Paradise Lost

Παράδεισος είναι να είχε περισσέψει
εκείνο το απελπισμένο βλέμμα
του πατέρα
που συνέλαβες κατά λάθος κάνοντας τα πρώτα
σου βήματα στην αυλή.

Να είχαν κλείσει οι πόρτες το βράδυ,
και να είχες αποκοιμηθεί κάτω από το
κουρδιστό σου μόμπιλε
χωρίς να ακούς τα τρομαχτικά βήματα
και τους ψιθύρους απ' έξω ...

Τις ανυπόφορες κυριακές της εφηβείας σου
στον πρώτο καρπό του ιδρώτα
παράδεισος είναι να ξυπνούσες σε ένα σπίτι γεμάτο φως.
Γεμάτο μικρές, ευδιάθετες πόρνες.

Να υπήρχε πάντα εύκαιρο ένα απαλό γυναικείο χέρι στην έξαψη.

Παράδεισος είναι να μην είχε πάει
η παιδική σου φαντασία στο βρόντο. Να μπορούσες
διάολε να πετάξεις, να δεις τον κόσμο από ψηλά.
Κι ύστερα να μεταμορφωθείς.
Να γινόσουν λιοντάρι, αετός ...
ή ακόμα πιο ιδανικά η ίδια η βροχή.

Παράδεισος είναι όλα αυτά και τόσα άλλα που επιθύμησες
και βέβαια δεν έγιναν ποτέ. Όλα όσα σκότωσε ο καιρός,
ή έστω κι αυτά που έκρυψες -όπως όπως- στα κακότεχνα ημερολόγια σου
για να σου βγάζουν έπειτα την γλώσσα.

Παράδεισος είναι βέβαια κι ο έρωτας της,

τα φιλιά της,

το κοίταγμα της,

η μυρωδιά της

...

μια υπόθεση χαμένη εξ' αρχής.