Στον κάδο των αχρήστων

Ο συμπαθέστατος εκδότης μου είπε
πως ήμουν ο αγαπημένος του. Ήταν ολιγόλογος μεν.
Εγκρατής. Αλλά από την άλλη άφησε και κάθε
ενδεχόμενο ανοιχτό.

Ήταν η εποχή που θεωρούσες κι εσύ πως
κέρδιζες. Κι ίσως όντως να ήταν
έτσι. Με τον καινούριο γκόμενο σου
και την κερωμένη, ρετουσαρισμένη
ζωή που μας πλάσαρες
στις αναρτήσεις των φωτογραφιών.

Εγώ από την άλλη
-όπως πάντα- τρωγόμουν με τα ρούχα μου.
Και κάθε βράδυ ο ύπνος μου ήταν μια περιπέτεια...
αλλά και όταν ξυπνούσα και άφηνα το σπίτι μου
έμοιαζε να πηγαίνω μέσα σε έναν έρημο
απέραντο βυθό.

Κανονίσαμε την στοιχειοθεσία. Μου είπε
να μην ανησυχώ γιατί είχε ένα δικό του
έμπιστο άνθρωπο. Ήταν πολύ κοινωνικός τύπος
 -δεν έδειχνε την ηλικία του- και όλοι του είχαν
βέβαια μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Ίσως απλά κι επειδή
τον είχαν ανάγκη.

Το βιβλίο θα έκανε πάταγο, μου είπε. Και πως
μπορούσα να αμφιβάλλω. Είχε γραφτεί
με πάθος. Με ένα κουβά χάπια κωδείνης. Με το
χέρι στο εσώρουχο και το φεγγάρι
να με περιμένει 24x7 στον εξώστη.

Δεν έχω παράπονο, η ζωή μας, πήρε και των δυο μας,
ένα δρόμο. Πήρε μια λάμψη από φακό. Μια
φλέβα επιτυχίας. Κι οχυρώθηκε κάπως έτσι
απέναντι στον θάνατο. Κι ο επικίνδυνος
έρωτας μας, που τόσο μας ταλαιπώρησε, κλείστηκε επιτέλους
-κι οριστικά-
στον κάδο των αχρήστων.