The world's a stage

Το καλοκαίρι του 87 έμαθα πως ο κόσμος είναι μια μεγάλη θεατρική σκηνή. Όλα ξεκίνησαν από τον κίτρινο παπαγάλο μας με τα πορτοκαλί στρογγυλά μάγουλα τον ονομαζόμενο Κοκό. Για κάποιο λόγο, κάπως μεταφυσικό, γνώριζα από τότε κι ας μην είχα τις απαραίτητες αναφορές πως το Κοκό ήταν ένα ύπουλο όνομα. Κι αν όχι ύπουλο τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Μεγαλύτερος θα μάθαινα πως κοκό ήταν η κοκαΐνη σε συντομία και το σεξ.

Ήταν ένας εν πολλοίς άχρηστος παπαγάλος, μετρίου μεγέθους, χωρίς την μαργιολιά και το νάζι των μικρότερων Love Birds και χωρίς τις ικανότητες βέβαια των μεγάλων Αφρικανικών παπαγάλων. Δεν ήξερε φυσικά να μιλά. Όμως ήταν ωραία να τον έχουμε δίπλα στο κρύο τζάκι, μέσα στο κλουβί του, να κουνά τα φτερά.

$

Μια μέρα γύρισα από το σχολείο και βρήκα την μητέρα μου με κατεβασμένα μούτρα να τηγανίζει πατάτες. 'Δαμιανέ ο παπαγάλος πέθανε' μου είπε, 'τον σκότωσε ο Φώτης'. Ο Φώτης ήταν ξάδερφος μου από το χωριό ο οποίος απολάμβανε να πιάνει το κλουβί και να το σηκώνει ψηλά κι ύστερα να το τραντάζει με όλη του τη δύναμη. Τον σκέφτηκα να το κάνει για μια τελευταία φορά και μετά να το αφήνει κάτω με τον νεκρό παπαγάλο μέσα.

Το μεσημέρι είδαμε -όπως πάντα- τόλμη και γοητεία. Ο πατέρας μου είχε επιστρέψει από την δουλειά και φορούσε μόνο την φανέλα του και μια βερμούδα. Θυμάμαι τον ιδρώτα να βράζει σιγά σιγά στο μέτωπο και τα μπράτσα του. Άλλαζε τα κανάλια στο τηλεκοντρόλ και σαν από θαύμα γύρισα σε μια στιγμή για να τον βρω να κοιμάται βαθιά με το κεφάλι πίσω. Γλίστρησα στην αποθήκη πάνω από τις εξωτερικές σκάλες και έκατσα σε ένα δροσερό σημείο να σκεφτώ για την ζωή και τον θάνατο του Κοκού.

Κατά τύχη, στη διάρκεια της περισυλλογής, ανακάλυψα μέσα σε κούτες παλιά πορνοπεριοδικά του θείου μου, με τον τίτλο 'διαβασε με' ή 'κοίταξε με'. Ή τις παραλλαγές με το 'το'. Δηλαδή, 'Διάβασε το', 'Κοίταξε το'. Ήταν υπέροχα περιοδικά γεμάτα χυμώδεις, ώριμες γυναίκες που ήξεραν να χειρίζονται τα γεννητικά όργανα όπως πρέπει δηλαδή σαν πολύ εξελιγμένα εργαλεία ή σαν μεταλλαγμένα τέρατα.

Στο τέλος κάθε τεύχους υπήρχαν αληθινές ιστορίες από διάφορες περιπέτειες των αναγνωστών. Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία τις νοικοκυρές που άνοιγαν με ένα νεγκλιζέ την πόρτα ή τα ζευγάρια που πήγαιναν διακοπές μαζί για να καταλήξουν στο κρεβάτι ο ένας με την γυναίκα του άλλου ή καμιά φορά και με κάποιους από τους ντόπιους στο νησί.

$

Ήταν αυτά τα περιοδικά ο λόγος που ποτέ μου δεν μπόρεσα να μισήσω τον θείο μου παρόλα τα κακά που είχε κάνει στην οικογένεια μου. Τον θυμάμαι με τα σπαστά μαλλιά του κι ένα τζιν παντελόνι να κυκλοφορά γυμνόστηθος στην αυλή. Ας πούμε πως ήταν ευχάριστος τύπος γιατί μάζευε μούσμουλα σε μια λεκάνη και γιατί μπορούσε να ανοίγει το καπό του αυτοκινήτου και να πειράζει την μηχανή δείχνοντας πως ξέρει τι κάνει.

