Το καινούριο μου επώνυμο μπλογκ

Η τέχνη της αποτυχίας


http://greekfailure.blogspot.gr/

θα μαι δικός σου

θα μαι δικός σου, όσο περνάει ο καιρός
κάθε μέρα και πιο πολύ
κάθε νύχτα, κάθε στιγμή. Εσύ θα ραγίζεις
κι εγώ θα σε γεμίζω.

Ότι είναι δικό μου θα είναι και δικό σου.
Τα γεννητικά μου όργανα.
Και οι στοίβες με τις εφημερίδες.
Και τα άδεια ποτήρια πλάι στο κομοδίνο.
Και τα αθλητικά μου παπούτσια.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο χτυπούν οι ώρες
όλο και πιο πολύ.

.

Ανάξιοι το χρέος του έρωτα...

Δεν σε συγχώρεσα ποτέ κι ούτε τον εαυτό μου
πιο πολύ γιατί ήμασταν ανάξιοι
το χρέος του έρωτα
να ξεπληρώσουμε με τίμιο τρόπο που ν' αρμόζει σε ένα τέτοιο Θεό.

Δικηγορίστικα τερτίπια δεν αντέχουν στην κρίση του.
Ούτε ο χρόνος, ούτε η απόσταση, ούτε ο θάνατος
ο ίδιος με τα φριχτά όρνεα και τον τρομερό
σκύλο Κέρβερο μπορεί να τρομάξει αυτούς που αγαπούν με ιερό δεσμό.

Υπήρχαν ευκαιρίες, υπήρχαν τρόποι. Όμως σώθηκαν
όλα γρήγορα. Το κουράγιο, η πίστη, η υπομονή,
η εγκαρτέρηση μέσα απ' τις εποχές της μοναξιάς
για το κορμί του άλλου που μπορεί να ξεδιψάσει την οργή.

Δεν μας φυλάει τίποτα τώρα αγάπη μου απ' τις Ερινύες.
Κανένας λόγος ρήτορα, καμιά σοφιστεία που με
γλυκιά κουβέντα κολακεύει τους ανθρώπους.
Δες πως η νύχτα έρχεται. Πως έρχεται το σούρουπο
εγκυμονώντας άσχημα όνειρα.

Ούτε της πόλης το κουτσομπολιό, ούτε οι ντροπές
που φέρνει η φτώχεια. Ούτε τα μαχαιρώματα
στα σκοτεινά δρομάκια να συγκριθούν μπορούν με αυτό
τον φόβο.

Ο Κοιμώμενος Έρως. Μπρούτζινο άγαλμα της ελληνιστικής περιόδου από την Ρόδο. Βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Ένα αληθινό ρεαλιστικό αριστούργημα ενός από τους αρχαιότερους Θεούς. Αναμένουμε ακόμα το ξύπνημα του...

  

Οι Αμαρτωλοί

"Τζόυ, Τζόυ, πως την κάνεις έτσι γλυκιά την σάλτσα;" ρώτησε ο κοκαλιάρης ο Μπόμπυ.
"Το Γκραν Μαρνιέ την κάνει έτσι", του απάντησα. "Όμως καίω όλο το οινόπνευμα."

Μου έλειψε η παλιά μου ζωή. 
Τώρα που πήρα τον σωστό δρόμο 
πεθύμησα το αίμα. 
Πεθύμησα να ζω όπως επέλεξα να ζω.





Κάθισα αναπαυτικά και τους κοίταζα που έτρωγαν. Καταβρόχθιζαν το φαγητό σαν να ήταν το τελευταίο τους γεύμα. Θα λεγε κανείς πως ετοιμάζονταν όλοι  για την ηλεκτρική καρέκλα. Μετά το φαγητό μισοξάπλωσαν στις πολυθρόνες τους κι άρχισαν να κάνουν αηδιαστικούς θορύβους. Εγώ πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω τον καφέ.

Να μην σκέφτομαι άλλο 
πέρα από σαρκικές απολαύσεις 
και τις φωτογραφίες από τους τόπους του εγκλήματος·
μέσα στο φως του Αυγερινού.

Αμέσως ξαναβγήκα τρέχοντας από την κουζίνα κρατώντας στο χέρι μου ένα βαζάκι με αγγουράκια τουρσί. "Τι διάβολο είναι τούτο εδώ;" ούρλιαξα. Ανάμεσα στα αγγουράκια είχα διακρίνει ένα ανθρώπινο δάχτυλο. Έναν δείχτη. Κοπάνησα το βαζάκι στο τραπέζι κι όλοι έβαλαν τα γέλια.

"Α, αυτό; Δεν είναι τίποτα, είναι το δάχτυλο του Φράνκι" είπε στο τέλος ο Τόμμυ Άγκρο. "Δούλευε μπάρμαν σ' ένα μαγαζί μου. Όποτε ανοίγω καινούριο μαγαζί, αφήνω αυτό το βαζάκι πίσω από το μπαρ για να βλέπουν όλοι όσοι δουλεύουν για μένα. Του βάζω και μια μικρή ταμπέλα που λέει; Αυτό είναι το δάχτυλο του Φράνκι. Είναι εδώ γιατί έκλεψε το αφεντικό του. Έτσι όποιος μ.. δουλεύει για μένα, θα το σκεφτεί καλά για να με κλέψει...Αν τσακώσω κανένα για δεύτερη φορά του κόβω το χέρι. Μέχρι τώρα έχω κόψει μόνο ένα χέρι. Το χω στον καταψύκτη, στο σπίτι μου, στη Νέα Υόρκη. Θες να το φέρω μαζί μου την άλλη φορά που θα ξανακατέβω Τζόυ;"

Μου έλειψαν τα μαύρα σου αθλητικά παπούτσια.
Αυτά που φόραγες την πρώτη μας φορά...
Τότε που κατάλαβα πως είσαι σαν κι εμένα
και αλλαξοπίστησα για να σ' ερωτευτώ.




"Ευχαριστώ πολύ να μένει." Κουνώντας το κεφάλι μου ξαναμπήκα στην κουζίνα του Τ.Α. κι είχα το νου μου μήπως ανακαλύψω και τίποτα άλλα ανθρώπινα κομμάτια.

Η ιστορία είναι από το βιβλίο Η Κουζίνα της Μαφίας του Joseph "Joe Dogs" Ianuzzi. Μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Άρτεμη. Εκδ. Παπαδόπουλος. Στην φωτογραφία ο ιδρυτής της εκκλησίας του Σατανά Αντόν Ζαντόρ ΛαΒέι σε νεαρή ηλικία. Μεταφράζω τα λόγια του από την επίσημη βιογραφία του.

 "Ο Σατανάς απαιτεί κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να βάλεις την υπογραφή σου με αίμα ξεπουλώντας την ψυχή σου. Απαιτεί να ζήσεις την ζωή σου όσο πιο ολοκληρωμένα μπορείς, να ευημερήσεις με την δύναμη του μυαλού σου και να αποφύγεις την δυστυχία. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι αυτό για τους περισσότερους ανθρώπους."

Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους (D.H. Lawrence)

Άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους

Μην τους βοηθάς.

Άσε τους νεκρούς να φροντίσουν τους νεκρούς τους.

Άσε τους μονάχους.

Μην τους υπηρετείς.

Μέσα στα ρυπαρά νεκρά τους χέρια

οι μακαρίτες έχουν σωρούς λεφτά,

μην τα πάρεις.

Μέσα στα κατάφορτα νεκρά μυαλά τους

έχουν οι νεκροί εκατομμύρια λέξεις,

λέξεις φωσφορικές όπως τα οστά

λέξεις μιας σοφίας αποσυντεθειμένης. Ιερές λέξεις που βρωμούν

ανεπαισθήτως.

Μην τις πιστέψεις ποτέ.

Μυριάδες νεκροί. Μοιάζουν παντοδύναμοι.

Κινούν τα τρένα, δίνουνε καύση στα μοτέρ

...σέρνουν τα πλοία στη μέση των πελάγων.

Γρανάζια που περιστρέφονται χωρίς σταματημό

και σας κρατούν εκατομμύρια στο ζυγό, ταπεινούς δούλους να δίνετε το αίμα,

θαρρώντας πως εσείς υψώνετε τον ήλιο.

Είναι το μεγάλο ψέμα τους.

Τα γρανάζια της βιομηχανίας όμως δεν είναι οι μύλοι του Θεού.

Γιατί οι μύλοι του Θεού αλέθουνε αλλιώς ... με τους ανέμους της ζωής

και τις μυλόπετρες.

Εμπιστευτείτε τους παρότι αλέθουν λίγο

κι αυτό πολύ αργά...

Κι όσο για τους μύλους των ανθρώπων

μην υποδουλώνεστε σε αυτούς.

Οι νεκροί σας δίνουν τα πλοία και τις μηχανές και τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο

και το γραμμόφωνο

στέλνουν τα αεροπλάνα και διασχίζουν τον ουρανό,

και έπειτα λένε: ιδού, ζείτε την μεγάλη ζωή!

Καθώς ακούτε το γραμμόφωνο, καθώς παρακολουθείτε το φιλμ, καθώς οδηγάτε

το αμάξι

καθώς διαβάζετε για το αεροσκάφος που διέσχισε τον ατίθασο Ατλαντικό,

...ιδού, ζείτε την μεγάλη ζωή, την σπουδαία ζωή!

Όπως ξέρετε είναι ένα απόλυτο ψέμα.

Πεθαίνετε όλοι αργά, χλωμιάζετε σαν πτώματα

ακούγοντας το.

Φτύστε το.

Πάψετε να ακούτε τους ζωντανούς νεκρούς

γιατί το μόνο που λαχταρούν είναι η ζωή σας.

Πάψετε να δουλεύετε για τους νεκρούς με τις χρυσές οδοντοστοιχίες

είναι τόσο άπληστοι, όμως αβοήθητοι αν δεν τους υπηρετείς

Μην είστε ποτέ καλοί με τους πεθαμένους που σας χαμογελάνε

Είναι ντροπή να κανακεύετε τα πτώματα

τα αποκρουστικά παχιά πτώματα των ζωντανών νεκρών.

Σκεπάστε με χώμα έναν άνθρωπο όταν τελειώσει η ζωή του. Αποχαιρετίστε τον με σεβασμό.

Όμως τους νεκρούς που περπατούν και μιλούν και πείθουν,

τους νεκρούς με τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις ασφάλειες ζωής

μην τους λυπάστε...

Τελειώνετε με δαύτους γιατί αλλιώς μολύνετε το μέλλον των παιδιών.

(το ποίημα στα αγγλικά εδώ. Απόδοση από τον Main Menu. Το ποίημα αναφέρεται στα λόγια του Ιησού στο Κατά Λουκά Ευαγγέλιο ... άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς. συ δε απελθών διάγγελε την βασιλείαν του Θεού 9;60)

http://www.lifo.gr/team/u653/57057

Γράμμα στον δεκαεξάχρονο εαυτό μου. Στην στήλη της Lifo. Βαγγέλη Μακρή σ' ευχαριστώ πολύ !!!

Επανέρχομαι :)

Γιορτή

Τώρα τις μέρες της γιορτής μας επιτρέπεται

να είμαστε μελαγχολικοί.

Άλλωστε γιορτάσαμε όταν όλοι επέμεναν πως τα πράγματα

ήταν σοβαρά.

Δεν μας έλειψε η χαρά.

Στις ηλιόλουστες μέρες της εβδομάδας

βρεθήκαμε έξω

στα καταπράσινα άλση, σε δημόσια πάρκα

με έναν φίλο, με μια φίλη, με τον έρωτα

χαμηλά στο στομάχι

αχώνευτο, με το χώμα του ακόμα

στο στόμα.

Τις μέρες της βροχής βρήκαμε καταφύγιο 

στα ποιήματα που είχαν όλοι

ξεχάσει.

Στα κιτρινισμένα βιβλία, στις στοίβες

με τα χειρόγραφα

που τώρα αποκηρύξαμε.

Μεθύσαμε ανάμεσα στους τοίχους

των φοιτητικών εστιών

στις σύντομες, μικρές εκείνες παύσεις

της εξοντωτικής δουλειάς

του να είσαι ο εαυτός σου και τίποτα άλλο.

Δεν ήμασταν σίγουροι αν αυτό ήταν το σωστό.

Ούτε και τώρα. Ούτε ποτέ.

Όμως γνωρίζαμε πως πάνω από όλα το λάθος

ήταν μια υπέρτατη πράξη ελευθερίας.

Άλλο ηρωισμό δεν μας έταξε ο κόσμος.

Από το να επιλέγουμε να ζούμε

με τον δικό μας τρόπο

σε αντίθεση με τους ανέμους της εποχής ... 

Δεν μας έλειψε η χαρά. Και η λίγη περίσκεψη

που μας βαραίνει, θα μας οδηγήσει 

μια μέρα αυτή

σε μεγαλύτερη, πιο σπουδαία γιορτή. 

Μια ιστορία ειπωμένη από έναν ηλίθιο (του D.H. Lawrence)

Η σύγχρονη ζωή είναι μια ιστορία ειπωμένη από έναν ηλίθιο.

Γυναίκες συνθετικές με επίπεδο στήθος, στρατιωτικό κούρεμα, αδιευκρίνιστου φύλου.

και κοσμικοί νέοι που σπρώχνουν στο πλήθος

με φύλο ακόμα πιο ακαθόριστο,

Και τ' αποστειρωμένα βρέφη μέσα στα λίκνα τους, σκάφη ορθογώνια σαν κάσες.

Ο σπουδαίος ηλίθιος των μαζικών κοινωνιών, οφείλουμε να το παραδεχθούμε

πως λέει βαρετές, χωρίς νόημα, σιχαμερές ιστορίες 

κι επαναλαμβάνει τον εαυτό του -κάθε τόσο- όπως ο ήχος του νερού στη λεκάνη του WC.     

το ποίημα στα αγγλικά εδώ. Απόδοση από τον Main Menu.