευε μπάρμαν σ' ένα μαγαζί μου. Όποτε ανοίγω καινούριο μαγαζί, αφήνω αυτό το βαζάκι πίσω από το μπαρ για να βλέπουν όλοι όσοι δουλεύουν για μένα. Του βάζω και μια μικρή ταμπέλα που λέει; Αυτό είναι το δάχτυλο του Φράνκι. Είναι εδώ γιατί έκλεψε το αφεντικό του. Έτσι όποιος μ.. δουλεύει για μένα, θα το σκεφτεί καλά για να με κλέψει...Αν τσακώσω κανένα για δεύτερη φορά του κόβω το χέρι. Μέχρι τώρα έχω κόψει μόνο ένα χέρι. Το χω στον καταψύκτη, στο σπίτι μου, στη Νέα Υόρκη. Θες να το φέρω μαζί μου την άλλη φορά που θα ξανακατέβω Τζόυ;"

Μου έλειψαν τα μαύρα σου αθλητικά παπούτσια.
Αυτά που φόραγες την πρώτη μας φορά...
Τότε που κατάλαβα πως είσαι σαν κι εμένα
και αλλαξοπίστησα για να σ' ερωτευτώ.




"Ευχαριστώ πολύ να μένει." Κουνώντας το κεφάλι μου ξαναμπήκα στην κουζίνα του Τ.Α. κι είχα το νου μου μήπως ανακαλύψω και τίποτα άλλα ανθρώπινα κομμάτια.

Η ιστορία είναι από το βιβλίο Η Κουζίνα της Μαφίας του Joseph "Joe Dogs" Ianuzzi. Μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Άρτεμη. Εκδ. Παπαδόπουλος. Στην φωτογραφία ο ιδρυτής της εκκλησίας του Σατανά Αντόν Ζαντόρ ΛαΒέι σε νεαρή ηλικία. Μεταφράζω τα λόγια του από την επίσημη βιογραφία του.

 "Ο Σατανάς απαιτεί κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να βάλεις την υπογραφή σου με αίμα ξεπουλώντας την ψυχή σου. Απαιτεί να ζήσεις την ζωή σου όσο πιο ολοκληρωμένα μπορείς, να ευημερήσεις με την δύναμη του μυαλού σου και να αποφύγεις την δυστυχία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους."