Κοιμάμαι νωρίς

Η ζωή μου έχει μπει σε περίεργες ατραπούς τον τελευταίο καιρό. Κατά μία έννοια είναι όλα εντάξει. Πηγαίνω στη δουλειά μου το πρωί, κι έπειτα να φάω και το απόγευμα πάλι δουλειά. Κοιμάμαι νωρίς. Εκτός από τις νύχτες που δεν κοιμάμαι καθόλου...

Μικρός είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο πως πρέπει να ζεις την ζωή σου σαν ένα κερί που καίγεται κι από τις δυο μεριές. Ή εκείνο το ωραίο που έλεγε ο Ρόμπινς πως όλοι ζούμε κοιτώντας τον κόσμο μέσα από ένα σπίτι που καίγεται.

Και για αυτό περιφρονούσα τον πατέρα μου που μου έλεγε πως προέχει το καθήκον. Ξεχνιόμουν στο καθιστικό και ψαχούλευα όλους τους ωραίους δίσκους μου -τα μαύρα γυαλιστερά βινύλια- με τα σπουδαία έργα των συνθετών και τους ρόλινγκ στόουνς κι εκείνος επέστρεφε από την δουλειά με τα ατσαλάκωτα κοστούμια του. 'Έκανες το καθήκον σου;' με ρωτούσε κι εγώ σιχτίριζα και έτρεχα στο δωμάτιο θυμωμένος.

Θα ερχόταν ο καιρός που η ζωή μου θα ήταν δικιά μου σκεφτόμουν τότε. Που θα είχα όλο τον καιρό του κόσμου να την κάψω, να την αποτελειώσω σαν ένα κομμάτι αναμμένο χαρτί.

Το βράδυ ξενυχτούσα κι ονειρευόμουν πως πηδούσα πορνοστάρ και έκανα κοκαΐνη και είχα μεγάλο πουλί που το στρίμωχνα με δυσκολία μέσα στο τζην μου προτού καβαλήσω την χάρλευ μου και φύγω μακριά...

Δεν το γνώριζα τότε. Δεν το υποψιαζόμουν πως η ποίηση είναι ένα ύπουλο πράγμα. Όπως και ο έρωτας έρχεται και σε χτυπάει από εκεί που δεν το περιμένεις. Παραμονεύει στα πιο αθώα πρόσωπα, στις πιο κοινότυπες λέξεις.

Όπως αυτή η φράση ... 'προέχει το καθήκον' ... που νόμιζα πως ήταν μια ανόητη, τυποποιημένη προτροπή. Μια ξερή κουβέντα του μικρόψυχου, μικροαστού πατέρα μου.

Να ας πούμε τώρα. Όπως είπα η ζωή μου έχει πάρει το δρόμο της. Νομίζω πως μπορώ να το πω με σιγουριά. Πηγαίνω στη δουλειά μου το πρωί, κι έπειτα να φάω κάτι στα γρήγορα προτού ξεκινήσω ξανά την δουλειά. Κοιμάμαι νωρίς. Εκτός βέβαια από τις νύχτες που δεν μπορώ να κοιμηθώ καθόλου και κάθομαι και σκέφτομαι ...

... πως πηδάω, αν όχι πορνοστάρ, πάντως κάποια φίλη ή γνωστή και πως κάνω ναρκωτικά...

Σκέφτομαι και καθώς περνάει η ώρα συνειδητοποιώ πια πως εκείνο το προέχει το καθήκον του πατέρα, ήταν πολύ περισσότερο από αυτό που καταλάβαινα τότε. Πως ήταν πιο αληθινό ακόμα κι από αυτά που διάβαζα. Εκείνα μπορεί να μιλούσαν για κάψιμο, όμως αυτό ήταν η ίδια η φωτιά.