Θυμάμαι όταν, συνεσταλμένος φοιτητής εγώ, πρωτομπήκα στο γραφείο του καθηγητή Άλαν Σινφιλντ...ένα μικρό θρανίο, ελάχιστα βιβλία στο ράφι -κυρίως αυτά που είχε συγγράψει ο ίδιος- και μια εντυπωσιακή αφίσα από την θεατρική παράσταση Λεωφορείον ο Πόθος. Ο τρόπος που με κοίταξε έχει μείνει για πάντα αποτυπωμένος στη μνήμη μου. Μια οικειότητα αταίριαστη για την περίσταση, μια έκπληξη συμπάθειας. Ποτέ δεν μιλήσαμε για κάτι προσωπικό. Τα τυπικά των μαθημάτων, συμβουλές και κάτι αστεία βρετανικά τα οποία τα στόλιζε με το ανόητο παιδικό του χαμόγελο.
Παρόλαυτα οι απόψεις μας πάντα συνέπιπταν, λίγο έως πολύ, και παρότι μας χώριζαν πολλά χρόνια, πολλά γούστα -ο Άλαν ήταν ομοφυλόφιλος- η αίσθηση πως έχουμε κάτι κοινό, κάτι αδερφικό ήταν έντονη κι ας μην το λέγαμε ξεκάθαρα.
Μια από τις χαρακτηριστικές εμμονές του Άλαν ήταν η παρείσφρηση της ιδεολογίας ακόμα και στις πιο ας το πούμε 'αγνές' εκφάνσεις της ζωής. Κάτι βέβαια το οποίο ιδιοσυγκρασιακά με έβρισκε απολύτως σύμφωνο. Μάλιστα στα πρώτα μας μαθήματα, ήμουνα εγώ πρώτος που άρχισα να μιλώ, χωρίς να ξέρω τότε τις απόψεις του, για τις ύποπτες 'συναλλαγές΄ του έρωτα και της φιλίας. Όλα είναι εξουσία και υποταγή του είχα πει...και τότε αυτός ενθουσιασμένος κατέβασε από το ράφι το βιβλίο του 'Εξουσία και σεξουαλικότητα' στο οποίο ανέπτυσσε ακριβώς αυτή τη θέση διανθίζοντας την με παραδείγματα από την σύγχρονη και κλασσική λογοτεχνία.
Οι ομοιότητες δεν ήταν βέβαια μόνο ακαδημαικές. Ήμασταν ψυχές από την ίδια στόφα. Ιδρώναμε κι οι δύο υπερβολικά στα χέρια -πολλές φορές σκουπίζαμε ταυτόχρονα τα χέρια μας στο παντελόνι την ώρα του μαθήματος- και είχαμε και οι δύο μια εμμονή με τα τζην πουκάμισα και τα αθλητικά παπούτσια.
Αλλά και στο χιούμορ...θυμάμαι συζητούσαμε για εκείνο το σύγγραμα του Barthes όπου εξηγεί πως όταν δώσεις ένας δώρο σε κάποιον που δεν μπορεί να το ξεπληρώσει με κάτι ανάλογο σε αξία ουσιαστικά του τονίζεις την δύναμη σου, του επιβάλλεσαι. Μελετήσαμε μάλιστα το θεατρικό του Μάρλοου Διδώ, η βασίλισσα της Καρχηδόνας όπου ο Δίας παίζει στα γόνατά του τον Γανυμήδη -γνωστό τεκνό του Ολύμπου- και του χαρίζει τα πολύτιμα κοσμήματα της Ήρας.
Την επόμενη μέρα της συζήτησης με περίμενε στην ταχυδρομική μου θυρίδα ένα βιβλίο του Άλαν με την εξής αφιέρωση. 'Ένα ταπεινό δώρο, ο καθηγητής σου...'
Στο μάθημα με υποδέχτηκε φυσικά με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελό του.
Παρόλαυτα οι απόψεις μας πάντα συνέπιπταν, λίγο έως πολύ, και παρότι μας χώριζαν πολλά χρόνια, πολλά γούστα -ο Άλαν ήταν ομοφυλόφιλος- η αίσθηση πως έχουμε κάτι κοινό, κάτι αδερφικό ήταν έντονη κι ας μην το λέγαμε ξεκάθαρα.
Μια από τις χαρακτηριστικές εμμονές του Άλαν ήταν η παρείσφρηση της ιδεολογίας ακόμα και στις πιο ας το πούμε 'αγνές' εκφάνσεις της ζωής. Κάτι βέβαια το οποίο ιδιοσυγκρασιακά με έβρισκε απολύτως σύμφωνο. Μάλιστα στα πρώτα μας μαθήματα, ήμουνα εγώ πρώτος που άρχισα να μιλώ, χωρίς να ξέρω τότε τις απόψεις του, για τις ύποπτες 'συναλλαγές΄ του έρωτα και της φιλίας. Όλα είναι εξουσία και υποταγή του είχα πει...και τότε αυτός ενθουσιασμένος κατέβασε από το ράφι το βιβλίο του 'Εξουσία και σεξουαλικότητα' στο οποίο ανέπτυσσε ακριβώς αυτή τη θέση διανθίζοντας την με παραδείγματα από την σύγχρονη και κλασσική λογοτεχνία.
Αλλά και στο χιούμορ...θυμάμαι συζητούσαμε για εκείνο το σύγγραμα του Barthes όπου εξηγεί πως όταν δώσεις ένας δώρο σε κάποιον που δεν μπορεί να το ξεπληρώσει με κάτι ανάλογο σε αξία ουσιαστικά του τονίζεις την δύναμη σου, του επιβάλλεσαι. Μελετήσαμε μάλιστα το θεατρικό του Μάρλοου Διδώ, η βασίλισσα της Καρχηδόνας όπου ο Δίας παίζει στα γόνατά του τον Γανυμήδη -γνωστό τεκνό του Ολύμπου- και του χαρίζει τα πολύτιμα κοσμήματα της Ήρας.
Την επόμενη μέρα της συζήτησης με περίμενε στην ταχυδρομική μου θυρίδα ένα βιβλίο του Άλαν με την εξής αφιέρωση. 'Ένα ταπεινό δώρο, ο καθηγητής σου...'
Στο μάθημα με υποδέχτηκε φυσικά με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελό του.
Όταν έφυγα από τη σχολή κρατήσαμε μία επαφή. Μου έστειλε μάλιστα και φωτογραφίες του από το ταξίδι του στα highlands. Χαριτωμένα πράγματα. Του έστειλα κι εγώ κάποια δοκίμια του Πετρόπουλου μεταφρασμένα στα αγγλικά. Αφιερώσεις γραμμένες στις άκρες των πρώτων σελίδων, ηλεκτρονική αλληλογραφία με σύντομες παραινέσεις και ευχές...
Πράγματι, ποτέ δεν μιλήσαμε για κάτι προσωπικό. Όμως η φιλία μας ήταν εκεί...και η αγάπη μας αν και ποτέ δεν εκφράστηκε με λόγια ήταν ακριβώς όπως την θέλαμε κι οι δυο μας. Ύποπτη, μα πέρα για πέρα αληθινή.
Πράγματι, ποτέ δεν μιλήσαμε για κάτι προσωπικό. Όμως η φιλία μας ήταν εκεί...και η αγάπη μας αν και ποτέ δεν εκφράστηκε με λόγια ήταν ακριβώς όπως την θέλαμε κι οι δυο μας. Ύποπτη, μα πέρα για πέρα αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου