Ο άνθρωπος ζει την τραγωδία της απόλυτης σύνθεσης. Του απόλυτου έλεγχου πάνω στην πραγματικότητα. Κι όμως κάθε πράξη μας είναι μια επιβεβαίωση αυτής της αποτυχίας μας.
Ας πούμε ο Κάφκα αποζητούσε απελπισμένα ένα τέλος, μια οργανική εξήγηση της σύγχρονης ζωής, όπως αυτή που του κληροδότησε η εβραϊκή παράδοση με τον Θεό δημιουργό...στο τέλος όμως επιβεβαίωσε με τον πιο επίπονο τρόπο μέσα στα έργα του το αντίθετο.
Ημιτελή μυθιστορήματα, ήρωες χωρίς σκοπό...
Μεταπολεμικά, με την εξάντληση του πολέμου και την απογοήτευση των ανθρώπων για όλους τους μεγάλους σκοπούς και τις ολοκληρωτικές ιδέες το κέντρο του νοήματος μετατέθηκε σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα.
Οι άνθρωποι λάτρεψαν τις κυριακάτικες βόλτες στην εξοχή, τις οικιακές συσκευές, την ανάγνωση αναψυχής και το γάμο. Το σήμα υποχώρησης θα το έδινε η Σύλβια Πλαθ αφήνοντας το γκάζι της κουζίνας ανοιχτό...και τα μίξερ ξεχαρβαλωμένα στο πάτωμα.
Δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσουμε κι άλλο αυτή την ιστορική αναδρομή. Τα νοήματα της ζωής έρχονται και φεύγουν σαν περαστικές λόξες, όπως η μόδα. Κανένα όμως δεν μπόρεσε να αποφύγει την αποτυχία του.
Έτσι σκέφτομαι το τελευταίο καιρό και οι κακές μου σκέψεις με οδηγούνε - παράδοξα- στο Θεό. Όποιον Θεό, όπως τον αισθάνεται ο καθένας. Ας πούμε μια πόρτα με λευκό φως στο σπίτι, μια έξοδο κινδύνου. Έναν τέτοιο Θεό.
Έναν τόπο που συναντιούνται οι φίλοι χωρίς τις συνηθισμένες μικροπρέπειές, χωρίς επιφυλάξεις...κι ίσως κι οι εραστές βρίσκουν εκείνη την μυστική λίμνη που αστράφτει πίσω από το πρώτο τους φιλί.
Κι όλοι οι άλλοι, οι υπόλοιποι, που δεν βρήκαμε μια παρηγοριά, ένα αποκούμπι...έχουμε μείνει αιώνια παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου