Έχεις ποτέ σκεφτεί γιατί δεν γράφουν συνήθως στα σχόλια? Μη κοιτάς εμένα που με σώζει η άγνοια, το θράσος της ανωνυμίας και η υπέρμετρη παρόρμηση.. Είναι τόσο σπουδαία τα κείμενά σου που το μόνο που μπορεί και θέλει να κάνει κανείς μόλις τα διαβάσει, είναι να μαζευτεί στη σιωπή για να αφομοιώσει όλα αυτά που τόσο γενναιόδωρα δίνεις. Τον γήινο έρωτα με τον κρυμμένο ρομαντισμό που μας αποκαλύπτεται μόλις μέσα από την απώλειά του, τη ματαίωση που δεν της λείπει η λαχτάρα για ζωή, την έκθεση των σώψυχων που δεν της λείπει η ανάγκη για κρυφτό, την μελαγχολία που κάθεται σαν σκόνη πάνω και στην πιο τρελή χαρά των βιωμάτων που περιγράφεις. Και ύστερα τι? Ένα «μπράβο» , «τι ωραία που γράφεις» (...λες και δεν το ξέρεις..) ακούγονται σαν σχόλια σε κοριτσίστικο περιοδικό μπροστά στον υπέροχο λόγο σου. Και αυτή η μοναχικότητα που διέπει τη κάθε σου λέξη ... σχεδόν φοβόμαστε να διαταράξουμε την ησυχία σου. Έχεις το σεβασμό μας γι’ αυτό που είσαι που ό,τι κι αν είσαι αναμφισβήτητα είναι δωρικού ρυθμού. Είμαι ανίκανη στο λόγο και ήδη είπα πάλι πολλά. Όμως προχθές το βράδυ εμείς (μια παρέα που σε διαβάζει ανελλιπώς) με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, αποφανθήκαμε με ύφος περισπούδαστο κι ας μην έχουμε την μόρφωση που θα το δικαιολογούσε. Μπροστά σε σένα, τον έχουμε χ@#$ένο τον Μπουκόσφκυ!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα σχόλια σας με κάνουν και νιώθω πολύ όμορφα. Γέλασα με τον Μπουκόφσκυ. Και με αυτό που είπατε πως πίνετε κρασί. Σκέφτηκα πως η επιτυχία του βασιζόταν πως έγραφε μεθυσμένος ενώ η δικιά μου στο πως με διαβάζουν μεθυσμένοι. χαχα
Αστειεύομαι. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. ειλικρινά. :)
Έχεις ποτέ σκεφτεί γιατί δεν γράφουν συνήθως στα σχόλια?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη κοιτάς εμένα που με σώζει η άγνοια, το θράσος της ανωνυμίας και η υπέρμετρη παρόρμηση..
Είναι τόσο σπουδαία τα κείμενά σου που το μόνο που μπορεί και θέλει να κάνει κανείς μόλις τα διαβάσει, είναι να μαζευτεί στη σιωπή για να αφομοιώσει όλα αυτά που τόσο γενναιόδωρα δίνεις. Τον γήινο έρωτα με τον κρυμμένο ρομαντισμό που μας αποκαλύπτεται μόλις μέσα από την απώλειά του, τη ματαίωση που δεν της λείπει η λαχτάρα για ζωή, την έκθεση των σώψυχων που δεν της λείπει η ανάγκη για κρυφτό, την μελαγχολία που κάθεται σαν σκόνη πάνω και στην πιο τρελή χαρά των βιωμάτων που περιγράφεις. Και ύστερα τι? Ένα «μπράβο» , «τι ωραία που γράφεις» (...λες και δεν το ξέρεις..) ακούγονται σαν σχόλια σε κοριτσίστικο περιοδικό μπροστά στον υπέροχο λόγο σου. Και αυτή η μοναχικότητα που διέπει τη κάθε σου λέξη ... σχεδόν φοβόμαστε να διαταράξουμε την ησυχία σου. Έχεις το σεβασμό μας γι’ αυτό που είσαι που ό,τι κι αν είσαι αναμφισβήτητα είναι δωρικού ρυθμού.
Είμαι ανίκανη στο λόγο και ήδη είπα πάλι πολλά. Όμως προχθές το βράδυ εμείς (μια παρέα που σε διαβάζει ανελλιπώς) με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, αποφανθήκαμε με ύφος περισπούδαστο κι ας μην έχουμε την μόρφωση που θα το δικαιολογούσε. Μπροστά σε σένα, τον έχουμε χ@#$ένο τον Μπουκόσφκυ!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Τα σχόλια σας με κάνουν και νιώθω πολύ όμορφα. Γέλασα με τον Μπουκόφσκυ. Και με αυτό που είπατε πως πίνετε κρασί. Σκέφτηκα πως η επιτυχία του βασιζόταν πως έγραφε μεθυσμένος ενώ η δικιά μου στο πως με διαβάζουν μεθυσμένοι. χαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστειεύομαι. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. ειλικρινά. :)