Barely Legal

Στην αρχή έρχεται η άρνηση. Απλά δεν θέλεις να το αποδεχθείς. Εγώ προσωπικά ήθελα να πάρω τηλέφωνο σε ένα δελτίο ειδήσεων...'έχω είδηση...εγώ κι αυτή δεν είμαστε μαζί'. Ήταν συνταραχτικό, κάτι σαν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.

Έπειτα έρχεται η θλίψη. Μια θλιβερή, θλιβερότατη θλίψη. Αχτένιστος, ατημέλητος, πας στη δουλειά όπως έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος από την διαφήμιση με τα δημητριακά ...'Τι έφαγες παιδί μου σήμερα;'...τίποτα μάνα.

'έναν σκέτο καφέ και τα τσιγάρα μου' θα ήταν η πιο ειλικρινής απάντηση

Και μετά η οργή. Δεν είναι απλά ότι πονάει. Είναι κι άδικο. Εσύ και αυτή. Να μην είστε μαζί; Σε ποιο μυθιστόρημα, σε ποια ταινία οι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο...να μην είναι μαζί..ποιος ανώμαλος Θεός, ποιος gay Θεός έχει βαλθεί να καταστρέψει την αληθινή αγάπη...

Και κάποια μέρα ξυπνάς το πρωί. Κι έξω είναι χαρά Θεού. Για κάποιο λόγο, που δεν εξηγείται, όλα τελείωσαν. Η μπόρα έχει περάσει. Δεν θυμάσαι τι και πως και γιατί.

Βασικά με δυσκολία θυμάσαι και  πως μύριζε -περίεργο, αυτή που μύριζε σαν εσένα μέσα σε άλλο σώμα όπως έλεγες, πως είναι δυνατόν να ξέχασες;..

Ένα παλιό σημείωμά της, μια καρδούλα από το μπρελόκ. Ξενοστισμένα φετίχ. Στον κάδο όλα...

Έξω είναι χαρά θεού, ένας κοκκινολαίμης τσιμπολογάει στο φως του ήλιου...και μια barely legal περιμένει τηλέφωνο σου για να δοκιμάσετε να σπάσετε το προηγούμενο της ρεκόρ σε οργασμούς.