Τα ιερά μπουρδέλα

Ζω σε μια πόλη βυθισμένη στο παρελθόν. Ερείπια, μεσαιωνικά μνημεία, στενά σοκάκια στρωμένα με πέτρες που οι γάτες καθαρίζουν την γούνα τους αιώνες τώρα. Από ψηλά -να και κάτι που κράτησα από την παιδική μου ηλικία, να φαντάζομαι πως κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά- μπορείς να διακρίνεις εξίσου μεγαλεπήβολα τον οβελίσκο του τούρκικου τζαμιού, τις οριεντάλ απομιμήσεις με τρούλους της μεσοπολεμικής ιταλοκρατίας. Την γραμμή της τάφρου του μεσαιωνικού κάστρου να φυλλοφορεί πια καταπράσινη εφόσον έπαψαν οι μάχες και η άλλοτε αμυντική γραμμή έγινε ειδυλλιακός χώρος για θεατρικές παραστάσεις και εποχιακά πικνίκ.

Ζω σε μια πόλη περιτριγυρισμένη από την πιο περίφημη θάλασσα του κόσμου. Όλες οι ιστορίες, όλες οι ιστορίες που αξίζουν να ειπωθούν συνέβησαν κάπου κοντά εδώ σε αυτά τα νερά. Σε αυτή ή την απέναντι όχθη. Δεν έχει σημασία.

Υπάρχει μια θρησκευτική κατάνυξη ακόμα και στους πιο τυχάρπαστους ανθρώπους εδώ. Ακόμα και στους αργούς, άχρωμους δημοσίους υπαλλήλους. Υπάρχει κάτι από το λάδι ενός καντηλιού, μια αργή, θλιβερή σπατάλη. Στους απλούς εργάτες, στους νεαρούς μηχανικούς, στους Αλβανούς με το χνούδι στα μάγουλα που δουλεύουν στα συνεργεία, μπορείς να διακρίνεις τα στοιχεία εκείνα που καθιέρωσαν τον Χριστό. Το λιγνό κορμί, την φυσική αναρχία μιας παρατεταμένης εφηβείας. 

Οι ξασπρισμένοι γέροι των καφενείων με τους κύκλους στα μάτια ... όπως ο άγρυπνος Μωάμεθ όταν συνέγραφε το κοράνι γεμάτος φαντασιώσεις με λόφους από πιλάφι και έφηβες παρθένες που τώρα μασούν τσίχλα στην ΕΒΓΑ της γειτονιάς.

Δεν είμαστε άνθρωποι εδώ που θα μπορέσουμε ποτέ να αποφύγουμε τον μυστικισμό. Δεν το επιτρέπει το κλίμα. Εκείνη η ψευτο-τροπική ζέστη που ανατριχιάζει στον αυχένα, οι σκιές των χουρμαδιών στη σειρά -σαν φωτοτυπία- στην παραλιακή. Δεν θα μπορούσε εδώ να ευδοκιμήσει μια θρησκεία όπως ας πούμε ο προτεσταντισμός γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται πάρα πολύ το σεξ, και το σεξ είναι ένα μυστήριο, μια μαγική δύναμη που μεταμορφώνει τους ανθρώπους. 

Αιώνες μετά την ειδωλολατρία ζούνε ακόμα ανάμεσα μας οι Φαύνοι και οι Νύμφες, και οι υπόλοιπες θεότητες των πρώτων πόλεων, θεότητες που ταριχεύτηκαν πια μέσα στο κερί και το λιβάνι των βυζαντινών ναών.

Μπορεί να μην ανεχόμαστε τους παπάδες όμως -κακά τα ψέμματα- οι εκκλησίες είναι πια από τα ελάχιστα καταφύγια που απόμειναν του αρχαίου ερωτισμού. Κάτω από τα κατάμαυρα ράσα, όπως κάτω από τα σγουρά αιδοία των πορνοταινιών, αναπνέουν ακόμα τα αρχαία πνεύματα μακριά από τους διαφημιστικούς φακούς και το zeitgeist.

Δεν είναι τυχαίο πως εδώ στον τόπο μας τα διάσημα μπουρδέλα της Παλιάς Πόλης βρίσκονται κοντά στον ιερό ναό του Αγίου Φανουρίου. Για αυτό άλλωστε και συνεκδοχικά έμεινε να ονομάζονται  με το όνομα του.