Εκτός θέσης

Ζω σε μια μικρή πόλη. Είμαι ένας μικρός άνθρωπος και δεν θέλω πολλά από τη ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστέυω. Από πάντα το είχα στο μυαλό μου...  'Δεν θέλεις πολλά', μου έλεγα, 'δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος'.

Ένα ποτήρι μπύρα, κάποια σύντροφο, ίσως και μια μικρή για τα πιο ταπεινά ένστινκτα, ίσα ίσα να πεις πως έκανες και μια αμαρτία. Έστω για την χαρά να αγοράζεις προφυλαχτικά απ' το περίπτερο...

Έτσι ήθελα να κτίσω την ζωή μου, με τα πιο απλά υλικά. Χωρίς στόμφο, χωρίς φοβερές αποκλίσεις από την πλειοψηφία, χωρίς ιδιαίτερα ψυχολογικά προβλήματα, χωρίς πάθος για μεγαλουπόλεις, ακριβά ρεστοράν και μουσεία μοντέρνας τέχνης.

Και πράγματι έτσι έγινε. Μικροαστικά. Με μια μετρίως αμοιβόμενη δουλειά. Με κανένα μπαράκι για την παρασκευή το βράδυ όπου πηγαίνουν άνθρωποι σαν κι εμένα που τους αρέσει η λίγο πιο καλή μουσική. Που σε γενικές γραμμές είναι δημοκράτες. Συζητάνε. Κάποιοι διαβάζουν βιβλία ή έχουν αρκετά εξειδικευμένες γνώσεις για το μοντέρνο σινεμά...

Τέτοια σκεφτόμουν γυρνώντας κι από την αποψινή καθιερωμένη μπύρα, μόνο που η καρδιά μου δεν έλεγε να ησυχάσει...δεν γινόταν να καταναγκαστεί.