Woody Allen

Κάθε φορά που θα βρεθώ σπίτι η μητέρα μου θα αναφέρει ένα δυο νεκρούς. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, είναι το θέμα της. Υποθέτω πως υποκρύπτει μία νεύρωση με το φόβο του θανάτου... Ο παιδίατρος που έμεινε στον τόπο. Ο ταχυδρόμος ο οποίος ήτανε ηδονοβλεψίας και σκοτώθηκε προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία. Αλλά και γνωστά οικεία πρόσωπα, μακρινοί παππούδες, αδέρφια ακόμα και κατοικίδια όπως ο οικογενειακός σκύλος Λέων τον οποίον παρέσυρε μία μοτοσυκλέτα.

Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Το νεκρολόγιο -κατά το πελατολόγιο- είναι ατελείωτο. Γεγονός πάντως είναι πως έχω συνηθίσει. Πολύ ωραία είναι που τρώμε το μεσημεριανό μας έτσι μακάβρια. Κάποια μέρα θα γίνουμε σαν αυτούς κι εμείς. Θα μιλούν για εμάς τρώγοντας, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το τρομαχτικό ενδεχόμενο της ανυπαρξίας. Έτσι είναι η ζωή περνάει...συνοπτικά, σαν αστείο του Woody Allen, σαν την λυχνία απ' το φως που σβήνει.

The love, that dare not speak its name

Θυμάμαι όταν, συνεσταλμένος φοιτητής εγώ, πρωτομπήκα στο γραφείο του καθηγητή Άλαν Σινφιλντ...ένα μικρό θρανίο, ελάχιστα βιβλία στο ράφι -κυρίως αυτά που είχε συγγράψει ο ίδιος- και μια εντυπωσιακή αφίσα από την θεατρική παράσταση Λεωφορείον ο Πόθος. Ο τρόπος που με κοίταξε έχει μείνει για πάντα αποτυπωμένος στη μνήμη μου. Μια οικειότητα αταίριαστη για την περίσταση, μια έκπληξη συμπάθειας. Ποτέ δεν μιλήσαμε για κάτι προσωπικό. Τα τυπικά των μαθημάτων, συμβουλές και κάτι αστεία βρετανικά τα οποία τα στόλιζε με το ανόητο παιδικό του χαμόγελο.

Παρόλαυτα οι απόψεις μας πάντα συνέπιπταν, λίγο έως πολύ, και παρότι μας χώριζαν πολλά χρόνια, πολλά γούστα -ο Άλαν ήταν ομοφυλόφιλος- η αίσθηση πως έχουμε κάτι κοινό, κάτι αδερφικό ήταν έντονη κι ας μην το λέγαμε ξεκάθαρα.

Μια από τις χαρακτηριστικές εμμονές του Άλαν ήταν η παρείσφρηση της ιδεολογίας ακόμα και στις πιο ας το πούμε 'αγνές' εκφάνσεις της ζωής. Κάτι βέβαια το οποίο ιδιοσυγκρασιακά με έβρισκε απολύτως σύμφωνο. Μάλιστα στα πρώτα μας μαθήματα, ήμουνα εγώ πρώτος που άρχισα να μιλώ, χωρίς να ξέρω τότε τις απόψεις του, για τις ύποπτες 'συναλλαγές΄ του έρωτα και της φιλίας. Όλα είναι εξουσία και υποταγή του είχα πει...και τότε αυτός ενθουσιασμένος κατέβασε από το ράφι το βιβλίο του 'Εξουσία και σεξουαλικότητα' στο οποίο ανέπτυσσε ακριβώς αυτή τη θέση διανθίζοντας την με παραδείγματα από την σύγχρονη και κλασσική λογοτεχνία.

Οι ομοιότητες δεν ήταν βέβαια μόνο ακαδημαικές. Ήμασταν ψυχές από την ίδια στόφα. Ιδρώναμε κι οι δύο υπερβολικά στα χέρια -πολλές φορές σκουπίζαμε ταυτόχρονα τα χέρια μας στο παντελόνι την ώρα του μαθήματος- και είχαμε και οι δύο μια εμμονή με τα τζην πουκάμισα και τα αθλητικά παπούτσια.

Αλλά και στο χιούμορ...θυμάμαι συζητούσαμε για εκείνο το σύγγραμα του Barthes όπου εξηγεί πως όταν δώσεις ένας δώρο σε κάποιον που δεν μπορεί να το ξεπληρώσει με κάτι ανάλογο σε αξία ουσιαστικά του τονίζεις την δύναμη σου, του επιβάλλεσαι. Μελετήσαμε μάλιστα το θεατρικό του  Μάρλοου Διδώ, η βασίλισσα της Καρχηδόνας όπου ο Δίας παίζει στα γόνατά του τον Γανυμήδη -γνωστό τεκνό του Ολύμπου-  και του χαρίζει τα πολύτιμα κοσμήματα της Ήρας.

Την επόμενη μέρα της συζήτησης με περίμενε στην ταχυδρομική μου θυρίδα ένα βιβλίο του Άλαν με την εξής αφιέρωση. 'Ένα ταπεινό δώρο, ο καθηγητής σου...'
Στο μάθημα με υποδέχτηκε φυσικά με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελό του.

Όταν έφυγα από τη σχολή κρατήσαμε μία επαφή. Μου έστειλε μάλιστα και φωτογραφίες του από το ταξίδι του στα highlands. Χαριτωμένα πράγματα. Του έστειλα κι εγώ κάποια δοκίμια του Πετρόπουλου μεταφρασμένα στα αγγλικά. Αφιερώσεις γραμμένες στις άκρες των πρώτων σελίδων, ηλεκτρονική αλληλογραφία με σύντομες παραινέσεις και ευχές...

Πράγματι, ποτέ δεν μιλήσαμε για κάτι προσωπικό. Όμως η φιλία μας ήταν εκεί...και η αγάπη μας αν και ποτέ δεν εκφράστηκε με λόγια ήταν ακριβώς όπως την θέλαμε κι οι δυο μας. Ύποπτη, μα πέρα για πέρα αληθινή.

Barely Legal

Στην αρχή έρχεται η άρνηση. Απλά δεν θέλεις να το αποδεχθείς. Εγώ προσωπικά ήθελα να πάρω τηλέφωνο σε ένα δελτίο ειδήσεων...'έχω είδηση...εγώ κι αυτή δεν είμαστε μαζί'. Ήταν συνταραχτικό, κάτι σαν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.

Έπειτα έρχεται η θλίψη. Μια θλιβερή, θλιβερότατη θλίψη. Αχτένιστος, ατημέλητος, πας στη δουλειά όπως έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος από την διαφήμιση με τα δημητριακά ...'Τι έφαγες παιδί μου σήμερα;'...τίποτα μάνα.

'έναν σκέτο καφέ και τα τσιγάρα μου' θα ήταν η πιο ειλικρινής απάντηση

Και μετά η οργή. Δεν είναι απλά ότι πονάει. Είναι κι άδικο. Εσύ και αυτή. Να μην είστε μαζί; Σε ποιο μυθιστόρημα, σε ποια ταινία οι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο...να μην είναι μαζί..ποιος ανώμαλος Θεός, ποιος gay Θεός έχει βαλθεί να καταστρέψει την αληθινή αγάπη...

Και κάποια μέρα ξυπνάς το πρωί. Κι έξω είναι χαρά Θεού. Για κάποιο λόγο, που δεν εξηγείται, όλα τελείωσαν. Η μπόρα έχει περάσει. Δεν θυμάσαι τι και πως και γιατί.

Βασικά με δυσκολία θυμάσαι και  πως μύριζε -περίεργο, αυτή που μύριζε σαν εσένα μέσα σε άλλο σώμα όπως έλεγες, πως είναι δυνατόν να ξέχασες;..

Ένα παλιό σημείωμά της, μια καρδούλα από το μπρελόκ. Ξενοστισμένα φετίχ. Στον κάδο όλα...

Έξω είναι χαρά θεού, ένας κοκκινολαίμης τσιμπολογάει στο φως του ήλιου...και μια barely legal περιμένει τηλέφωνο σου για να δοκιμάσετε να σπάσετε το προηγούμενο της ρεκόρ σε οργασμούς.

Θεός ή έξοδος κινδύνου

Ο άνθρωπος ζει την τραγωδία της απόλυτης σύνθεσης. Του απόλυτου έλεγχου πάνω στην πραγματικότητα. Κι όμως κάθε πράξη μας είναι μια επιβεβαίωση αυτής της αποτυχίας μας.

Ας πούμε ο Κάφκα αποζητούσε απελπισμένα ένα τέλος, μια οργανική εξήγηση της σύγχρονης ζωής, όπως αυτή που του κληροδότησε η εβραϊκή παράδοση με τον Θεό δημιουργό...στο τέλος όμως επιβεβαίωσε με τον πιο επίπονο τρόπο μέσα στα έργα του το αντίθετο.

Ημιτελή μυθιστορήματα, ήρωες χωρίς σκοπό...

Μεταπολεμικά, με την εξάντληση του πολέμου και την απογοήτευση των ανθρώπων για όλους τους μεγάλους σκοπούς και τις ολοκληρωτικές ιδέες το κέντρο του νοήματος μετατέθηκε σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα.

Οι άνθρωποι λάτρεψαν τις κυριακάτικες βόλτες στην εξοχή, τις οικιακές συσκευές, την ανάγνωση αναψυχής και το γάμο. Το σήμα υποχώρησης θα το έδινε η Σύλβια Πλαθ αφήνοντας το γκάζι της κουζίνας ανοιχτό...και τα μίξερ ξεχαρβαλωμένα στο πάτωμα.

Δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσουμε κι άλλο αυτή την ιστορική αναδρομή. Τα νοήματα της ζωής έρχονται και φεύγουν σαν περαστικές λόξες, όπως η μόδα. Κανένα όμως δεν μπόρεσε να αποφύγει την αποτυχία του.

Έτσι σκέφτομαι το τελευταίο καιρό και οι κακές μου σκέψεις με οδηγούνε - παράδοξα- στο Θεό. Όποιον Θεό, όπως τον αισθάνεται ο καθένας. Ας πούμε μια πόρτα με  λευκό φως στο σπίτι, μια έξοδο κινδύνου. Έναν τέτοιο Θεό.

Έναν τόπο που συναντιούνται οι φίλοι χωρίς τις συνηθισμένες μικροπρέπειές, χωρίς επιφυλάξεις...κι ίσως κι οι εραστές βρίσκουν εκείνη  την μυστική λίμνη που αστράφτει πίσω από το πρώτο τους φιλί.

Κι όλοι οι άλλοι, οι υπόλοιποι, που δεν βρήκαμε μια παρηγοριά, ένα αποκούμπι...έχουμε μείνει αιώνια παιδιά.