Στη χώρα των Λιλιπούτειων

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν τον Γκιούλιβερ στη χώρα των Λιλιπούτειων.

 Ξαπλωμένος πάνω στις στρωσιές του κρεβατιού, με τον γάτο στρογγυλοκαθισμένο πλάι από το μαξιλάρι.

 Η προοπτική του είναι αφύσικη, το κεφάλι του, οι μικρές πατουσίτσες φαίνονται πελώρια σαν ρωμαϊκό μνημείο της αυτοκρατορίας. Και το σώμα μου μια έκταση. Ένα χωράφι με θαυμαστούς ξεχωριστούς οπωρώνες, με ακαλλιέργητα τμήματα και πληγές κατάμαυρες από τη βροχή.

 Ίσως κάπως έτσι να είναι ο θάνατος. Ίσως κάπως έτσι να είναι και ο έρωτας. Μια λεπτομερής κατάκτηση κάθε πιθαμής, κάθε μυρωδιάς και φαινομένου του σώματος.