Αυτό το καλοκαίρι ήπια πολύ. Δεν ξέρω πως συμβαίνει αλλά που με χάνεις που με βρίσκεις μονίμως είμαι πάνω από ένα ποτήρι με τζιν και τονικ. Στην αρχή είμαι χαρούμενος, στα πρώτα ποτήρια, μετά όταν αρχίσω και ζαλίζομαι, θυμώνω. Υπάρχει κάτι ατσάλινο στα νέυρα μου και μπορώ να είμαι θυμωμένος για πολλές ώρες όταν πίνω.
Είμαι στη τσίτα που λέμε, έχω όρεξη για μπελάδες ή όπως λένε πιο σωστά οι Άγγλοι truculent από το λατινικό trux που σημαίνει βάναυσος, βάρβαρος. Είναι μια λέξη όπως μας ενημερώνει το wictionary που κατάγεται από την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα tru που την βρίσκουμε και στα αρχαία ιρλανδικά να σημαίνει o καταραμμένος, o καταδικασμένος να πεθάνει.
Αυτό το καλοκαίρι επίσης είδα πολύ κόσμο να πίνει που παλιότερα έκανε κράτει. Κάτι σαν να έσπασε πάλι στην ατμόσφαιρα και έπεσαν οι αντιστάσεις. Ίσως να φταίει εκείνο το κύμα του χρόνου, το κύμα των καιρών ... των ανόδων και των καθόδων στους οικονομικούς δείχτες που ανεβάζει και κατεβάζει τις γενιές ώσπου να τις σκάσει πάνω στα βράχια.
Κάποιοι λοιπόν το ρίξαμε στο ποτό. Κάποιοι άλλοι πάλι κρύφτηκαν στο σπίτι ... παντρέυτηκαν τις τύπισες που δεν είχαν τίποτα να πούν μαζι τους ... βολεύτηκαν με την δουλειά που δεν τους ικανοποιούσε τις δημιουργικές τους τάσεις -ποιές;-. Διάολε η ανεργία στους νέους είναι στο 50%, μας φορολογούν ακόμα και το παλιοχώραφο με τις δυο ελιές στο χωριό ... σε καιρό πολέμου όλα δικαιολογούνται. Και το ποτό και η κωλοτούμπα.
Φετός το καλοκαίρι εκτός από το πολύ ποτό έκανα και κάπως ανατρεπτικές διακοπές. Πήγα στον μαγευτικό Ταϋγετο, στην υπέροχη Μεσσηνία. Πήρα τα βουνά. Είχα μια τάση, την οποία ούτε θέλω, ούτε έχω την διάθεση να ψυχαναλύσω, να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Ομολογώ ότι κι εγώ ο ίδιος εντυπωσιάστηκα με τις ικανότητες μου στο trekking. Μια μαγική δύναμη έσπρωχνε τα πόδια μου μέσα στα μονοπάτια.
Όχι δεν ήταν απλά η ανάγκη μου να απομακρυνθώ από το ανθρώπινο είδος. Ήταν κάτι περισσότερο. Κάτι πιο βαθύ. Φτάνοντας στο χείλος ενός φαραγγιού, κατάκοπος, με το αίμα να μου έχει ανέβει στο κεφάλι από τα ποτά της προηγούμενης νύχτας πρόσεξα ένα μεγάλο αρπαχτικό πουλί που έκανε κύκλους ψηλά. Είχε επιβλητικά φτερά και η σκιά του ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή όπως έπεφτε στους βράχους. Το παρατηρούσα εκστασιασμένος. Γυρνούσε στον αέρα και βουτούσε μετά στην άκρη του φαραγκιού με απίστευτη ταχύτητα. Θυμήθηκα τον στίχο του Παυλίδη από τα Ξύλινα Σπαθιά...
Tο βράδυ βρήκα πάλι τον εαυτό μου πάνω από ένα ποτήρι με τζιν και τόνικ. Στα πρώτα ποτήρια ήμουν εντάξει. Σχεδόν ευχάριστος. Μετά άρχισα να πικάρομαι. Ήθελα να σκοτώσω άνθρωπο, να κάνω κάτι βάρβαρο. Με έτρωγε το άδικο. Είχα δει μια συνέντευξη του Hunter S. Thompson κι έλεγε πως η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι να παίρνει εκδίκηση. Να βρίσκει το δίκιο του με κάθε τρόπο έστω και αρνητικό. Έτσι ένιωθα κι εγώ. Πως κάπου είχα εξαπατηθεί. Δεν ήμουν σίγουρος ακριβώς που και πως. Δεν είχα ιδέα που να πρωτοστείλω τα εξώδικα.
