Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς

Ήταν καλή, ήταν μικρή. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Έπεσα με τα μούτρα. Ήμουνα πεινασμένος για αθωότητα, για σαχλαμάρες...κι έχασα τα μυαλά μου εντελώς. Το ήξερα που θα καταλήξει όμως συνέχιζα να σπρώχνω και να περπατώ στα τυφλά. Το μόνο που ήθελα ήταν να την ακούω να με λέει μωράκι μου. Και να το λέω κι εγώ. Κι ύστερα να μου σχηματίζει μια καρδούλα με τα δάχτυλα και να μου κλείνει το μάτι. Α!

Υπάρχουν σκοτεινές δυνάμεις εκεί έξω. Υπάρχουν Θεοί. Είμαι σίγουρος για αυτό. Μικροί θεοί που έχουν κάποιες αιωνιότητες να σπαταλήσουν και κάθονται μέσα στα δάση και βαριούνται και δεν ξέρουν πως να περάσουν την ώρα τους και ψάχνουν θύματα για να γελάσουν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Καμιά φορά που έβρισκα τα λογικά μου τους φανταζόμουν όλους να μαζεύονται στα ερείπια ενός  ναού, με τα μικρά τους ποδαράκια και τα μικρά τους χεράκια και τα μυτερά ποντικίσια αυτιά τους και να λένε ... 'θυμάσαι που ο βλάκας...' Κι ύστερα να ξεκαρδίζονται. Να σκουπίζουν τα δάκρυα απ' τα μάτια τους απ' το πολύ γέλιο.

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Δηλαδή το κοριτσάκι συνέχισε στο δρόμο του όπως όλα τα κοριτσάκια. Να κάνει τις σπουδές του, να βάψει τα νυχάκια του, να πάει τις εκδρομές του κι όλα αυτά τα χαριτωμένα που κάνουν τα κοριτσάκια. Κι εγώ έμεινα πίσω να βράζω στο ζουμί μου. Μια φίλη μου μου το είπε στα ίσια. 'Καημενούλη μου είπε, μην βάλεις πάλι τα κλάματα.' ΧΑΧΑ. Που καταντήσαμε...

Επιστροφή λοιπόν στη μίζερη ζωή μου. Στη βαρετή δουλειά μου, στα ήσυχα βράδια, στις κυριακάτικες εφημερίδες... Τώρα που τα μάγια λύθηκαν συνειδητοποιώ ότι το περισσότερο που έχω να περιμένω από το μέλλον είναι η αποφυγή ενός εμφράγματος, ένας υγιής προστάτης, χαμηλό ζάχαρο... Ποιός ξέρει. Ίσως -αν το θέλει κι ο Θεός- να δω να πετυχαίνει κι η κίνηση των 58 για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς.