Κοντά στα ξερά...

Η σημερινή μέρα ήταν πολύ περίεργη. Δεν είχα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, πως να το περιγράψω. Όμως δεν ένιωθα τίποτα. Επίτηδες το πρωί έμεινα σπίτι και σκέφτηκα ένα σωρό θλιβερά πράγματα να με αυθυποβάλω. Τίποτα.

Το απόγευμα σε ένα πάρτυ γενεθλίων έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί τους ανθρώπους σαν μέσα από σκάφανδρο. Μικρά πλαστικά πιατάκια με τούρτα, πολύχρωμα καπέλα, happy birthday to you. 'Τι είναι όλα αυτά, τι σημαίνουν;' σκέφτηκα κι έπειτα βάδισα αργά σαν δύτης στην έξοδο λέγοντας 'να τον χαίρεστε'.

Δεν πειράζει. Ανθρώπινα είναι αυτά υποθέτω. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ακεφιά.  Μόνο που φοβάμαι μήπως αυτό είναι κάτι σοβαρό, κάτι που θα μείνει. Αρχίζω και τη μετανιώνω εκείνη την απόφαση που πήρα να πάψω να σε αγαπώ...κοντά στα ξερά, μου φαίνεται, καήκανε και τα χλωρά.