Μια μέρα κατέβηκα στο σπίτι του και μου άνοιξε φορώντας μόνο το εσώρουχο. Με έβαλε μέσα και πήγαμε στην κρεβατοκάμαρα κι εκεί βρήκαμε μια νεαρή γυναίκα η οποία ήταν γυμνή και τυλιγμένη με το σεντόνι και κρατούσε στο χέρι ένα τεράστιο ποτήρι με δροσερή μπύρα. Με ρώτησε 'ποιος είσαι εσύ μωρό μου' κι εγώ της απάντησα πως είμαι ο Δαμιανός και τότε μου χαμογέλασε σηκώνοντας το σώμα της για να φτιάξει το μαξιλάρι πίσω της. Πρόλαβα να δω το στήθος της όπως στα περιοδικά.

$

Μια από εκείνες τις μέρες του ζεστού 87 είδαμε όλοι μαζί τον Νίκο Γκάλη να κατατροπώνει τους Σοβιετικούς στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Τον Νίκο Γκάλη τον είχα ξαναδεί και τον θαύμαζα βέβαια όπως όλα τα παιδιά γιατί ήταν ένας υπέροχος αθλητής αλλά και γιατί ήταν αρκετά τριχωτός και επομένως αληθινός όπως οι πατεράδες μας. Όσο κι αν χάρηκα με τον θρίαμβο της εθνικής μέσα μου δαγκωνόμουν γιατί ο θρίαμβος είχε συντελεστεί επί της Σοβιετικής ένωσης η οποία ήταν κομουνιστική χώρα και οι γονείς μου ήταν κομουνιστές.

Στην αποθήκη ξέθαψα τις σημαίες του ΚΚΕ κι έπιασα να τις χαϊδεύω απεργάζοντας την εκδίκηση μου. Όσο οι άλλοι πανηγύριζαν στο σπίτι βγήκα στο μπαλκόνι κι άρχισα να τις ανεμίζω. Το επόμενο πρωί οι γειτόνισσες σχολίασαν αρνητικά το γεγονός στην μητέρα μου η οποία όμως δεν είχε χρόνο να με μαλώσει γιατί ο θείος μου φώναζε τόσο δυνατά μέσα από τους τοίχους κι έσπαγε πράγματα βρίζοντας ώστε έπρεπε να κατέβουμε εσπευσμένα κάτω.

Εν τέλει καταφέραμε να τον ηρεμήσουμε φωνάζοντας την αστυνομία η οποία τον συνόδευσε ήρεμα και με κατανόηση στο περιπολικό. Το μεσημέρι είδαμε και πάλι σαπουνόπερα -δεν είμαι σίγουρος αν ήταν η τόλμη και γοητεία- και ο πατέρας φορούσε πάλι μια φανέλα και βερμούδα. Ο ιδρώτας ανέβαινε από τους κροτάφους στο μέτωπο απειλητικά. Σε λίγο είχε αποκοιμηθεί. Βρήκα τον χρόνο να περάσω μπροστά του -στις μύτες των ποδιών- και να ανέβω στην αποθήκη.

$

Μόνος μου και πάλι αναλογίστηκα τον θάνατο του Κοκού, την συμπεριφορά του θείου μου, και την δίψα που είχα για σημαίες, κονκάρδες και άλλα φετίχ του κομουνισμού. Στο μέλλον θα ανακάλυπτα πως κάθε είδους σύμβολο ... σατανιστικό, ναζιστικό, εβραϊκό, αμερικανικό θα είχε την δική του ξεχωριστή γοητεία. Τέλος άνοιξα τα πορνοπεριοδικά και αφέθηκα στην ανεξήγητη μαγεία των νοικοκυρών με τα στήθη και τα ανοιχτά σκέλη τους όπου μέσα ανέπνεαν φυλλώδη, τροπικά αιδοία.

Ήταν ακριβώς τότε που μου καρφώθηκε η ιδέα πως ο κόσμος είναι μια απέραντη θεατρική σκηνή. Μια σκηνή όπου τα θεάματα θα περνούσαν αστραπιαία από εδώ και στο εξής -το ένα μετά το άλλο- σε ένα σχεδόν άδειο θέατρο με μόνιμο θεατή τον εαυτό μου και ενίοτε εκείνο τον μουγκό γελωτοποιό που ένιωθα να κουνιέται -πρώτη φορά- ανάμεσα στα πόδια μου.