Μέχρι Πότε

έμαθα να υπολογίζω την απόσταση μου
από τους ανθρώπους με το μίσος κι όχι με
την αγάπη. θες από βίτσιο, θες επειδή δεν
γινόταν αλλιώς, ποιος να ξέρει.

κι όσο περνάει ο χρόνος αντί να νιώθω
πως γερνάω, νιώθω πως επιστρέφω
πίσω στην ίδια άσχημη εποχή της νεότητας
μου.

τότε που η μοναξιά μου είχε υπερφυσικές διαστάσεις
όπως η θάλασσα, ή το διάστημα
ή μπορεί και απλά ένας δρόμος που δεν καταλήγει
πουθενά.

ακόμα εκείνος ο δυνατός άνεμος σφυρίζει
γύρω. Σαν τα φύλλα σκορπάει τους
εραστές που είχα, τις ελπίδες, τις σκέψεις...

το μόνο που έχω, το μόνο μέτρο που κρατώ,
είναι εκείνο το μίσος, βαριές κουβέντες που αντηχούν
μαζί με το σφυγμό μου, βήμα το βήμα ώσπου
μια μέρα να ξυπνήσω στο κρεβάτι και να κλειστώ
στην αγκαλιά σου.