Ήμουνα tru. Ήμουνα truculent. Μέσα στη σούρα μου γυρνούσα όπως εκείνο το αρπαχτικό γύρω γύρω από τα πρόσωπα στο μπαρ και τις σκέψεις μου.
Είμαι στη τσίτα που λέμε, έχω όρεξη για μπελάδες ή όπως λένε πιο σωστά οι Άγγλοι truculent από το λατινικό trux που σημαίνει βάναυσος, βάρβαρος. Είναι μια λέξη όπως μας ενημερώνει το wictionary που κατάγεται από την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα tru που την βρίσκουμε και στα αρχαία ιρλανδικά να σημαίνει o καταραμμένος, o καταδικασμένος να πεθάνει.
Αυτό το καλοκαίρι επίσης είδα πολύ κόσμο να πίνει που παλιότερα έκανε κράτει. Κάτι σαν να έσπασε πάλι στην ατμόσφαιρα και έπεσαν οι αντιστάσεις. Ίσως να φταίει εκείνο το κύμα του χρόνου, το κύμα των καιρών ... των ανόδων και των καθόδων στους οικονομικούς δείχτες που ανεβάζει και κατεβάζει τις γενιές ώσπου να τις σκάσει πάνω στα βράχια.
Κάποιοι λοιπόν το ρίξαμε στο ποτό. Κάποιοι άλλοι πάλι κρύφτηκαν στο σπίτι ... παντρέυτηκαν τις τύπισες που δεν είχαν τίποτα να πούν μαζι τους ... βολεύτηκαν με την δουλειά που δεν τους ικανοποιούσε τις δημιουργικές τους τάσεις -ποιές;-. Διάολε η ανεργία στους νέους είναι στο 50%, μας φορολογούν ακόμα και το παλιοχώραφο με τις δυο ελιές στο χωριό ... σε καιρό πολέμου όλα δικαιολογούνται. Και το ποτό και η κωλοτούμπα.
Φετός το καλοκαίρι εκτός από το πολύ ποτό έκανα και κάπως ανατρεπτικές διακοπές. Πήγα στον μαγευτικό Ταϋγετο, στην υπέροχη Μεσσηνία. Πήρα τα βουνά. Είχα μια τάση, την οποία ούτε θέλω, ούτε έχω την διάθεση να ψυχαναλύσω, να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Ομολογώ ότι κι εγώ ο ίδιος εντυπωσιάστηκα με τις ικανότητες μου στο trekking. Μια μαγική δύναμη έσπρωχνε τα πόδια μου μέσα στα μονοπάτια.
Όχι δεν ήταν απλά η ανάγκη μου να απομακρυνθώ από το ανθρώπινο είδος. Ήταν κάτι περισσότερο. Κάτι πιο βαθύ. Φτάνοντας στο χείλος ενός φαραγγιού, κατάκοπος, με το αίμα να μου έχει ανέβει στο κεφάλι από τα ποτά της προηγούμενης νύχτας πρόσεξα ένα μεγάλο αρπαχτικό πουλί που έκανε κύκλους ψηλά. Είχε επιβλητικά φτερά και η σκιά του ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή όπως έπεφτε στους βράχους. Το παρατηρούσα εκστασιασμένος. Γυρνούσε στον αέρα και βουτούσε μετά στην άκρη του φαραγκιού με απίστευτη ταχύτητα. Θυμήθηκα τον στίχο του Παυλίδη από τα Ξύλινα Σπαθιά...
Θα θελα να μουν σαν εσένα
Tο βράδυ βρήκα πάλι τον εαυτό μου πάνω από ένα ποτήρι με τζιν και τόνικ. Στα πρώτα ποτήρια ήμουν εντάξει. Σχεδόν ευχάριστος. Μετά άρχισα να πικάρομαι. Ήθελα να σκοτώσω άνθρωπο, να κάνω κάτι βάρβαρο. Με έτρωγε το άδικο. Είχα δει μια συνέντευξη του Hunter S. Thompson κι έλεγε πως η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι να παίρνει εκδίκηση. Να βρίσκει το δίκιο του με κάθε τρόπο έστω και αρνητικό. Έτσι ένιωθα κι εγώ. Πως κάπου είχα εξαπατηθεί. Δεν ήμουν σίγουρος ακριβώς που και πως. Δεν είχα ιδέα που να πρωτοστείλω τα εξώδικα.
Ήμουνα tru. Ήμουνα truculent. Μέσα στη σούρα μου γυρνούσα όπως εκείνο το αρπαχτικό γύρω γύρω από τα πρόσωπα στο μπαρ και τις σκέψεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου