Διάβαζα τις προάλλες για τον Banksy που έβγαλε τα έργα του στο central park και ανέθεσε σε έναν γέρο να του τα πουλήσει. Με το ζόρι λέει έδωσε τρία συγκεντρώνοντας ένα πόσο γύρω στα 400 δολάρια. Έργα που πουλήθηκαν σε γκαλερί λίγους μήνες πριν για πολλές περισσότερες χιλιάδες.
Κι ύστερα θυμήθηκα τον Cobain και πως από ένας ξοφλημένος τύπος με σκισμένα τζην και ποιήματα γραμμένα στα σχολικά τετράδια έγινε ένα πραγματικό είδωλο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Θυμήθηκα τα πλήθη και την υστερία στις τηλεοράσεις κι ύστερα την αυτοκτονία του και τα δάκρυα των εφήβων που τον λάτρεψαν.
Υπάρχει κάτι τρομαχτικό στην ανθρώπινη μάζα. Είναι σαν ένα μεγάλο κτήνος. Της πετάς μια λιχουδιά και την κατευνάζεις, σου φαίνεται πως την ελέγχεις... Κι ύστερα κάνει ένα στραβοπάτημα και σε συνθλίβει. Όπως τους πίνακες του Banksy, όπως την καρδιά του Kurt Cobain.
Κι ύστερα θυμήθηκα τον Cobain και πως από ένας ξοφλημένος τύπος με σκισμένα τζην και ποιήματα γραμμένα στα σχολικά τετράδια έγινε ένα πραγματικό είδωλο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Θυμήθηκα τα πλήθη και την υστερία στις τηλεοράσεις κι ύστερα την αυτοκτονία του και τα δάκρυα των εφήβων που τον λάτρεψαν.
Υπάρχει κάτι τρομαχτικό στην ανθρώπινη μάζα. Είναι σαν ένα μεγάλο κτήνος. Της πετάς μια λιχουδιά και την κατευνάζεις, σου φαίνεται πως την ελέγχεις... Κι ύστερα κάνει ένα στραβοπάτημα και σε συνθλίβει. Όπως τους πίνακες του Banksy, όπως την καρδιά του Kurt Cobain.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου