Κάθε φορά που θα βρεθώ σπίτι η μητέρα μου θα αναφέρει ένα δυο νεκρούς. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, είναι το θέμα της. Υποθέτω πως υποκρύπτει μία νεύρωση με το φόβο του θανάτου... Ο παιδίατρος που έμεινε στον τόπο. Ο ταχυδρόμος ο οποίος ήτανε ηδονοβλεψίας και σκοτώθηκε προσπαθώντας να ξεφύγει από την αστυνομία. Αλλά και γνωστά οικεία πρόσωπα, μακρινοί παππούδες, αδέρφια ακόμα και κατοικίδια όπως ο οικογενειακός σκύλος Λέων τον οποίον παρέσυρε μία μοτοσυκλέτα.
Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Το νεκρολόγιο -κατά το πελατολόγιο- είναι ατελείωτο. Γεγονός πάντως είναι πως έχω συνηθίσει. Πολύ ωραία είναι που τρώμε το μεσημεριανό μας έτσι μακάβρια. Κάποια μέρα θα γίνουμε σαν αυτούς κι εμείς. Θα μιλούν για εμάς τρώγοντας, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το τρομαχτικό ενδεχόμενο της ανυπαρξίας. Έτσι είναι η ζωή περνάει...συνοπτικά, σαν αστείο του Woody Allen, σαν την λυχνία απ' το φως που σβήνει.
Δεν ξέρω τι σημαίνουν όλα αυτά. Το νεκρολόγιο -κατά το πελατολόγιο- είναι ατελείωτο. Γεγονός πάντως είναι πως έχω συνηθίσει. Πολύ ωραία είναι που τρώμε το μεσημεριανό μας έτσι μακάβρια. Κάποια μέρα θα γίνουμε σαν αυτούς κι εμείς. Θα μιλούν για εμάς τρώγοντας, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν το τρομαχτικό ενδεχόμενο της ανυπαρξίας. Έτσι είναι η ζωή περνάει...συνοπτικά, σαν αστείο του Woody Allen, σαν την λυχνία απ' το φως που σβήνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου